Δίκαιη δίκη

Αν σε ένα πράγμα συμφωνούμε όλοι, ως κοινή κατάκτηση του νομικού μας πολιτισμού, είναι το δικαίωμα οποιουδήποτε πολίτη, που βρίσκεται κατηγορούμενος, ανεξάρτητα από τη βαρύτητα και φύση της κατηγορίας, στη διασφάλιση όρων δίκαιης δίκης.

Απ` αυτή την άποψη και έχοντας μια πλούσια εμπειρία, από την προηγούμενη θητεία στο δικαστικό ρεπορτάζ, θα συμφωνήσουμε με τον Αλέξη Κούγια, ότι η υποκατάσταση της δικαστικής έρευνας, από τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, με την πολλαπλασιαστική δύναμη της εικόνας, θέτει, αν μη τι άλλο, υπό δοκιμασία, την ανωτέρω αρχή.

Είναι ενδεικτική η παρατήρηση, του γνωστού ποινικολόγου, που έχει αναλάβει την υπεράσπιση του καθηγητή ΤΕΙ Σερρών, για το ότι προβάλλονται «μαρτυρίες», υπό συνθήκες ανωνυμίας, για υποτιθέμενες καταγγελίες, που, όμως, δεν περιλαμβάνονται στη δικογραφία.

Κάτι ανάλογο είδαμε να εξελίσσεται και στην υπόθεση του θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου. Ενώ δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστά τα αποτελέσματα της ιατροδικαστικής πραγματογνωμοσύνης, για την αιτία του θανάτου, γίνονται μονομερείς διαρροές, με τις οποίες επιχειρείται ο έντεχνος επηρεασμός της κοινής γνώμης, υπέρ της μιας πλευράς ή, ακόμη χειρότερα, επιχειρείται εκ των προτέρων να αμφισβητηθεί η εγκυρότητα και πληρότητα της διεξαγόμενης έρευνας.

Η, συνήθως, άτεχνη προσπάθεια προκαταβολικής εξαγωγής συμπερασμάτων, σε σχέση, επί παραδείγματι, με το αν το θύμα κρατούσε το επίμαχο μαχαίρι, παραβλέπει ακόμη και το ενδεχόμενο διάψευσης, από την επίσημη έρευνα, όπως φαίνεται να προκύπτει από τις τελευταίες εξελίξεις.

Ξενίζει, ακόμη, η προσπάθεια εκ των προτέρων ενοχοποίησης των αστυνομικών, που ενεπλάκησαν στη σύλληψη του θύματος, με απόδοση μάλιστα και συγκεκριμένης κατηγορίας. Μόνο

επιμέτρηση ποινής, δεν είχαμε. Ακόμη και η προσπάθεια επικέντρωσης, στο αν υπήρξε όντως απόπειρα κλοπής, είναι εκτός τόπου και χρόνου, αφού άλλα είναι τα επίδικα της δικαστικής έρευνας. Φαίνεται ότι κάποιοι αυτόκλητοι «Παπινιανοί» αγνοούν ότι ο θάνατος αίρει και το τυχόν αξιόποινο οποιασδήποτε πράξης….

Προφανώς τα ανωτέρω δεν έχουν σχέση με την πράξη του λιντσαρίσματος, που, ούτως ή άλλως βαρύνει τους δύο συγκεκριμένους κατηγορούμενους, ανεξάρτητα από τον τελικό νομικό χαρακτηρισμό της πράξης τους, καθώς άλλο είναι το θέμα του παρόντος κειμένου. Η αυτονόητη, άλλωστε, αποστροφή προς οποιαδήποτε πράξη απρόκλητης βίας ή, πολύ περισσότερο, αυτοδικίας, δε θα πρέπει να παραβλέπει τα «πολλά ονόματα» της βίας. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο…

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ