Να μην ξεχάσουμε

Το γύρισμα της σελίδας, που σηματοδοτεί, ασφαλώς, την πολυπόθητη επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα, δε μπορεί να σημάνει και επικράτηση της λήθης.

 Ισα-ίσα, που τώρα επιβάλλεται, χωρίς τους περισπασμούς της πρόσδεσης στη μνημονιακή μέγγενη, η  διερεύνηση, αλλά και αναστοχασμός, για το πώς μπήκαμε σ` αυτή την οδυνηρή περιπέτεια. Με αυτοκριτική διάθεση, ασφαλώς, αν όχι και πρωτίστως, αλλά χωρίς να φτάνουμε  σε αυτό το ανελέητο «αυτομαστίγωμα», που ξεπερνάει και την αντίστοιχη συμπεριφορά κάποιων ιερομόναχων της Καθολικής Εκκλησίας, την εποχή της Ιεράς Εξέτασης. Γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε, τις τεράστιες ευθύνες των «φίλων και εταίρων». Δε μπορούμε να ξεχάσουμε τους λανθασμένους «δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές», που παραδέχθηκε και το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γιατί εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με «ασκήσεις προσομοίωσης», αλλά με μια πρωτοφανή, βίαιη παρέμβαση στις ζωές των ανθρώπων, της οποίας τα αποτυπώματα θα είναι για πολύ καιρό εμφανή, στο κοινωνικό σώμα. Όπως δε μπορούμε να ξεχάσουμε τη σκληρότητα και την, ομοίως ομολογημένη (βλέπε και πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου της Κομισιόν), τιμωρητική διάθεση έναντι της Ελλάδας, που επιβλήθηκε από τη Γερμανία και προσωπικά, την καγκελάριο. Αυτή η τιμωρητική διάθεση, όπως εύστοχα ανέπτυξε και ο Τάκης Μπαλτάκος, στην εκπομπή του Αιμίλιου Λιάτσου, απέρρεε από μια εμπεδωμένη νοοτροπία και προτεσταντική φιλοσοφία-και της καγκελαρίου-που όχι μόνο δεν ανέχεται την αμαρτία, θεωρώντας την ανεπίτρεπτη και αδιανόητη παρέκκλιση, αλλά δεν αναγνωρίζει ούτε τη μετάνοια, κρίνοντας ότι μόνο η παραδειγματική τιμωρία μπορεί να «συνετίσει» τον «άτακτο». Σε αυτή την αντίληψη υπάκουε, όπως πρόσθεσε ο κος. Μπαλτάκος και η ανατριχιαστική πρακτική των αντιποίνων, στη διάρκεια της Κατοχής. Προφανώς, αυτή τη νοοτροπία και φιλοσοφία, της ίδιας της καγκελαρίου, είχε υπόψη ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, όταν, για να δικαιολογήσει το αντιμνημονιακό του παρελθόν, είχε πει, ενώπιον της καγκελαρίου, την περίφημη φράση: «Ουδείς αναμάρτητος». Αλλωστε και επιφανείς Αμερικανοί οικονομολόγοι, της κεϋνσιανής σχολής, όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτς και ο Τζέϊμς Γκαλμπρέϊθ, όπως και ο πρώην υπουργός Οικονομικών, επί Ομπάμα, Τζακ Λιου, έχουν υποστεί αυτή τη θεολογικού τύπου προσέγγιση και των δημόσιων οικονομικών.

 Επομένως, καλό είναι να αναδεικνύουμε τα λάθη, τις παραλείψεις και την ολιγωρία  του εγχώριου πολιτικού συστήματος, αλλά να μη μας διαφεύγει απ` τη σκέψη, πως οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν, ήταν προϊόν επιλογής και επιβολής των  δανειστών.

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ