Ανδρέας και Κεντροαριστερά

Ανδρέας και Κεντροαριστερά

Θα χρειάζονταν πολλοί τόμοι για να περιγραφεί η πολυτάραχη διαδρομή του Ανδρέα Παπανδρέου, που πριν 100 χρόνια ερχόταν στη ζωή, στη Χίο, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του, Γεώργιος Παπανδρέου.

Ο ερευνητής, αυτής της  διαδρομής, θα αντιμετώπιζε ιδιαίτερη δυσκολία, να αναδείξει όλες τις πτυχές αυτής της πολυσύνθετης προσωπικότητας. Σίγουρα, πάντως, η πιο σημαντική πλευρά, που θα έπρεπε να διερευνηθεί, θα ήταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος του αξέχαστου ηγέτη, στη διαμόρφωση αυτού που στα προηγούμενα κείμενα μας, αποπειραθήκαμε να περιγράψουμε ως ρεύμα της Κεντροαριστεράς. Μιλούμε, για να συνεννοούμαστε, στο πεδίο της μεθοδολογίας, για ένα ρεύμα, που κάλυπτε τον παραδοσιακό Κεντρώο-Φιλελεύθερο χώρο, αλλά και τον υπερέβαινε ταυτόχρονα, εκφράζοντας και τις πιο ριζοσπαστικές τάσεις της ελληνικής κοινωνίας, που ενυπήρχαν σε λανθάνουσα μορφή, από τη δεκαετία του ‘50, αναδείχθηκαν δε στο προσκήνιο, λόγω και των καταλυτικών πολιτικών εξελίξεων, στη δεκαετία του `60. Υπό την έννοια αυτή, το εν λόγω ρεύμα αναζητούσε περισσότερα πεδία ιδεολογικής συγγένειας, με τις δυνάμεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, στην τότε Δυτική Ευρώπη. Γνωρίζουμε άλλωστε, μετά και την τραυματική εμπειρία του βασιλικού πραξικοπήματος-που άνοιξε και το δρόμο για τη δικτατορία-πως ακόμη και η Ένωση Κέντρου, παρ` ότι αποτέλεσε την πιο προωθημένη έκφραση της κεντρώας-φιλελεύθερης παράδοσης, σε συνθήκες όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και αφύπνισης του λαϊκού παράγοντα, με τους δύο Ανένδοτους να εκλύουν ακόμη μεγαλύτερα κύματα ριζοσπαστικοποίησης, στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, αποδείχθηκε ότι ήταν μια κατά βάθος συντηρητική δύναμη, που δεν αμφισβητούσε επί της ουσίας, την υφιστάμενη δομή δύναμης, αλλά περιοριζόταν σε μια επιφανειακή διεκδίκηση μεγαλύτερων πεδίων ελευθερίας και δυνατοτήτων ατομικής και συλλογικής έκφρασης. Το ότι ακόμη και αυτό το μίνιμουμ, προκαλούσε σχεδόν «τρόμο» στο κατεστημένο πλέγμα εξουσίας, απλώς αναδεικνύει το καταθλιπτικό κλίμα της εποχής, αυτού που ο καθηγητής Ηλίας Νικολακόπουλος εύστοχα είχε ονομάσει «καχεκτική δημοκρατία».

Σε κάθε περίπτωση, η  δομή και η ανθρωπογεωγραφία της Ένωσης Κέντρου, ακόμη και μετά την «εσωτερική εκκαθάριση» που προκάλεσε το εγχείρημα της Αποστασίας, παρέμεινε κατά βάση συντηρητική και, σε κάθε περίπτωση, αναντίστοιχη με το επίπεδο της κοινωνικής ωρίμανσης και ριζοσπαστικοποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος αριθμός βουλευτών της Ένωσης Κέντρου, εξ αυτών που έμειναν πιστοί στο «Γέρο της Δημοκρατίας» και τη λαϊκή εντολή του Φεβρουαρίου 1964, μετά τη Μεταπολίτευση, προσχώρησαν στη ΝΔ. Αυτή την πραγματικότητα είχε αντιληφθεί πλήρως ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ας τον κατηγορούν μέχρι και σήμερα οι πολιτικοί του αντίπαλοι, ενίοτε και οι πιο «αντικειμενικοί» βιογράφοι του ή και υποτιθέμενοι «φίλοι», πως η 20ετής απουσία στην Ελλάδα, σε μια εποχή (1940-60) συγκλονιστικών γεγονότων και ανακατατάξεων, του είχε στερήσει τη δυνατότητα βαθύτερης ή ακόμη και επιφανειακής κατανόησης, της σύγχρονης, για την εποχή που συζητούμε, πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας. Όσοι, άλλωστε, παρενθετικά, έχουν διαβάσει το οικείο κεφάλαιο, από το αυτοβιογραφικό έργο του ιστορικού ηγέτη της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης, θα αντιληφθεί ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αντιληφθεί πολύ καλύτερα και σε βάθος, τη δομή δύναμης και τις ειδικότερες παραμέτρους, που συγκροτούσαν τον μεταπολεμικό-μετεμφυλιακό πολιτικό και κοινωνικό σχηματισμό, πριν καν αποφασίσει να ασχοληθεί ενεργά στην εσωτερική πολιτική σκηνή, παραιτούμενος και της αμερικανικής ιθαγένειας. Η βαθύτερη αυτή γνώση, εξηγεί και τη στάση του, την ώρα της κρίσης και της ρήξης.

Πηγή: https://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/353507-Andreas-kai-Kentroaristera ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...