Η μείωση του κράτους

Δεν µας εκπλήσσει που ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμμένει στη διακήρυξή του για μικρότερο κράτος. Σε τελευταία ανάλυση, ο πρόεδρος της Ν.Δ. είναι συνεπής µε τον εαυτό του και τη νεοφιλελεύθερη σχολή σκέψης, στην οποία θητεύει.

Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι ο Κώστας Καραµανλής, του οποίου το μήνυμα «στήριξης» ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως, είχε κάνει λόγο, το 2004, όταν διεκδικούσε την εξουσία, για «επανίδρυση του κράτους», κάτι που συνιστά, ασφαλώς, μια διαφορετική μεταρρύθμιση. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι και εκείνος ήταν εξίσου φιλόδοξος στόχος, που δεν επιτεύχθηκε. Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός το παραδέχθηκε, έμμεσα, µε την ομιλία του, εν µέσω προεκλογικής περιόδου, στη ΔΕΘ, τον Σεπτέμβριο του 2009, αποδίδοντας την αποτυχία, στις βαθιές, πελατειακού χαρακτήρα, δομές που είχε αφήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όλα αυτά βέβαια, υπό τη βαριά σκιά της οικονομικής κρίσης, που είχε αρχίσει να απλώνεται απειλητικά και πάνω από τη χώρα µας. Το ενδιαφέρον, εν προκειμένω, έγκειται στο ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συνέδεσε την «απομείωση» του κράτους, µε ότι τούτο μπορεί να αντιληφθεί κανείς, µε μια αντίστοιχη συρρίκνωση του Υπουργικού Συμβουλίου. Για μια «σφιχτή» κυβέρνηση, έκανε λόγο ο κ. Μητσοτάκης και επ’ αυτού, ουδείς θα μπορούσε, θεωρητικά, να διαφωνήσει. Μόνο που δεν πρωτοτυπεί, ο επικεφαλής της κεντροδεξιάς παράταξης. Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, τουλάχιστον, έχουμε ακούσει σχετικές διακηρύξεις, που διαψεύδονται και ακυρώνονται στην πράξη, παράγοντας στην πράξη, τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Είναι αλήθεια, ότι στην προηγηθείσα περίοδο του Κωνσταντίνου Καραµανλή, στον απόηχο της επανόδου στη Δημοκρατία, είχε αποφευχθεί η υπερβολική διόγκωση του κυβερνητικού σχήματος, αν και πόρρω απείχαμε, από ότι αντιλαμβάνεται ο καθένας, µε την κοινή λογική, από ότι αποκαλούμε «σφιχτό» Υπουργικό Συμβούλιο. Άλλωστε και εκείνη την περίοδο, υπήρχαν αναπληρωτές υπουργοί, τους οποίους ο κ. Μητσοτάκης, υπόσχεται να καταργήσει. Άραγε, ήταν τόσο ανόητοι, να µην το καταλάβουν ή τόσο ανίκανοι να το υλοποιήσουν, όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί. Αναρωτιόμαστε αν στο επιτελείο της οδού Πειραιώς, έχουν μελετήσει, µε την επιβαλλόμενη σοβαρότητα και προσοχή, τα παραδείγματα από τις όποιες, λυμφατικές είναι αλήθεια, προσπάθειες των προηγούμενων κυβερνήσεων. Θα είχαν διαπιστώσει ότι οι όποιες προσπάθειες προσέκρουσαν στην αδυναμία της Δημόσιας Διοίκησης, να λειτουργήσει µε όρους σχετικής αυτονομίας και την ανάλογη αποτελεσματικότητα, χωρίς την άμεση εποπτεία της πολιτικής ηγεσίας. Είναι γι’ αυτό που η Ελλάδα δε θα άντεχε μια παρατεταμένη ακυβερνησία, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εξ ου και οι πρόνοιες του Συνταγματικού νομοθέτη, για άμεσο σχηματισμό κυβέρνησης, μετά τις εκλογές και στην περίπτωση που δεν προκύψει αυτοδυναμία, µε τη θέσπιση σύντομων, αποκλειστικών προθεσμιών. Θα μπορούσαν να είχαν ενημερωθεί, μια και επί κυβέρνησης της Ν.Δ. (2007) είχε επιχειρηθεί, το πόσο δύσκολο στην πράξη αποδείχθηκε κάτι που θεωρητικά φαινόταν πολύ απλό, δηλαδή την κατάργηση, ως αυτόνομου κυβερνητικού τομέα δράσης, του Υπουργείου Αιγαίου, µε ενσωμάτωση των αρμοδιοτήτων και υπηρεσιών του, στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Κι όμως, γι’ αυτή τη φαινομενικά απλή αλλαγή, στη δομή του Υπουργικού Συμβουλίου, χρειάστηκε πάνω από χρόνος, για να ολοκληρωθούν όλες οι σχετικές διαδικασίες.

Δεν εκπλήσσει, ως εκ τούτου, που πιο σύνθετα εγχειρήματα, όπως η ενοποίηση υπουργείων, απέτυχαν στην πράξη και ακυρώθηκαν στην πορεία.