Διαπιστώσεις με βούλευμα

Είχαμε αναφερθεί σε προηγούμενο κείμενο μας, για την ιδιαίτερη σημασία βουλεύματος, του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθήνας, με το οποίο, επιβεβαιώνεται και δικαστικά, σε αυτό το προχωρημένο στάδιο της αποδεικτικής διαδικασίας, η ύπαρξη του περίφημου «σχεδίου Πυθία», περί αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης Καραμανλή .

 Επιμένουμε σε αυτό, γιατί, πλέον, ανεξάρτητα από την τελική δικαστική έκβαση, έχουμε αποτυπωμένο, σε έγγραφο δικαστικού σχηματισμού-και όχι ενός μεμονωμένου δικαστικού λειτουργού-το χρονικό μιας πρωτοφανούς επιχείρησης, οργανωμένης έξωθεν, που αποσκοπούσε και εν τέλει πέτυχε, να υπονομεύσει και  να ακυρώσει την εφαρμογή μιας πολιτικής που, κατά τους δικαστές του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, θα είχε εκ των προτέρων μετρήσιμα, θετικά αποτελέσματα, για τη χώρα. Δε γνωρίζουμε τέτοιο προηγούμενο, στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μας, όπου μάλιστα, ο τελικός στόχος, ήταν η αποσταθεροποίηση της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης, μιας ευρωπαϊκής χώρας, όπως, επίσης, περιέχεται στο επίσημο δικαστικό έγγραφο. Θα καλούσαμε, όσους ακόμη επιμένουν να είναι «άπιστοι Θωμάδες», να αποβάλουν τη μικροκομματική οπτική, από την οποία βλέπουν τα πράγματα και να αντιληφθούν τη «μακροπολιτική»,  πολύ δε περισσότερο, την εθνική διάσταση. Αρκεί να σκεφθούν όσα αναπτύξαμε στο χθεσινό μας φύλλο, για το ότι ο περίφημος αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, που αποτέλεσε την αρχή όλης αυτής της  ιστορίας, υπήρξε έμπνευση και όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου, για το οποίο και ο αείμνηστος ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ πλήρωσε βαρύ τίμημα, όπως είδαμε. Να σκεφθούν με το ύψιστο κριτήριο της δυνατότητας, ενός συντεταγμένου κράτους, να ασκεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα, μέσω της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης του. Με κριτήριο, σε τελευταία ανάλυση, το μεγάλο στόχο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, για την κατάκτηση και κατοχύρωση της εθνικής της ανεξαρτησίας, τη δυνατότητα της να κινείται με σχετική, έστω, αυτονομία, στη διεθνή σκηνή, με αποκλειστικό γνώμονα, το εθνικό συμφέρον. Αυτό το μεγάλο και, εν πολλοίς, διακομματικό κεκτημένο, ήταν που αμφισβητήθηκε και, εν τέλει, ακυρώθηκε, με το εμφανιζόμενο «σχέδιο Πυθία» κι αυτό ξεπερνά μικροκομματικές λογικές, αμφισβήτησης ή δικαίωσης. Μοιάζουν, άλλωστε, όλα τούτα, που περιγράφουμε, σαν «πρόβα νυφικού», για την τραγωδία που ακολούθησε και συνεχίζεται. Αν δούμε ως γραμμική συνέχεια, τα όσα περιγράφονται ή, απλώς, διαπιστώνονται στο δικαστικό βούλευμα, με το… Καστελλόριζο , τότε θα έχουμε την πλήρη εικόνα, με το ρόλο και τις ευθύνες του καθενός. Η, μήπως είναι το τελευταίο που δε θέλουν να δουν κάποιοι;

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ