ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ: “Γλυκόπικρη Τέχνη” από το Θέατρο χωρίς αυλαία στο τεχνουργείον

Το Θέατρο Χωρίς Αυλαία παρουσιάζει τη μουσικοθεατρική παράσταση “Γλυκόπικρη Τέχνη”, βασισμένη στο έργο του Γιάννη Βλαχογιάννη “Της Τέχνης τα Φαρμάκια”

Συντελεστές της παράστασης:

Σκηνοθεσία, διασκευή κειμένου: Δημήτρης Σιούντας
Σκηνογραφία, κινησιολογία: Κωνσταντίνα Αντωνιάδου
Μουσική επιμέλεια: Μάνια Ασημακοπούλου
Φιγούρες: Χρήστος Καλπουζάνης
Φωτισμοί: Παναγιώτης Κερασιάς, Δημήτρης Σιούντας

Παίζουν με αλφαβητική σειρά:
Κωνσταντίνα Αντωνιάδου,
Μάνια Ασημακοπούλου,
Παναγιώτης Κερασιάς,
Βασιλική Μουχτούρη, . . Δημήτρης Σιούντας

Ζωντανή μουσική από τους:
Γιώργο Τσιλιγιάννη,
Μάνια Ασημακοπούλου,
Παναγιώτη Κερασιά

Οργάνωση – Παραγωγή:
Τεχνουργείον Πολυχώρος Τέχνης
Θέατρο Χωρίς Αυλαία

Φωτογράφιση: Λάμπρος Ξύτσας
Ηλεκτρονική επεξεργασία εντύπων: Κυριάκος Σφακιανάκης
Video-demo παράστασης: Γιώργος Ντάλης

Λϊγα λόγια για το έργο από τον σκηνοθέτη της παράστασης Δημήτρη Σιούντα:
Το έργο αυτό πραγματεύεται κάποια επεισόδια της ζωής ενός καραγκιοζοπαίκτη και κατέχει σημαντική θέση στη βιβλιογραφία όσων ασχολούνται με το καταφρονεμένο, αλλά συγχρόνως τόσο γνήσιο ελληνικό λαϊκό θέατρο σκιών. Αν εξαιρέσουμε λίγα και μικρά σε έκταση δημοσιεύματα στον τύπο της εποχής, που στην πλειοψηφία τους μιλούν απαξιωτικά για το θέατρο σκιών, η νουβέλα του Βλαχογιάννη είναι το πρώτο χρονολογικά κείμενο που ασχολείται με αυτό το θέμα, όντας γραμμένη το 1917 (πριν από ακριβώς 100 χρόνια), αν και δημοσιεύτηκε πολύ αργότερα (το 1943).
Τα γεγονότα του έργου διαδραματίζονται κάπου μεταξύ 1895 και 1905 κι αυτό το συμπεραίνουμε από τον κεντρικό ήρωα, τον «διάσημο καραγκιοζοπαίκτη Φούλια», όπως τον ονομάζει ο Βλαχογιάννης, ο οποίος, σύμφωνα με όλους τους μελετητές, δεν είναι άλλος από τον Γ.Ρούλια, που έδρασε εκείνη ακριβώς την εποχή κι έμεινε στην ιστορία ως ο καραγκιοζοπαίκτης που επέβαλε τη φιγούρα του Μπαρμπαγιώργου. Ρουμελιώτης ο Ρούλιας (από την Αμφιλοχία), ρουμελιώτης ο Μπαρμπαγιώργος, ρουμελιώτης κι ο Βλαχογιάννης. Η σύνδεση είναι εμφανής. Αλλά σε τι μας αφορά σήμερα αυτό το έργο; Η εποχή που μελετάμε (τέλος 19ου αι.-αρχές 20ου αι.) έχει πολλά να μας διδάξει. Η σταφιδική κρίση, η χρεοκοπία του 1893, οι ξένοι δανειστές, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα μεγάλα έργα δημιουργούν μιαν απίστευτη αναλογία με το σήμερα. Με τη διαφορά, ότι αυτός ο λαός ήξερε τότε να αντιμετωπίζει τη φτώχεια και την κοινωνική αδικία μέσα από την παρηγοριά της τέχνης, ενώ σήμερα… κινδυνεύουμε να χάσουμε τα πάντα από έλλειψη προφορικής παράδοσης και συλλογικής δημιουργικότητας. Γι αυτό το λόγο, θεωρούμε υποχρέωσή μας να ξανασκύψουμε πάνω από αυτά τα κείμενα και να τα μεταδώσουμε με τη γλώσσα του θεάτρου.
Τέλος, πιστεύουμε ότι ακόμα και σήμερα, η αναζήτηση της εθνικής και πολιτισμικής μας ταυτότητας παραμένει ζητούμενο και θέμα ζωτικής σημασίας για το νεοέλληνα. Η άγνοια ή η άρνηση της πρόσφατης ιστορίας μας σίγουρα δε βοηθάει προς αυτήν την κατεύθυνση, γι αυτό και ως χώρα είμαστε πάντοτε ευάλωτοι σε κάθε είδους ξένες εισβολές.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: Ο Γιάννης Βλαχογιάννης, λογοτέχνης και ιστοριοδίφης, πρωτοπόρος του δημοτικισμού, γεννήθηκε στη Ναύπακτο στις 27 Ιουλίου του 1867. Ακαταπόνητος συλλέκτης ημερολογίων και ενθυμημάτων των καπεταναίων του ’21, ο Βλαχογιάννης έμεινε στην ιστορία προπαντός ως ο εκδότης του χειρογράφου των απομνημονευμάτων του Μακρυγιάννη.
Ωστόσο ο Βλαχογιάννης, υπήρξε και ένας σπουδαίος λογοτέχνης «βγαλμένος από τη λαϊκή ψυχή» κατά την έκφρασή του.
Στα διηγήματά του παρατηρείται μια στροφή προς τη ζωντανή καθημερινή και κυρίως λαϊκή πραγματικότητα, μια τάση αξιοποίησης των ηθών, των εθίμων, των μύθων και των παραδόσεων του ελληνικού λαού, που θα αποτελέσει έναν άλλο τρόπο σύνδεσης με το παρελθόν. Δεν είναι όμως δύσκολο να διακρίνει κανείς την προσπάθειά του να συγκροτήσει το αφήγημά του με στοιχεία όσο γίνεται πιο αυθεντικά. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτή η ανάγκη τον οδηγούσε στην ιστορική έρευνα, ασφαλή δρόμο της αναζήτησης του γνήσιου και του αληθινού. Θέλοντας δηλαδή να ζωντανέψει στα λογοτεχνήματά του ατόφιους ελληνικούς χαρακτήρες οδηγήθηκε σε δραστηριότητες που είχαν σαν επακόλουθο το πλούσιο ιστοριοδιφικό του έργο.
Ο Βλαχογιάννης ως πεζογράφος παρουσιάζει αυτονομία και αυθεντικότητα. Διασώζει όψεις λαϊκού πολιτισμού και πλευρές μιας βασανισμένης ζωής. Διακρίνει κανείς στο έργο του κάτι το αυτοχθόνιο. . Αυτές οι αξίες καθώς διαχέονται σε όλο το έργο του το καθιστούν διαχρονικό, ενδιαφέρον και του προσδίδουν μια πνευματική ποιότητα μοναδική.
Εξίσου επιτυχημένα και αβίαστα χρησιμοποιεί και την ψυχογραφία και την ηθογραφία. Σ’ αυτά τα διηγήματα ο Βλαχογιάννης μας φαίνεται ολόδροσος, πηγαίος, γνήσια νεοελληνικός και συχνά, βαθύτερα ανθρώπινος. Δυσάρεστες κοινωνικές καταστάσεις, όπως φτώχεια, δυστυχία, στέρηση, περιγράφονται στα διηγήματά του
Λίγο πριν το θάνατό του ,το 1943, δημοσίευσε σε δύο συνέχειες στο περιοδικό «Νέα Εστία» τη νουβέλα Της τέχνης τα φαρμάκια, ενός πραγματικού αριστουργήματος, μοναδικού στο είδος και το θέμα του, όπου παρουσιάζει τον κόσμο του Καραγκιόζη και το καταφρονεμένο τότε επάγγελμα του καραγκιοζοπαίχτη. Η συγκεκριμένη νουβέλα είναι μια καλή αρχή για κάποιον που θέλει να γνωρίσει το έργο του.



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...