Αρχή της τραγωδίας

Από την ειδησεογραφία, αναδεικνύονται οι παρασκηνιακές πλευρές, πίσω από την αιφνίδια παραίτηση του πρώην προέδρου, του Συμβουλίου Επικρατείας.

 Το σίγουρο είναι πως η όψιμη ευαισθησία, για τη διαρροή απόφασης, δεν είναι πειστική, αφού πρόκειται για μια συνήθη πρακτική δεκαετιών, που, μάλλον, εντάθηκε, επί της θητείας του παραιτηθέντος. Αλλά και η επιλογή του πρώην προέδρου, να απευθυνθεί προς τους πολίτες, δίκην τηλεοπτικού «διαγγέλματος», ενδεδυμένος την τήβεννο, εκφωνώντας έναν, κατά βάση, πολιτικό λόγο, προκαλεί εύλογες επικρίσεις ή, έστω, διχογνωμίες. Υπάρχει, όμως, μια παράγραφος, στο «διάγγελμα» του ανώτατου δικαστικού, που, περιέργως, καλύπτεται από πέπλο σιωπής, παρ` ότι μας παραπέμπει στο αφετηριακό σημείο της μνημονιακής τραγωδίας. Πρόκειται για την αναφορά στην κρίσιμη απόφαση του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, με την οποία κρίθηκε Συνταγματικό, στο σύνολο του, το πρώτο Μνημόνιο. Ορθά, στο σημείο αυτό, ο κος. Σακελλαρίου, αφού υπενθυμίζει την ισχυρή μειοψηφία που υπήρξε και σ` εκείνη την απόφαση, αποκαλύπτοντας ότι ήταν και ο ίδιος μεταξύ των μειοψηφησάντων, τονίζει τον κομβικό χαρακτήρα της , καθώς νομιμοποίησε, επί της ουσίας, την επιβολή του καθεστώτος Επιτροπείας και τις συνακόλουθες πολιτικές ή, με τα λόγια του πρώην προέδρου, σηματοδότησε «την επικράτηση του οικονομικού επί του θεσμικού». Επ` αυτού δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία η ίδια η πλειοψηφία, εκείνης της σύνθεσης, με το, αν μη τι άλλο, «πρωτότυπο» σκεπτικό της, με το οποίο, απροσχημάτιστα, διακήρυσσε πως κριτήριο της απόφασης της, δεν ήταν η εναρμόνιση των κρινόμενων διατάξεων, με τους υπερκείμενους κανόνες δικαίου, αλλά η εξυπηρέτηση της δημοσιονομικής πολιτικής, της τότε κυβέρνησης. Η παραπομπή σε κάποιο ευρύτερο, πλην αφηρημένο, εθνικό συμφέρον, δεν αναιρεί την, τουλάχιστον, ξενίζουσα, παρείσφρηση πολιτικών και δη δημοσιονομικών, στόχων, στο σκεπτικό μιας δικαστικής απόφασης, παρακάμπτοντας ή, έστω, θέτοντας σε ήσσονα μοίρα, τους τεθειμένους δικαιϊκούς  κανόνες. Στη βάση αυτή, άλλωστε, είχε ασκηθεί έντονη κριτική, σ` εκείνη την απόφαση και από το νομικό κόσμο.

Αυτό που, ίσως, εξηγεί τη σημερινή σιωπή, είναι ότι προεδρεύων του Ανώτατου Δικαστηρίου, μέλος της τότε πλειοψηφίας και μετέπειτα πρωθυπουργός, Παναγιώτης Πικραμμένος. Κάποιοι, μάλιστα, όπως ο καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης, είχαν συνδέσει τη μετέπειτα πρωθυπουργοποίηση του, με εκείνη την απόφαση. Όπως και να έχει, εκείνη η απόφαση, του Ανώτατου Δικαστηρίου, θεμελίωσε εξ αντικειμένου, τη «θεσμοποίηση» του Μνημονίου, αναγνωρίζοντας το πρωτείο της δημοσιονομικής διαχείρισης.

   ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ