Δημοκρατία υπό αίρεση

Αναρωτιόμαστε πια ανάγκη εξυπηρετεί, 53  χρόνια μετά, η προσπάθεια «αναθεώρησης» κομβικών ιστορικών γεγονότων, όπως το γνωστό ως «βασιλικό πραξικόπημα», της 15ης Ιουλίου 1965, ή γνωστού ως «σχεδίου Αποστασίας».
 Να πρόκειται μόνο για «ξέπλυμα» των κύριων πρωταγωνιστών, ή για κάποιο λόγο, πρέπει να αποκρυβεί ή να διαστρεβλωθεί η βαθύτερη ουσία, όσων συνέβησαν; Γιατί πέρα και πάνω από τις εκ των υστέρων δικαιολογίες και προφάσεις, με την αποσπασματική προβολή στοιχείων, η ουσία των όσων συνέβησαν τότε και, πράγματι, άνοιξαν διάπλατα το δρόμο, προς την κατάλυση της δημοκρατίας, εντοπίζεται σε δύο αδιαμφισβήτητα δεδομένα: Πρώτον, ο προσχεδιασμός της βασιλικής παρέμβασης, που τεκμηριώνεται από μια σειρά  γεγονότων, όπως η «τυχαία» αποκάλυψη του «σχεδίου ΑΣΠΙΔΑ», αλλά και η πρωτοφανής προτροπή, του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης-πέντε μήνες πριν -Παναγιώτη Κανελλόπουλου, προς τους βουλευτές της πλειοψηφίας, να ανατρέψουν τον εκλεγμένο πρωθυπουργό του 53%!
 Δεύτερον,  όπως προκύπτει και από νεότερα ντοκουμέντα, όπως δηλώσεις και αυτού του μετριοπαθούς και προσηλωμένου στην κοινοβουλευτική νομιμότητα, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, που καταδεικνύουν ότι για τή σκληροπυρηνική κατεστημένη δομή εξουσίας, της μετεμφυλιακής Ελλάδας, με τις εμφυλιοπολεμικές-αντικομμουνιστικές εμμονές και ψυχώσεις, ήταν αδιανόητη και η παραμικρή παρέκκλιση, από το άκαμπτο πλαίσιο, που είχε εγκαθιδρυθεί μετά το τέλος του εμφυλίου.
 Όπως το έχει θέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, στο αυτοβιογραφικό του έργο «Η Δημοκρατία στο απόσπασμα», αυτή η άκαμπτη δομή εξουσίας, δε μπορούσε να ανεχθεί ούτε καν το μετριοπαθές πρόγραμμα της Ενωσης Κέντρου, που  περιλάμβανε, απλώς,  όσα  αποτελούσαν κοινό τόπο, στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, της τότε Δυτικής Ευρώπης. Γι` αυτό και, όπως εύστοχα σημείωνε ο μετέπειτα ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός (το βιβλίο γράφτηκε στην περίοδο της δικτατορίας) ακόμη και αν, με κάποιον τρόπο διευθετούνταν εκείνη η κρίση, ο δρόμος ήταν ναρκοθετημένος, αφού ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει η διακυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, θα ήταν η ολοκληρωτική παραίτηση από το πρόγραμμα της, κάτι που επιβεβαιώνεται και από σχετική παράγραφο, μιας εκ των περίφημων «βασιλικών» επιστολών.
 Αποκλείεται, άλλωστε, οι ενορχηστρωτές της σύγκρουσης και συντάκτες των υπόψη επιστολών, να μην αντιλαμβάνονταν ότι η άρνηση αποδοχής της πρωθυπουργικής απόφασης, για αποπομπή του υπουργού Εθνικής Αμυνας, συνιστούσε ντε φάκτο κατάργηση του ίδιου του πρωθυπουργού……
 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ