Σήμερα στις 18:30, στο προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στη Συκιά, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση Μνήμης και Τιμής για το Φαμιλιώτη αρματολοκαπετάνιο Αθανάσιο Σακαρέλο με πρωτοβουλία του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου. Εισηγητής ήταν ο διευθυντής της Παπαχαραλάμπειου Βιβλιοθήκης κ. Χαλάτσης. Την εκδήλωση παρακολούθησαν και αρκετοί κάτοικοι του Χωριού. Έγινε αναφορά στα ιστορικά στοιχεία γύρω από τον καπετάνιο του Βενέτικου Θανάση Σακαρέλου βασισμένη σε μελέτη του ιστοριοδίφη Χαράλαμπου Χαραλαμπόπουλου. Ο Ντίνος Μακρυγιάννης ερμήνευσε με άψογο τρόπο το δημοτικό τραγούδι που αναφέρεται στο χαμό του αγωνιστή.
Μερικά στοιχεία για τον Αρματολό Αθανάσιο Σακαρέλο
Στο διάστημα 1816 – 1821 ήταν καπετάνιος όλου του Βενέτικου. Το ορμητήριό του ήταν ο οικισμός Συκιά. Λέγεται ότι έκτισε τον ναό της Άι Σωτήρας, που προέβλεψε να αποτελεί αμυντικό προμαχώνα. Κάτω από την Αγία Τράπεζα υπήρξε στόμιο σήραγγας 300 περίπου μέτρων που κατευθυνόταν σε τρία διαφορετικά σημεία. Έτσι, όταν υπήρχε κίνδυνος η σήραγγα ήταν η καλύτερη διαφυγή. Εκεί που τον έβλεπαν και τον κυνηγούσαν χανόταν και οι Τούρκοι τον αποκάλεσαν δαίμονα.
Φαίνεται ότι ο Σακαρέλος δεν ακολουθούσε πλήρως τις διαταγές των οθωμανικών αρχών και έτσι περιέπεσε σε δυσμένεια. Έτσι οι Οθωμανοί προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να τον εξοντώσουν. Για το λόγο αυτό ο πασάς του Επάχτου έστειλε δήθεν για κυνήγι έναν από τους αξιωματικούς του, τον Δαγούταγα, όπως αφηγείται το δημοτικό τραγούδι και ενώ ο καπετάνιος τον υποδέχθηκε στο σπίτι του οι συνοδοί του Τούρκου αξιωματικού τον σκότωσαν δόλια. Ο θάνατός του συνέβη στις αρχές του 1821 λίγο προτού αρχίσει η Επανάσταση.
Το παρακάτω δημοτικό τραγούδι που διέσωσε ο φιλέλληνας Γερμανός Αρνόλντ Πάσσωβ μας διηγείται την ιστορία του καπετάνιου, όπως την εμπνεύσθηκε ο λαϊκός τραγουδιστής:
Δαγούταγας εκίνησε στο Νέπακτον επάνου,
Να κυνηγήση πέρδικες μ’ έν εύμορφο σαΐνη.
Γιόμα κάνει στο Νιόκαστρο και δείπνο στο Ριγάνι,
Και τ’ άλλο γέμα το καλό πηγαίνει στην Φαμίλα,
Στου Σακαρέλου το χωριό, του πρώτου καπετάνιου.
Τον Σακαρέλ’ απάντησε και τόνε χαιρετάει∙
“Τί κάνεις Σακαρέλη μου, πώς είν’ τα παλικάρια;
“Σε προσκυνούν Δαγούταγα και σου φιλούν το χέρι.”
Τον ψυχογιό του φώναξε, καφέ για να τους ψήσει∙
Κι ο ψυχογιός τους κέρναε μ’ ένα χρυσό φιλτσιάνι,
Τρεις πιστολιές του δόσανε πικρές φαρμακωμένες.
Η μια τον παίρνει στην καρδιά κ’ η άλλη μέσ’ στο στόμα,
Κ’ η τρίτη η φαρμακερή στη μέση στο κεφάλι.
Το στόμα τ’ αίμα γιόμισε κ’ η γλώσσα του λαλάει,
Η γλώσσα τ’ αηδονολαλεί, σαν παλικάρι πούταν.
Τες δυο πιστόλες τ’ έβγαλε απάνου στον Δαγούτην .
Και το κεφάλι τούκοψαν, τ’ ασκέρι του Δαγούτη∙
Και το πηγαίνουν στον πασά, στον ίδιον τον βεζύρη,
Χίλια φλωριά τους έδωσε και πεντακόσια γρόσια.
