Αυτή είναι η απάντηση

Αναπτύσσαμε σε προηγούμενο φύλλο, πως οι δυνάμεις της άκρας δεξιάς καταφέρνουν και αυξάνουν την εκλογική τους επιρροή, σχηματίζοντας ακόμη και κυβερνήσεις, όπως στην Ιταλία, εκμεταλλευόμενες τη διάχυτη λαϊκή δυσαρέσκεια, με την ανάπτυξη μιας προγραμματικής ατζέντας, που ν` απαντάει σ` αυτή τη δυσαρέσκεια.

Το ερώτημα που, έμμεσα, ετέθη, ήταν γιατί έχει αφεθεί ελεύθερο το πεδίο, σ` αυτές τις ακραίες δυνάμεις, να γίνουν οι προνομιακοί υποδοχείς της λαϊκής δυσαρέσκειας. Γιατί, προφανώς, όπως υπογραμμίζαμε, εκεί βρίσκεται το μυστικό, της αποτελεσματικής απάντησης και όχι στον άσφαιρο, καταγγελτικό λόγο και τις, εν πολλοίς, ανιστόρητες αναγωγές.

Το πια θα μπορούσε να είναι αυτή η απάντηση, μας υποδεικνύουν οι τελευταίες εξελίξεις από την Ισπανία, που σχολιάστηκαν και στο προχθεσινό μας φύλλο. Στο σχέδιο προϋπολογισμού, που κατέθεσε η κυβέρνηση του Σοσιαλιστή Πέντρο Σάντσες, που περιέχει τα σπέρματα μιας άλλης πολιτικής, με κοινωνικό πρόσημο και φιλολαϊκά χαρακτηριστικά.

Η αύξηση του κατώτατου μισθού και τα αυξημένα κονδύλια, για την Υγεία, την Παιδεία (με έμφαση στην Έρευνα) αλλά και για ενίσχυση πεδίων όπως η απασχόληση και η στέγαση, αποτελούν αιχμές αυτής της πολιτικής, που περιέχεται στον προϋπολογισμό, αποτελώντας έμπρακτη απόδειξη της προσπάθειας των Σοσιαλιστικών δυνάμεων, στην Ευρώπη, να ξαναβρούν το νήμα και να επανασυνδεθούν με τις ιδρυτικές τους αρχές, τα αρχέτυπα αξιακά τους πρότυπα και τις κοινωνικές τους προτεραιότητες.

Το ακόμη πιο σημαντικό είναι πως σ` αυτή την κατεύθυνση, η Σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ισπανίας εξασφάλισε τη σύμπραξη του κινήματος των Podemos.

Σημειώνουμε, έτσι για την ιστορία, ότι οι δύο σχηματισμοί, πέρασαν μια μακρά περίοδο αντιπαλότητας και εκατέρωθεν καχυποψίας, που εκφράστηκε και στην  απουσία του Κινήματος, από την κυβέρνηση που σχημάτισε ο κος. Σάντσες, μετά την υπερψήφιση της πρότασης μομφής, κατά της κυβέρνησης Ραχόι.

Μένει, βέβαια, με δεδομένο ότι η κυβέρνηση ισχνή, μειοψηφική κοινοβουλευτική δύναμη , να δούμε αν θα καταφέρει να περάσει τον προϋπολογισμό από τη Βουλή, καθώς δεν αρκεί η σύμπραξη των Podemos, για το σχηματισμό πλειοψηφίας, γιατί διαφορετικά, η μόνη εναλλακτική οδός, θα είναι η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. 

Σε κάθε περίπτωση, όμως, έχουμε μια ακόμη ρωγμή στο δόγμα της άκαμπτης δημοσιονομικής πειθαρχίας, του άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου και μάλιστα με προοδευτική «σφραγίδα».

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ