Δεν ενοχλούνταν

Για «ολοκληρωτισμό της ευκολίας» έκανε λόγο ο καλός συνάδελφος Γιάννης Τριάντης.

Ομολογούμε πως ήταν η έκφραση που θα θέλαμε κι εμείς να χρησιμοποιήσουμε, αφού νομίζουμε ότι ταιριάζει «γάντι» στη συμπεριφορά ορισμένων «δοκησίσοφων» του δημόσιου βίου. Που, κατά σύμπτωση, εμφανίζονται με κοινό λόγο, ενίοτε και πανομοιότυπες εκφράσεις. Όπως καλή ώρα, τώρα, με το ομαδικό «μπούλινγκ» στον Φώτη Κουβέλη. Ένιωσαν, λέει, ταπεινωμένοι,  όχι τόσο γι` αυτή καθαυτή την υπουργοποίηση, όσο για τη συμπαράταξη με τον «εκφραστή του εθνολαϊκισμού», στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Δεν ξέρουμε κατ` αρχήν (υποσχόμαστε να το ψάξουμε) τι σημαίνει ετυμολογικά ο όρος και αν απαντάται στην Πολιτική Επιστήμη, ώστε να καταλάβουμε και τι εννοούν, όσοι τον χρησιμοποιούν, πιο συχνά και από την καθημερινή τους διατροφή.

Αλλά, αν δεχθούμε ότι εννοούν, ποιητική αδεία, αυτό τον «θανάσιμο» συνδυασμό υπερπατριωτισμού και παλαιάς κοπής εθνικοφροσύνης, με μια σκληρή δεξιά έως ακροδεξιά ατζέντα, τότε έχουμε μια απορία: Δεν αισθάνονταν, οι πρώην σύντροφοι, αλλά και όσοι «συμπάσχουν» μαζί τους, την ίδια «ταπείνωση» και «αυτοεξευτελισμό», όταν συνέπρατταν (και μιλάμε μόνο για τη ΔΗΜΑΡ) όταν συνέπρατταν, στο πλαίσιο της κυβέρνησης Σαμαρά, με στελέχη, προερχόμενα από τον ΛΑΟΣ (ή και όχι μόνο) με τα ίδια-ενδεχομένως και με μεγαλύτερη ένταση-χαρακτηριστικά, τα οποία αποδίδουν στους ΑΝΕΛ και τον υπουργό Άμυνας; Τότε, όμως, όχι μόνο δεν εγκαλούσαν τον πρόεδρο τους, για την επιλογή του, αλλά και εξήραν την «υπευθυνότητα» του. Σε αναγνώριση, προφανώς, αυτής της θετικής συμβολής, «έδωσαν και τα ρέστα» τους, προκειμένου να υποδειχθεί για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Όχι, προς Θεού, για να διασφαλιστεί η επιμήκυνση του βίου της κυβέρνησης, που, ενδεχομένως, θα οδηγούσε και σε επάνοδο της ΔΗΜΑΡ στο κυβερνητικό σχήμα, όπως, σχεδόν ανοιχτά, ανέφεραν κάποιοι εκ των πρωταγωνιστών εκείνου του παρασκηνίου, όταν προέκυψε η σχετική συζήτηση.

Πρόκειται, άραγε, μόνο για μια σχηματική, υπεραπλουστευτική προσέγγιση των γεγονότων, που υπακούει στο χαρακτηρισμό του Γιάννη Τριάντη; Για ορισμένους, όπως τονίσαμε και στο χθεσινό μας κείμενο, πρόκειται για κάτι χειρότερο, που προδίδει πολιτική ιδιοτέλεια, αλλά και υποκρισία: Ενώ είναι προφανές και σχεδόν συνομολογείται, ότι η διαφωνία τους, με την τότε ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, αφορούσε, καθαρά, διαφορετικές πολιτικές επιλογές, που υποστήριζαν οι μεν και οι δε, προσδίδουν ηθικολογικές διαστάσεις σε μια πολιτική διαφωνία.  Το γιατί, εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας…