Ανθρώπινη παρέμβαση

Οι εικόνες βιβλικής καταστροφής, που μας έρχονται από τις μαρτυρικές περιοχές της Μάνδρας και των Μεγάρων, σε συνδυασμό με τις διαβεβαιώσεις των μετεωρολόγων, αλλά και των αυτοπτών, ότι δεν υπήρξε κάποιο ακραίο καιρικό φαινόμενο, ότι, δηλαδή, δεν ήταν δα και πολύ μεγάλα τα ύψη της βροχής, δεν αφήνουν, συνδυαστικά, την παραμικρή αμφιβολία, ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε, μόνο, με την κλιματική αλλαγή ή τη δύναμη της φύσης, που μας ξεπερνάει.

 Είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινη παρέμβαση, που, κατά κάποιο τρόπο, «προκάλεσε» την «οργή» της φύσης. Προς επιβεβαίωση ήρθαν οι ουκ ολίγες μαρτυρίες, από ποικίλες πηγές προέλευσης, που συγκλίνουν στο ότι η άναρχη δόμηση, στις συγκεκριμένες περιοχές, ξεπέρασε κάθε όριο, δημιουργώντας οικισμούς ολόκληρους, πάνω σε ρέματα και  χειμμάρους, προκαλώντας «τεχνητό φράγμα» στη φυσική διέξοδο του βρόχινου νερού. Αναρωτιέται, βέβαια, κανείς, τι νόημα έχει αυτή η κατόπιν εορτής παραδοχή, από τη στιγμή που όλοι ήξεραν και όλοι σιωπούσαν. Τίθεται δε ένα ακόμη ερώτημα: Είναι μόνο η Μάνδρα και τα Μέγαρα; Θυμόμαστε προ ετών, τις κραυγές απόγνωσης, μετά από μια καταστρεπτική πυρκαγιά στην περιοχή του «Βουτζά», γνωστή ως «Καλλιτεχνούπολη», για να αποκαλυφθεί πως όλη η περιοχή ήταν κτισμένη πάνω στο δάσος. Το κακό, όμως, ξεκινάει από πολύ παλιά. Τα όσα τραγικά παρακολουθήσαμε, τις προηγούμενες μέρες, ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα, του τρόπου με τον οποίο ανασυγκροτήθηκε, μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά η χώρα μας. Τότε, που το ρεύμα της αστυφιλίας, έφερε το μισό πληθυσμό της Ελλάδας, στην Αθήνα και τους όμορους δήμους.

 Η ασφυκτική κατάσταση που, μοιραία, δημιουργήθηκε (θυμηθείτε το κυκλοφοριακό χάος, αλλά και το νέφος προηγούμενων δεκαετιών) οδήγησε, σχεδόν από ανάγκη, στη βαθμιαία επέκταση του οικιστικού ιστού, έξω από τα όρια της «τέως διοικήσεως πρωτευούσης», στην υπόλοιπη Αττική. Αυτή η επέκταση, όμως, έγινε με εξίσου απρογραμμάτιστο και άναρχο τρόπο, χωρίς στοιχειώδεις όρους δόμησης και, φυσικά, χωρίς καμιά μέριμνα για μια αρμονική ισορροπία με το περιβάλλον και χωρίς, φυσικά, την αναγκαία πρόνοια, για την αποφυγή τέτοιων φαινομένων. Κάπως έτσι περιπέσαμε σ` ένα φαύλο κύκλο, όπου οι καταστρεπτικές πυρκαγιές του καλοκαιριού, δεν κατέστρεφαν μόνο το οικοσύστημα, αλλά και «προετοίμαζαν» τις φονικές πλημμύρες του χειμώνα, αφού «εξαφάνιζαν» το κατ’ εξοχήν φυσικό ανάχωμα, στο βρόχινο νερό, δηλαδή τους ορεινούς όγκους, επιτείνοντας τα υπάρχοντα προβλήματα.

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ