Θέλουν τη μείωση;

«Δηλαδή, τι θέλετε; Να κοπούν οι συντάξεις;» Η παραπάνω αποστροφή του Πιερ Μοσκοβισί, προς τον πρόεδρο της ΝΔ, όπως αποτυπώνεται σε σχετικά ρεπορτάζ φιλικών, προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέσων, αναδεικνύει όλη την ουσία του θέματος που, την περασμένη εβδομάδα προσέλαβε το χαρακτήρα μιας πρωτοφανούς δημόσιας αντιδικίας, της ελληνικής αντιπολίτευσης, με Ευρωπαίους αξιωματούχους.

 Μας έχει μείνει, κατ` αρχήν, η απορία, γιατί τώρα και  στον κο. Μοσκοβισί, όταν τα ίδια σχεδόν πράγματα, με τον ίδιο ενθουσιαστικό τόνο, είχε αναφέρει και ο κος. Γιούνκερ, κατά την προ καιρού επίσημη επίσκεψη του, στη χώρα μας. Αλλά και για την «αμνησία» ή επιλεκτική μνήμη κάποιων, που ξεχνούν ότι το θέμα των περικοπών στις συντάξεις είχε τεθεί από το πρώτο μνημόνιο, με την υπόμνηση, μάλιστα, ότι επρόκειτο για διαρθρωτικού χαρακτήρα μέτρο, με στόχο τη μείωση της ασφαλιστικής δαπάνης, ως ποσοστού επί του ΑΕΠ, ιδιαίτερα δε της κρατικής συμμετοχής, επίσης ως ποσοστού επί του ΑΕΠ, στην κάλυψη της. Γι` αυτό το σκοπό, υποτίθεται, πραγματοποιήθηκαν οι προηγούμενες αλλεπάλληλες περικοπές. Στο πλαίσιο της ίδιας λογικής, εξάλλου, οι προηγούμενοι κυβερνώντες, προκειμένου να αποκρούσουν τις ασφυκτικές πιέσεις, είχαν δεχθεί την εισαγωγή  της ρήτρας «μηδενικού ελλείμματος», που πρόβλεπε αυτόματο «κόφτη», στη συνταξιοδοτική δαπάνη, σε περίπτωση ελλειμμάτων, στο ασφαλιστικό σύστημα, που θα επέβαλαν αύξηση της κρατικής συμμετοχής, πέρα από το ελάχιστο όριο που είχε τεθεί, με σημείο αναφοράς, τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και χρονικό ορίζοντα, που υπερέβαινε ασφαλώς την ημερομηνία λήξης των προγραμμάτων διάσωσης. Ας μη χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, λοιπόν, ορισμένοι. Θα ήταν εξάλλου, πολύ πιο ωφέλιμο, αν ο αντίλογος, από την ελληνική πλευρά, εστιαζόταν στην ουσία: Γιατί, παρά τις αλλεπάλληλες περικοπές, η κατάσταση στο ασφαλιστικό  σύστημα επιδεινώνεται; Παράμετροι, όπως η πρωτοφανής μείωση του ΑΕΠ, ή η αντίστοιχα δραματική αύξηση της ανεργίας, αλλά και της «μαύρης» εργασίας, δε λαμβάνονται υπόψη; Όταν κατατίθενται μάλιστα τα πορίσματα μελετών, όπως των καθηγητών Σάββα Ρομπόλη και Βασίλειου Μπέτση, που καταδεικνύουν ότι η νομοθετημένη νέα μείωση, μηδενικό, σχεδόν, αντίκτυπο θα έχει, ως προς την αύξηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης, πάντα ως ποσοστού επί του ΑΕΠ, μήπως με άλλους όρους πρέπει να γίνει η δημόσια συζήτηση, τουλάχιστον στην Ελλάδα, για το συγκεκριμένο θέμα;

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ