Οι ιεροεξεταστές

Στο εξαιρετικό, τελευταίο, βιβλίο του ιστορικού Γιώργου Μαυρογορδάτου, για τον «Ελληνικό Διχασμό μετά το 1922» (σε συνέχεια προηγούμενου βιβλίου του ίδιου ιστορικού, για το «Διχασμό του 1915»), περιγράφεται το απύθμενο μίσος των συντηρητικών (αντιβενιζελικών)  δυνάμεων, εναντίον του προσφυγικού στοιχείου, που ήρθε από την Μικρά Ασία, μετά την καταστροφή.

 Ο πραγματικός λόγος του μίσους, ήταν η πρόσδεση, για σειρά λόγων, των προσφυγικών πληθυσμών, στο Κόμμα των Φιλελευθέρων και, προσωπικά, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αποτελώντας τον εκλογικό του αιμοδότη, για μια, τουλάχιστον, δεκαετία. Αποκαλυπτική για τα ανωτέρω είναι η αναφορά του περίφημου ΓΑΒ (του Γεωργίου Βλάχου) ιδιοκτήτη της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» και «πνευματικού καθοδηγητή» της συντηρητικής παράταξης, που κατηγορούσε, μεταξύ άλλων, το Κόμμα Φιλελευθέρων, ότι επιδίωκε την επιβολή «οικονομικής δικτατορίας» μέσω της διαρπαγής των περιουσιών, των φιλήσυχων αστών, από τους πρόσφυγες! Παρ` ότι μας χωρίζει, σχεδόν, ένας αιώνας από τότε, είναι ανατριχιαστική η ομοιότητα με τη ρητορική κάποιων «πνευματικών επιγόνων». Η μόνη διαφορά, ίσως είναι πως πολλοί από τους εκφραστές του σύγχρονου συντηρητισμού, δεν έχουν καν το θάρρος του Γεωργίου Βλάχου- που δήλωνε ανοιχτά την πολιτική του ταυτότητα- προτιμώντας να κρύβονται πίσω απ` το δάχτυλο τους.

Είναι αυτοί που, με ύφος «ιεροεξεταστή», που θα ζήλευε  και αυτός ο Λογιόλα, δεν περιορίζονται στην, απολύτως θεμιτή,  κριτική προς τον ΣΥΡΙΖΑ και την παρούσα κυβέρνηση, αλλά «μαστιγώνουν» οποιονδήποτε τολμήσει  μία διαφορετική, πιο ψύχραιμη  προσέγγιση των πραγμάτων. Αντιμετωπίζονται αφοριστικά, με θεολογικού τύπου φρασεολογία, ακόμη και εκείνοι που ασκούν κριτική στη σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά χωρίς να ισοπεδώνουν ή να δαιμονοποιούν. Όπως υπογράμμισε και ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης, εκείνο που, εν τέλει, αναζητείται, είναι το αυτονόητο. Δύσκολο εγχείρημα, όταν έχεις να κάνεις με φανατικούς «Ταλιμπάν», για τους οποίους πραγματικό ζητούμενο, δεν είναι η, συνηθισμένη στα δημοκρατικά-κοινοβουλευτικά καθεστώτα, εναλλαγή στην εξουσία, αλλά η ισοπέδωση του αντιπάλου, η διαμονοποίηση του, η παρουσίαση του  ως ενός «λοιμώδους νοσήματος», που θα πρέπει να απομονωθεί, για να μη «μολύνει» και τους υπόλοιπους. Εξ ου και το μένος όσων δε «φοβούνται την επαφή». Πίσω όμως απ` όλα αυτά βρίσκεται ο φθόνος για την απώλεια της πρόσβασης στους αρμούς της εξουσίας,  γι` αυτό και πραγματικός αποδέκτης της οργής τους, κατά τη λογική του Γεωργίου Βλάχου,  είναι οι πολίτες-ψηφοφόροι, που τους στέρησαν αυτή την πρόσβαση.

 ΛΕΥΤ.  ΚΑΝΑΣ