Συνεννόηση για εγκληματικότητα

Θα ήταν ευχής έργο, αν το «αίμα» του αδικοχαμένου ποινικολόγου θα συντελούσε στην αφύπνιση όλης της κοινωνίας, πρωτίστως βέβαια των υπευθύνων, για τη συνειδητοποίηση, κατ` αρχήν, της έκτασης που έχει προσλάβει το πρόβλημα της εγκληματικότητας.

 Δεν είμαστε πάντως και τόσο αισιόδοξοι, αν κρίνουμε από το τι ακολούθησε τη δολοφονία του 11χρονου Μάριου, στο Μενίδι, όταν, με την πάροδο του χρόνου, τα πάντα ξεχάστηκαν και η ανομία «ζει και βασιλεύει» σε όλη τη Δυτική Αττική, με την εκτεταμένη γκετοποίηση, όπως καταδείχθηκε και με τα τελευταία συμβάντα,  στον Ασπρόπυργο. Ίσως γιατί οι ιθύνοντες ή όσοι έμεναν σε περιοχές, υποτίθεται πιο ασφαλείς, ένιωθαν ότι το πρόβλημα δεν τους αφορά. Για να έρθει αυτό το περιστατικό, με έναν γνωστό ποινικολόγο, να δολοφονείται μέσα στο γραφείο του, στο κέντρο της Αθήνας, σε μια πολυσύχναστη περιοχή και ώρα πλήρους κίνησης, για να γίνει αντιληπτό ότι η εγκληματικότητα δεν αποτελεί «προνόμιο» κάποιων υποβαθμισμένων, «γκετοποιημένων» περιοχών, αλλά έχει  «εξαπλωθεί», σε όλη την επικράτεια. Τα Εξάρχεια, άλλωστε, δεν απέχουν παρά ελάχιστα από το Κολωνάκι και το Σύνταγμα. Ίσως, λοιπόν, η συνειδητοποίηση αυτής της πικρής αλήθειας, να επιτρέψει ώστε η συνειδησιακή αφύπνιση να μη  διαρκέσει όσο η επικαιρότητα και να μην εξαντληθεί σε κάποιες διαμαρτυρίες, αλλά να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας γενικευμένης στράτευσης, ενάντια σε κάθε μορφή παραβατικότητας.

 Θα επισημάνουμε βεβαίως και τώρα, όπως και στο παρελθόν, πως δε θα πρέπει να «πετάξουμε και το μωρό», μαζί με τα «απόνερα». Ότι  θα πρέπει, δηλαδή, να βρεθεί το σωστό μίγμα, ώστε η προφανής ανάγκη, χάραξης μιας κατασταλτικής πολιτικής, να ασκηθεί στα όρια και το πλαίσιο των κατακτημένων δικαιωμάτων και των αρχών του κράτους δικαίου. Ταυτόχρονα, όμως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι στα αναφαίρετα δικαιώματα ενός ανθρώπου, στο πλαίσιο ενός κράτους δικαίου, συγκαταλέγεται και η δυνατότητα του να κινείται στην πόλη, τη γειτονιά, αλλά και το σπίτι του, νιώθοντας ασφαλής. Το αίσθημα ενός διαρκούς, διάχυτου φόβου, είναι, ίσως, χειρότερο και από την άσκηση βίας. Να μην ξεχνάμε, επίσης, πως το έγκλημα, ακόμη και στη λεγόμενη «χαμηλή παραβατικότητα», έχει προσλάβει τέτοιες διαστάσεις, ώστε η αντιμετώπισή του, να μην είναι δυνατή με τους «ήπιους» τρόπους, άλλων δεκαετιών. Μιλάμε, δηλαδή, για μια «πολυπαραγοντική» εξίσωση, που απαιτεί ευρύτατη συνεννόηση και συναίνεση.

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ