Συγγνώμη για Σημίτη

Ο συνάδελφος Ηλίας Κανέλλης είναι γνωστός για το διαβρωτικό, ενίοτε και αυτοσαρκαστικό, χιούμορ του. Μάλλον, λοιπόν, σε μια τέτοια επίδειξη χιούμορ θα πρέπει να αποδοθεί η «απαίτησή» του, να ζητηθεί συγγνώμη από τον Κώστα Σημίτη, για το περίφημο «ευχαριστώ τις Ηνωμένες Πολιτείες».

 Φαίνεται πως η επίσκεψη του πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες, πέρα από τους συνειρμούς ή τις κακίες που προκάλεσε, άνοιξε και την όρεξη σε πολλούς, για μια συνολική αναθεώρηση της πρόσφατης ιστορίας. Πλαγίως, μας ζητούνταν, τις προηγούμενες ημέρες, να «μετανοήσουμε» για τον αντιαμερικανισμό των προηγούμενων ετών, λες και επρόκειτο για κάποιο καπρίτσιο ή φαντασίωση ορισμένων και δεν εδράζονταν σε πραγματικά γεγονότα. Τώρα, λοιπόν, μας ζητείτε ευθέως, να ζητήσουμε συγγνώμη από τον «πρωθυπουργό του εκσυγχρονισμού», γιατί, τον αδικήσαμε, ας πούμε για τα Ίμια και την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, επί των ημερών του. Θα επαναλάβουμε ότι η μνήμη, σ` αυτό τον τόπο, είναι «κοντή». Να θυμίσουμε, λοιπόν, ότι η θεωρία των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο ήταν απόρροια της συμφωνίας απεμπλοκής, από την κρίση των Ιμίων και της πολιτικής, που ακολούθησε, συνειδητά, πλέον, η τότε κυβέρνηση. Μια θεωρία που έχει δημιουργήσει οιονεί τετελεσμένο, σε σημείο ώστε να αναγκαστεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, χθες μόλις, να στείλει αυστηρή προειδοποίηση, υπενθυμίζοντας τα κεκτημένα της Συνθήκης της Λωζάννης. Κορύφωση αυτής της «υπεύθυνης» πολιτικής, ήταν η Συμφωνία της Μαδρίτης, του 1997, με την οποία, με ελληνική υπογραφή, αναγνωρίστηκε ότι η Τουρκία έχει «ζωτικά συμφέροντα» στο Αιγαίο, χωρίς, μέχρι τώρα, να μας έχει διευκρινιστεί, ποια είναι αυτά τα «ζωτικά συμφέροντα», που δεν καλύπτονται από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας ή άλλες διεθνείς συμβάσεις (όπως, επί παραδείγματι, το δικαίωμα «αβλαβούς διέλευσης», που κατοχυρώνει την ευχέρεια ελεύθερης ναυσιπλοΐας).

 Ακόμη και η περίφημη Συμφωνία του Ελσίνκι (1999), για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που τόσους διθυράμβους προκάλεσε, από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, αναγνώριζε την ύπαρξη «συνοριακών διαφορών» (πληθυντικός αριθμός), με τη γείτονα χώρα, ακυρώνοντας τη μέχρι τότε εθνική γραμμή, που είχε χαραχθεί από τη δεκαετία του `70, ότι μία και μόνη διαφορά αναγνωρίζουμε με την Άγκυρα και αυτή τεχνικού χαρακτήρα, που αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Είναι τυχαίο ότι οι επιλογές εκείνες του τότε πρωθυπουργού, επικρίθηκαν έντονα και από το «μισό ΠΑΣΟΚ», της εποχής;

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ