Αντιπολίτευση κόντρα στο «δημόσιο αίσθημα»

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρξαν και στο παρελθόν κόμματα που έκαναν «δομική αντιπολίτευση» -αυτή που περιγράφεται με την φράση «όχι σε όλα».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και στο παρελθόν, όποτε ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης περνούσε καθαρά μπροστά στις δημοσκοπήσεις, ζητούσε εκλογές.

Και, δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι η έννοια της συναίνεσης και του διαλόγου δεν είναι ακριβώς συνήθης πρακτική στην λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Μ’ αυτή την έννοια, αλλά και υπενθυμίζοντας τί είδους αντιπολίτευση άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί σπεύδουν να διερωτηθούν πού είναι το πρόβλημα όταν η ΝΔ ή το Κίνημα Αλλαγής λένε «όχι σε όλα», όταν αρνούνται κάθε χαραμάδα διαλόγου ή συναίνεσης, όταν καθημερινά μετέρχονται «σκληρού ροκ» στην αντιπολίτευτική τους γραμμή.

Κι όμως, η παρούσα πολιτική συγκυρία έχει κάποια στοιχεία ξεχωριστά, που την καθιστούν μοναδική.

Στο παρελθόν, όταν το εκάστοτε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης περνούσε μπροστά στις δημοσκοπήσεις, αυτό συνήθως συνέβαινε διότι η πολιτική φθορά που εισέπραττε η εκάστοτε κυβέρνηση είχε αρχίσει να βαραίνει επικίνδυνα το κυβερνών κόμμα. Κάπως έτσι, το αντιπολιτευόμενο κόμμα καβαλούσε το κύμα της λαϊκής δυσφορίας, εμπέδωνε την πολιτική κυριαρχία του και τα υπόλοιπα είναι γνωστά: περίμενε την «θεωρία του ώριμου φρούτου» να λειτουργήσει και την εξουσία να πέσει στα χέρια του, ως μάννα εξ ουρανού.

Με άλλα λόγια, στο παρελθόν τα κόμματα που έκαναν αντιπολίτευση ουσιαστικά διερμήνευαν το λαϊκό αίσθημα και ήταν σε πλήρη αντιστοίχιση με το πώς είχε φθαρεί η κυβέρνηση στα μάτια της κοινωνίας.

Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς για μήνες επί μηνών –και ειδικά σε ό,τι αφορά την οικονομική και κοινωνική ατζέντα της κυβέρνησης- η ΝΔ και το Κίνημα Αλλαγής ασκούν αντιπολίτευση κόντρα στο λαϊκό αίσθημα. Πρόκειται για την «αντιπολίτευση της μιζέριας», όταν σε κάθε κίνηση και πρωτοβουλία της κυβέρνησης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης σχεδόν εύχονταν να γίνουν τα αντίθετα απ’ αυτά που σχεδίαζε το Μαξίμου. Όλα ξεκίνησαν όταν η ΝΔ απέφυγε να ψηφίσει την εφάπαξ στήριξη των συνταξιούχων πριν δύο χρόνια –αυτή που λαθεμένα είχε αποκληθεί «13^η σύνταξη».

Στη συνέχεια, η αντιπολίτευση «προφήτευε» -με τρόπο που σχεδόν ευχόταν- να τεθεί σε ισχύ ο κόφτης –ενώ η κοινωνία αυτονοήτως ήθελε το απολύτως αντίθετο.

Μετά, όταν όλη η κοινωνία είχε ανάγκη να ακούσει ότι η μνημονιακή περιπέτεια τελείωσε, η αντιπολίτευση ξεδίπλωσε εκ νέου ένα αφήγημα που ερχόταν σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα: το περίφημο αφήγημα του… «τετάρτου Μνημονίου».

Αμέσως μετά, ήρθαν οι περικοπές στις συντάξεις, τις οποίες επίσης η αντιπολίτευση παρουσίαζε ως δεδομένες με τέτοιον τρόπο ώστε να φαίνεται σαν να ευχόταν να γίνουν.

Τελευταία πράξη του δράματος: ο τρόπος της αντιπολίτευσης για να αποδομήσει την αύξηση του κατώτατου και την κατάργηση του υποκατώτατου μισθού είναι να προεξοφλήσει ότι αυτή θα… εξουδετερωθεί από την μείωση του αφορολόγητου που έχει ψηφιστεί από το 2020. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει ήδη προαναγγείλει ότι και αυτό το μέτρο θα έχει την μοίρα των περικοπών στις συντάξεις (που δεν έγιναν ποτέ). Συν τοις άλλοις, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση προεξοφλεί μείωση του αφορολόγητου του 2020, είναι σαν να παραδέχεται ότι η ίδια δεν σκοπεύει να καταργήσει το μέτρο αν γίνει κυβέρνηση ή ότι δεν… είναι σίγουρη πως θα κερδίσει τις εκλογές.

Σε κάθε περίπτωση, πολλές φορές η «δομική αντιπολίτευση» ανέδειξε τους νικητές των εκλογών. Ωστόσο, «δομική αντιπολίτευση» κόντρα στα «θέλω», τις επιθυμίες και τις ανάγκες της κοινωνίας δεν έχουμε ξαναδεί. Και, ως εκ τούτου, δεν ξέρουμε πώς θα αποτιμηθεί αυτό στις εκλογές.