Οι καύσωνες είναι εδώ και το καλοκαίρι συνεχίζει ακάθεκτο. Ειδικότερα οι συνταξιούχοι, θα την βγάλουν για μια ακόμα φορά στο καφενείο. Με κουβέντα, τάβλι και καφέ. Καφέ; Νομίζω ότι πλέον το γνωστό καφεδάκι, αυτό το συμβολικό απόσταγμα της παράδοσης μας θα γίνει άπιαστο όνειρο. Όχι δεν υπερβάλλουμε. Οι νέες αυξήσεις του φόρου που επιβάλλει η κυβέρνηση στον καφέ και στον ελληνικό καφέ αγγίζουν το 70% στο κόστος του προϊόντος και άρα στο κόστος στο καφενείο.
Εκεί δηλαδή που ένας συνταξιούχος μπορούσε να πίνει 2 καφεδάκια την ημέρα σήμερα θα πρέπει είτε να κόψει από αλλού – πχ. από τα φάρμακα του, ή το φαγητό του- για να συνεχίσει να τα πίνει ή απλά να μην τα πίνει.
Είναι απορίας άξιον πώς οι κυβερνώντες και οι βουλευτές γενικότερα θα έχουν το θράσος να περάσουν από τα καφενεία δείχνοντας τάχα ενδιαφέρον. Για να ρωτήσουν τάχα πως πάμε, για να δείξουν τάχα πως νοιάζονται.
Έτσι όπως τα κάνανε όχι μόνο δεν θα κερνάνε καφέ, αλλά οι ίδιοι οι βουλευτές και οι πολιτευτές θα ζητάνε από τους παππούδες να τους κεράσουν αυτοί. Η κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο που φέρεται στα παιδιά και τους ηλικιωμένους, Και, αφού κατέστρεψαν το μέλλον των εγγονιών τους, οι κυβερνώντες τώρα καταδικάζουν και τους παππούδες να μην πίνουν ούτε το καφεδάκι τους. Αυτό το ταπεινό καφεδάκι που στο καφενείο της πόλης, στην πλατεία του χωριού είναι το μόνο βάλσαμο και αφορμή για έξοδο. Μήπως θα έπρεπε να ντρέπονται;
