Η «κακή Μεταπολίτευση»

Είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό ότι πανεπιστημιακοί, όπως ο Θανάσης Διαμαντόπουλος, που, μόνο για «λαϊκισμό»  δε θα μπορούσε να κατηγορηθεί, «αντιστέκονται» στο γενικότερο, ισοπεδωτικό κλίμα κατά της Μεταπολίτευσης.

 Ίσως γιατί αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο, που ενέχει η άκριτη απόρριψη, συλλήβδην, του λεγόμενου Μεταπολιτευτικού οικοδομήματος, σε σημείο ώστε, περίπου, η Μεταπολίτευση, δηλαδή η πορεία μετάβασης από τη χούντα των συνταγματαρχών, στο δημοκρατικό πολίτευμα, που εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε, να θεωρείται ως η γενεσιουργός αιτία της οικονομικής κρίσης και των δεινών που βιώνουμε. Ο κίνδυνος είναι προφανής, για όσους είναι σε θέση να δουν… πέρα απ` τη μύτη τους. Βλέπουμε άλλωστε, την αποθράσυνση των λογής νοσταλγών της δικτατορίας, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι για τη δοκιμασία που περνάμε, ευθύνεται η Δημοκρατία! Μέχρι και ότι επί δικτατορίας δεν υπήρχε καθόλου χρέος, μας είπαν, παραπλανώντας αρκετούς, μέχρι να αποδειχθεί, με την αλήθεια των αριθμών, ότι επρόκειτο για χονδροειδές ψεύδος. Προφανώς, αυτό δε σημαίνει ότι θα πάμε στο άλλο άκρο,  παραιτούμενοι από το δικαίωμα κριτικής και ανάδειξης των αρνητικών όψεων της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, συμμεριζόμενοι, με τη σοφία, πια, του χρόνου και των βιωμάτων (κι όχι μόνο λόγω της κρίσης), πολλά  απ΄ όσα, με αρκετή γλαφυρότητα, περιέγραψε και ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος, στο άρθρο του, στο ΒΗΜΑ.

 Όλοι πια αντιλαμβανόμαστε ότι, στην πορεία της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας, υπήρξαν πολλές διαψεύσεις και ματαιώσεις, σε κάποιες δε περιπτώσεις συνέβη και κακοποίηση θεσμών και αξιών, που συνδέθηκαν με το νέο ξεκίνημα. Δεν αρνούμαστε, επίσης, ότι είχαν εμφανιστεί πρόδρομα συμπτώματα, για όσα εξελίχθηκαν, στη συνέχεια, σε παθογένειες. Όπως, επί παραδείγματι, οι υπερβολές στην άσκηση του συνδικαλισμού, που περιέγραψε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα και ο σεβαστός καθηγητής. Όμως, ας μη μας διαφεύγει ότι η χώρα, εξερχόταν, όχι μόνο από μια βάναυση στρατιωτική δικτατορία, που αποτελούσε μια ιστορική «ανορθογραφία» στη δημοκρατική Ευρώπη, αλλά και από μια μακρά περιπέτεια πολιτειακών ανωμαλιών, πολέμων με εξωτερικούς εχθρούς, εμφύλιων συρράξεων και μιας «καχεκτικής», σύμφωνα με τον εύστοχο ορισμό του καθηγητή Ηλία Νικολακόπουλου, δημοκρατίας, μιας «δημοκρατίας υπό αίρεση», όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Με τα τανκς των συνταγματαρχών,  όχι μόνο μπήκε  «ταφόπλακα» στα κύμα ριζοσπαστισμού και τη σύντομη «άνοιξη» της περιόδου 1963-65, αλλά και η χώρα βρέθηκε «αποκλεισμένη» από τις κοσμογονικές εξελίξεις-σε πολλά επίπεδα-εκείνης της περιόδου.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ