Γιατί δεν ενημέρωνε;

Εκφράσαμε στο χθεσινό μας φύλλο, την απορία, γιατί ενοχλούνται οι αυτόκλητοι «συνήγοροι» του κ. Γεωργίου, για την πρόσφατη καταδίκη του, αφού η συγκεκριμένη δικαστική διαδικασία, αφορά ζητήματα προσωπικής συμπεριφοράς, του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, που ουδεμία σχέση έχουν με τη διαδικασία διαμόρφωσης του ελλείμματος, του 2009.

 Φαίνεται, όμως, πως, όπως σημειώναμε και στο χθεσινό μας φύλλο, πως κάποιοι έχουν τη μύγα. Φαίνεται, δηλαδή, πως τους προκαλεί ανησυχία ή αμηχανία, τόσο η αποκάλυψη μιας συμπεριφοράς, προβληματικής, πρωτίστως,  στο ηθικό πεδίο-για να θυμηθούμε και τον εισαγγελέα της έδρας-πέρα από την όποια ποινική απαξία, που καθιστά, τουλάχιστον ανεξήγητη, αυτή την ομοβροντία και ομοφωνία υποστηρικτών  παρεμβάσεων. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, που δικαιολογεί, ίσως, την ανησυχία. Ότι, δηλαδή, η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση, εστιάζει την παραβίαση του ιδρυτικού νόμου της ΕΛΣΤΑΤ, από τον τότε πρόεδρο της, σε ότι αφορά την υποχρέωση συλλογικής λειτουργίας, όχι με αυτή καθαυτή την αδρανοποίηση του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά με το ότι δε διαβουλεύθηκε, με τα υπόλοιπα μέλη του,  την επεξεργασία των στοιχείων για το 2009 και, βεβαίως, την τελική εκτίμηση, για το ύψος του ελλείμματος. Αναμένουμε, βεβαίως, το πλήρες σκεπτικό της απόφασης, για να δούμε μέσα από ποιους συλλογισμούς, οδηγήθηκαν τα μέλη του δικαστηρίου, στη συγκεκριμένη κρίση. Στο σημείο αυτό, υπάρχει μια κρίσιμη παράμετρος. Ο κ. Γεωργίου, φέρεται να κατηγορείται για την κατά 1,5% περίπου διόγκωση του ελλείμματος, επί προεδρίας του (από το 13,6 στο 15,4%) . Όμως, όπως υπενθυμίζουν και τα μέλη της τότε διοίκησης, που διαφωνούσαν , το 13,6 δεν αποτελούσε την τελική «τιμή», αλλά μια εκτίμηση που, τουλάχιστον κατά τη γνώμη των διαφωνούντων, ήταν κι αυτή υπερβολική (για λόγους που έχουν αναπτυχθεί σε άλλα, σχετικά άρθρα) και θα έπρεπε ο τελικός υπολογισμός, να γίνει σε πολύ πιο χαμηλό ύψος. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με αυτή τη συλλογιστική, ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, έχει ευθύνη για την τελική διαμόρφωση του ελλείμματος, σε αυτό το ύψος. Αυτό ήταν και το κρίσιμο σημείο της διαφωνίας, που οδήγησε τον κ. Γεωργίου (μόνο ή κατόπιν συνεννοήσεως;) στην  κατάργηση της νομοθετημένης υποχρέωσης του, για συλλογική λειτουργία, παρ` ότι όλοι είχαν διοριστεί από την ίδια κυβέρνηση.  Έχει ενδιαφέρον, ως εκ τούτου, ότι το δικαστήριο στήριξε την καταδικαστική του κρίση, σ` αυτό ακριβώς το σημείο…