Αποκαλυπτικό παρασκήνιο

Αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον, η συζήτηση για το παρασκήνιο, για την Προεδρική εκλογή, που διαδραματίστηκε στα τέλη του 2014, σε σχέση με την πιθανή υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη.

 Προηγήθηκε ο πρώην Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, που, περίπου, υποδείκνυε τον κ. Κουβέλη, ως υπεύθυνο για την πτώση της κυβέρνησης του. Η απάντηση του πρώην προέδρου της ΔΗΜΑΡ, δίνει μια διαφορετική εικόνα, καθώς, από τη δική του αφήγηση προκύπτει, πως τα πράγματα δεν προχώρησαν πέρα από μια απλή βολιδοσκόπηση, μέσω τρίτου («παρένθετου», όπως λένε στα νομικά), προσώπου, του πρώην υπουργού Επικρατείας Δημήτρη Σταμάτη. Αναρωτιόμαστε: Εάν, πράγματι, οι επικεφαλής της τότε πλειοψηφίας, είχαν ως προτεραιότητα τη συνέχιση της κυβερνητικής τους θητείας, γιατί δεν έκαναν επίσημα και κατά πρόσωπο την πρόταση τους; Γιατί, αντίθετα, επέσπευσαν τη σχετική διαδικασία, από τη Βουλή, κατά τρεις μήνες; Τα πιο ενδιαφέροντα, ωστόσο, προκύπτουν από την απάντηση του πρώην εκπροσώπου τύπου της ΔΗΜΑΡ, κατά την επίμαχη περίοδο. Πέραν του ότι είναι, τουλάχιστον άκομψο, να «απειλεί» τον τότε αρχηγό του, με αποκαλύψεις, ο πρώην εκπρόσωπος αφήνει να εννοηθεί ότι υπάρχει ένα, άγνωστο μέχρι στιγμής, παρασκήνιο, συνεννοήσεων, μεθοδεύσεων ή και πιέσεων προς τον τότε πρόεδρο του κόμματος, να αποδεχθεί την  πρόταση. Μόνο που αυτή η πρόταση, εκτός του ότι δεν υποβλήθηκε ποτέ επίσημα (κάτι τέτοιο, άλλωστε, ούτε ο πρώην πρωθυπουργός ισχυρίστηκε), προσέκρουε σε απόφαση του Συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ, που, έγκαιρα είχε ληφθεί και πρόβλεπε «αποχή» του κόμματος, από τις ψηφοφορίες. Την απόφαση αυτή, άλλωστε, επικαλείται και ο Φώτης Κουβέλης, ενώ, όσοι, τουλάχιστον, βρισκόμασταν στην Ελλάδα, θυμόμαστε ότι και η συντριπτική πλειοψηφία, των μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος, είχαν συνταχθεί με την απόφαση του ανώτατου κομματικού οργάνου. Μερικοί μάλιστα εξ αυτών, έλεγαν χαρακτηριστικά πως δεν επρόκειτο να ψηφίσουν, ούτε μια πιθανή υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη, θέλοντας να υπογραμμίσουν ότι επρόκειτο για θέση αρχής.

 Άραγε, ο τότε εκπρόσωπος τύπου, αγνοούσε τα παραπάνω; Ή, εκείνος και τα δύο άλλα στελέχη που επικαλείται, ενεργούσαν εν κρυπτώ, ενάντια στις κομματικές αποφάσεις; Είχε ενημερωθεί κάποιο κομματικό όργανο, γι` αυτήν την παρασκηνιακή δραστηριότητα; Ποιο πολιτικό σχέδιο υπηρετούσαν τα εν λόγω στελέχη, αφού ήταν προφανές πως βρίσκονταν εκτός κομματικής γραμμής; Μπορούμε, άραγε, να εικάσουμε, με βάση τις πολιτικές διαδρομές που επέλεξαν, μετά τη διάλυση εκείνης της Βουλής;