Ο ακραίος λόγος

Οι εντεινόμενες διεργασίες, στα δεξιά της ΝΔ, εντείνουν τον προβληματισμό, για το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός «αξιόμαχου» ακροδεξιού κόμματος, που να εξασφαλίσει και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

  Ετσι κι αλλιώς, υπάρχει η παγιωμένη, πλέον, μεταβλητή της «Χρυσής Αυγής», που δείχνει αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα. Εχουμε, πλέον, καθαρή αντίληψη για τις πολιτικές και κοινωνικές αιτίες, που ανέδειξαν την Ακροδεξιά, ως δυνάμει απειλή, για το ίδιο το δημοκρατικό μας πολίτευμα και οι οποίες συνοψίζονται στη βαρβαρότητα των μνημονιακών πολιτικών. Αποδώ και πέρα, όμως, καθώς μπαίνουμε στη νέα εποχή, η επιβίωση ή και δυναμική των ακραίων φαινομένων, τροφοδοτείται δυστυχώς και από τον ακραίο λόγο που εκπέμπεται, από τις άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Όταν, επί παραδείγματι, σχολιαστής, που πόρρω απέχει από τον ακροδεξιό χώρο, τυφλωμένος από το αντιπολιτευτικό πάθος, φτάνει στο σημείο να παραλληλίζει τη «συμφωνία των Πρεσπών», με την καταστροφή στην Κύπρο, για να καταλήξει στο «αισιόδοξο συμπέρασμα» , ότι ανάλογη θα είναι και η «κάθαρση», που θα πρέπει να επέλθει. Όταν, δηλαδή, με άλλα λόγια, η σημερινή εκλεγμένη κυβέρνηση, παρομοιάζεται με τη χούντα του Ιωαννίδη και ο συμβιβασμός για το όνομα των Σκοπίων, με την κατοχή της μισής Κύπρου, τότε, μας συγχωρείται, δε στρώνουμε απλώς το χαλί, σε όσους, απροσχημάτιστα, επιβουλεύονται τη δημοκρατία. Ανοίγουμε διάπλατες Κερκόπορτες, απ` όπου μπορεί να περνάει ο οποιοσδήποτε Μπαρμπαρούσης. Αν μελετήσει κανείς, άλλωστε, το κρίσιμο διάστημα πριν την εκδήλωση του πραξικοπήματος, θα διαπιστώσει ότι ήταν οι «μετριοπαθείς», οι «νομιμόφρονες», που, τυφλωμένοι από το κομματικό πάθος,  όχι μόνο διολίσθαιναν σ` έναν ακραίο λόγο, αλλά, σε αρκετές περιπτώσεις, «φλέρταραν» σχεδόν ανοιχτά με την ιδέα κάποιας «νομιμότυπης» (κατά τη διατύπωση της εποχής) εκτροπής, ώστε να αποφευχθεί η εκλογική επικράτηση του αντιπάλου. Το αποτέλεσμα ήταν, να βρεθούν κι εκείνοι «δεμένοι» τα ξημερώματα της 21^ης Απριλίου 1967. Αλλωστε, για να βγούμε  απ` τα σύνορα και επειδή κάποιοι θυμήθηκαν τον Μεσοπόλεμο, να υπενθυμίσουμε ότι και ο Χίτλερ κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία, εξαιτίας της αβελτηρίας και «τύφλωσης» των «κλειδοκρατόρων» της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Καθώς λοιπόν πλησιάζουμε προς την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, θα ήταν χρήσιμος ένας αναστοχασμός, καθώς φαίνεται πως κάποιοι δεν έχουν αντλήσει τα αναγκαία διδάγματα και διολισθαίνουν στα ίδια τραγικά λάθη.

  ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ