Κοινωνία μου Εικόνα σου Είμαι και Σου Μοιάζω

Χρήστος Η. Χαλαζιάς

Στον τόπο μας δεν συναντάμε κοινωνική ποιότητα ζωής και πόσο μάλλον – πέρα από μερικές εξαιρέσεις – πολιτική ποιότητα σε ορισμένα κόμματα.

Η πολιτική ποιότητα διαμορφώνεται από τα πολίτικά ήθη μιας χώρας και από το πολιτικό κλίμα, βάσεις οι οποίες απουσιάζουν και προδικάζουν την έλλειψη δημοκρατικής ποιότητας.

Η ασυναρτησία των πολιτικών κομμάτων προκαλεί την απουσία ποιότητας του πολιτεύματος, οπότε ο καταστατικός χάρτης της χώρας δεν έχει ουσιαστική αξία, παρά υφίσταται απλώς κατ’ όνομα μόνον. Η περιρρέουσα στην πολιτική ατμόσφαιρα είναι νοσηρή και ό,τι κινείται μέσα σε αυτή δεν μπορεί παρά να υφίσταται την επίδρασή της. Όλοι οι θεσμοί της πολιτείας επηρεάζονται από το νοσηρό πολιτικό –κοινωνικό κλίμα, γι’ αυτό και δεν έχουμε σωστή παιδεία, δικαιοσύνη, κοινοβουλευτισμό κ.λ.π.

Καταφερόμαστε κατά της ηγεσίας μας με κάθε μορφή, ωστόσο λησμονούμε, πως αυτή είναι η σάρκα από τη σάρκα του λαού και αντικατοπτρίζει τη γενικότερη υπανάπτυξη και ανωριμότητα μας. Λαός και πολιτική ηγεσία δε θέλουμε να εννοήσουμε όταν κάποιος τιμά τους άξιους υψώνει την ποιότητα της πολιτικής! Εμείς, όμως, δεν θέλουμε να ξεχωρίσουμε τους φαύλους από τους καλούς, από τους αρίστους και είμαστε εμείς αυτοί που θέλουν να τιμωρήσουν τους φαύλους όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι: «θέλουν ν’ αδικούνται οι άριστοι». Αυτό συμβαίνει σ’ εμάς «Είναι παλιά κατάσταση μας . Ζούμε μέσα σε μια κοινωνία ρευστή και μέσα στο συσκοτισμό που τον επιβάλλουν τα δόγματα και οι ιδεολογίες και η προπαγάνδα. Γι’ αυτό και το ενδιαφέρον των πολιτικών κομμάτων και των αρχηγών τους, για ό,τι αφορά τη νεολαία, περιορίζεται στο κατά πόσο ο νέος είναι δέκτης κομματικών συνθημάτων και εκμεταλλεύσιμος, ως φορέας των πολιτικών θέσεων που προτείνονται από αυτά. Όλες οι χαριστικές διατάξεις, που αφορούν στο να μην ελέγχονται οι εργαζόμενοι, το να μην είναι υποχρεωτική η φοίτηση στα πανεπιστήμια, να υποβαθμίζεται η παιδεία χωρίς να υπάρχει καμιά αντίδραση τους και οι ανάξιοι να προσφέρονται κατά πλειοδοτικό τρόπο, ως αντάλλαγμα στα κομματικά συμφέροντα. Όταν τα πάντα κομματικοποιούνται μέσα στη νοσηρή πολιτική ατμόσφαιρα, πως αυτοί οι νέοι αναπτυσσόμενοι θα μπορέσουν να δουν και να ενστερνιστούν τα βασικά συμφέροντα του συνόλου; Του έθνους; Ζουν πάντα μέσα σε μια όξυνση πολιτικών αντιθέσεων μέσα στη φαγωμάρα του πολιτικού κόσμου μας. Κάτω από τέτοια πρότυπα που τους παρέχουν σήμερα, τι είδους πολίτες μπορούμε να έχουμε; Πολιτικά ασθενείς, παθιασμένους, ή έρμαια  της κάθε πολιτικής προπαγάνδας που θα τους υπόσχεται «λαγούς με πετραχήλια».

Οι πολιτικοί μας, από τότε που απελευθερωθήκαμε (1821) μέχρι σήμερα, δεν διδάχθηκαν από τους διχασμούς μας τις θλιβερές μας περιπέτειες, τις εθνικές καταστροφές, που προήλθαν από την ανένδοτη επιδίωξη του κομματικού συμφέροντος με τα ποιο ανέντιμα μέσα, πολλές φορές κάνοντας νόμους την ανομία, ώστε να φθάσουμε στη σημείο να ζούμε μέσα στην παρανομία. Δεν αντιλαμβάνονταν και δεν αντιλαμβάνονται πως με την κομματικοποίηση (και όχι πολιτικοποίηση) αφανίζει το ένα κόμμα το άλλο, καταστρέφουν τον πολιτικό βίο του τόπου, έτσι το κράτος που έχουμε πλάσει «κατ’ εικόνα και ομοίωση» μας είναι αυτό στο οποίο αντικατοπτρίζουμε όλα τα ελαττώματά μας και το πρόσωπο αυτών που το διοικούν.

Μόνιμα χαρακτηριστικά του η αστάθεια, η απειθαρχία, η κακοδιοίκηση, το ρουσφέτι. Αυτό θεωρείται από τους βασικούς μοχλούς του κρατικού οργανισμού σε σημείο που έχει πια καταστεί χρόνια ασθένεια, ατράνταχτη πεποίθηση των πολιτών ότι «χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη, καμιά πόρτα δεν ανοίγει πρόθυμα».

Στο χώρο του πολιτικού συστήματος δεν φυτρώνουν και δεν ευδοκιμούν η κριτική τεκμηριωμένη σκέψη, η μεθοδική αμφιβολία, η επιφυλακτικότητα, η διάθεση για διόρθωση των ιδεών και θέσεων όταν το επιβάλει η στιγμή.