Το καραβάνι προχωρά

Η φράση που αποδίδεται σε στέλεχος του νεοσύστατου Κινήματος Αλλαγής, ως έμμεση απάντηση στον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, πως το «καραβάνι προχωρά», παρά τις αντίθετες φωνές, τουλάχιστον σε σχέση με τη Συνταγματική Αναθεώρηση, νομίζουμε ότι απεικονίζει μια πραγματικότητα, που υπερβαίνει, όχι μόνο τη συγκεκριμένη «θεματική ενότητα», αλλά ακόμη και προσωπικές προθέσεις ή επιλογές.

Τα γεγονότα επιβεβαιώνουν, άλλωστε, την εκτίμηση που διατυπώσαμε, σε προηγούμενα κείμενα μας,  πως οι τελευταίες εξελίξεις, με κομβικό σημείο την αναθεώρηση του Συντάγματος, δημιουργούν τα σπέρματα, για τη διαμόρφωση του πολιτικού χάρτη της χώρας, για τις επόμενες, πιθανότατα, δεκαετίες. Ασφαλώς, ο καταλύτης θα είναι η έξοδος από τη Μνημονιακή επιτήρηση, που θα επαναθέσει τους όρους της πολιτικής αντιπαράθεσης και των διαιρετικών τομών, μεταξύ των κομματικών σχηματισμών. Τούτου δοθέντος και τηρουμένων των αναλογιών, η συγκυρία θυμίζει εκείνη του 1977, όπου, μετά τις, δεύτερες μετά τη δικτατορία,  εκλογές, διαμορφώθηκε το πολιτικό τοπίο, που έμεινε, στους βασικούς πυλώνες, σταθερό μέχρι τη στιγμή εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης. Να θυμίσουμε λοιπόν, μια και έγινε σχετική αναφορά και στη Βουλή, πως, με τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 κρίθηκαν δύο ζητούμενα, του προηγούμενου διαστήματος: Η ανάδειξη του ΚΚΕ, ως του τρίτου πόλου στην πολιτική και κοινοβουλευτική διάταξη δυνάμεων, με την επικράτηση του, στον «εσωτερικό εμφύλιο», με το τότε ΚΚΕ εσωτερικού.  Το κυριότερο, όμως, στοιχείο που έβγαλε η κάλπη, ήταν η «οριστική και πανάξια» κατά την εύστοχη διατύπωση του Αναστάσιου Πεπονή, επικράτηση του ΠΑΣΟΚ, στη διαμάχη για την ηγεμονία στο χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς και την ανάδειξη του, στο δεύτερο πόλο του κυρίαρχου δικομματισμού, της εναλλακτικής επιλογής εξουσίας, απέναντι στην, κυρίαρχη μέχρι τότε, ΝΔ., με εμφανή, όμως, τα σημάδια κάμψης, της δυναμικής, της τελευταίας.  Ως  «παράπλευρη απώλεια», αυτής της διελκυστίνδας, προέκυψε η συρρίκνωση της ΕΚΝΔ, που φιλοδοξούσε να αποτελέσει το διάδοχο σχήμα της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου. Η αλλαγή ηγεσίας, όπως και η μετονομασία του σχήματος, δεν απέτρεψαν το μοιραίο. Και αν μεν ο Γεώργιος Μαύρος έκανε,  την ύστατη στιγμή, την επιλογή της σύμπλευσης με το ΠΑΣΟΚ, η αυτοκαταστροφική εμμονή του Γιάννη Ζίγδη, σε μια χαμένη υπόθεση, αποτελεί  παράδειγμα προς αποφυγή. Χωρίς δε να παραβλέπουμε σημαντικές διαφορές, του τότε, από το τώρα, σημειώνουμε τις αυξανόμενες φωνές, που ζητούν αλλαγή πορείας ή, έστω, κάποιον  αναστοχασμό.