Κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να είναι ξεχωριστοί και έτσι να αποτυπώνονται στο μυαλό μας. Μια τέτοια θέση έχει για μένα ο Αντρέας Δρόσος.
Όταν τον πρωτοαντίκρυσα σε μικρή ηλικία στη Χόμορη ένα καλοκαίρι αποτυπώθηκε στο μυαλό μου ως ξεχωριστός γιατί ήταν ο πιο ΨΗΛΟΣ άνθρωπος που είχα δει. Μετά από αρκετά χρόνια συναντηθήκαμε στα μονοπάτια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και έτσι είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω καλύτερα και να διαπιστώσω ότι ο Αντρέας δεν ήταν ξεχωριστός μόνο για τον σωματότυπό του αλλά κυρίως για τον δικό του μοναδικό τρόπο που αντιμετώπιζε τα πάντα στη ζωή του. Κύριο χαρακτηριστικό η Δύναμή του που δεν προερχόταν από τον όγκο του αλλά από την ψυχή του. Δύναμη που μεταφραζόταν σε πάθος εφηβικό γεγονός που του επέτρεπε να λέει και να κάνει πράγματα που χαρακτηρίζονται εύκολα “τρέλες”. Ο Αντρέας δεν φοβόταν να πει αυτό που πίστευε, δεν φοβόταν να συγκρουστεί, δεν φοβόταν να διεκδικήσει αυτό που ήθελε, δεν φοβόταν ούτε τον θάνατο, αυτόν μάλιστα τον προκαλούσε συνεχώς και με κάθε τρόπο γιατί ο Αντρέας ήξερε να ζει όπως αυτός ήθελε.
Γι’ αυτό στη δική μου συνείδηση ο Αντρέας ενσαρκώνει τον Διγενή των ακριτικών επών.
Για όλα αυτά ο Αντρέας κατάφερε να μείνει στη μνήμη των Ναυπακτίων, όχι μόνο για το έργο του ως δήμαρχος αλλά και για τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Και αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση.