Δεν τελείωσε το 1973;

Θα θυμάστε το γνωστό σύνθημα, που κυριαρχούσε σε κάποιες από τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων», στα πρώτα «μνημονιακά» χρόνια, αποτυπωμένο σε πανό, σύμφωνα με το οποίο «η χούντα δεν τελείωσε το (19)73».

Παραβλέποντας τη μικρή χρονική ανακρίβεια,  διαπιστώνουμε ότι η πιο χονδροειδής ιστορική και πολιτική διαστρέβλωση, που προκαλεί την έντονη αντίδραση και ενός ακραιφνούς αντιστασιακού και αριστερού, όπως ο Περικλής Κοροβέσης, βρίσκει, όλως περιέργως, μιμητές και από εκεί που δε θα το περίμενε κανείς. Διότι καλά, οι όποιοι νοσταλγοί, που πάντα υπήρχαν και καταγράφονταν εκλογικά, που βρίσκουν εύφορο έδαφος ή κάποιοι πολιτικά «απροσγείωτοι» όπως θα έλεγε και ο δικτάτορας, που «τσιμπάνε» στο απίθανο επιχείρημα, ότι η σημερινή κατάσταση που βιώνουμε οφείλεται, ούτε λίγο-ούτε πολύ, στη δημοκρατική μετάβαση του Ιουλίου 1974! Σε αυτές, όμως,  τις, εξ ορισμού ευεπίφορες σε χονδροειδείς απλουστεύσεις,  κατηγορίες, προστίθεται μια άλλη, σοβαρών ή, απλώς, σοβαροφανών, αναλυτών, που αναζητούν τους, δυνητικούς ή και άμεσα υπαρκτούς, κινδύνους, για τη σημερινή δημοκρατία, στις δυνάμεις του εθνολαϊκισμού, δηλαδή τη σημερινή κυβέρνηση! Επειδή, μάλιστα, νιώθουν το διανοητικό τους εκτόπισμα, να υπερβαίνει τα σύνορα της χώρας, εντοπίζουν έναν ανάλογο κίνδυνο, για την ευστάθεια του δημοκρατικού πολιτεύματος, να εκτείνεται σε όλη την Ευρώπη.  Ειδικότερα στην Γαλλία, εν όψει της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, ο κίνδυνος εντοπίζεται στο Λε Πεν-Μελανσόν! Ειλικρινά, θα ήταν όλα αυτά αδιάφορα, έως διασκεδαστικά, αν δε συγκροτούσαν μια, κατά το δυνατόν, συνεκτική επιχειρηματολογία, σε χώρους δημόσιας έκφρασης, με ειδικό βάρος, όπου δε δικαιολογείται ιστορική άγνοια ή μειωμένη αντίληψη. Προφανώς, εδώ, η εμπάθεια κυριαρχεί επί της λογικής και συσκοτίζει το νου.  Δεν υπάρχει καν η νηφαλιότητα, ενός σκληρού επικριτή της  κυβέρνησης και εμβληματικού αντιστασιακού (σ.σ. οι καταγγελίες του για τα βασανιστήρια που υπέστη, από τα όργανα της χούντας, αποτυπωμένες στο βιβλίο του «Ανθρωποφύλακες», συντέλεσαν αποφασιστικά στην αποπομπή της χούντας από το Συμβούλιο της Ευρώπης) που επισημαίνει, πολύ απλά, πως, αν, εν έτει 2017, είχαμε, έστω πιο ήπια εκδοχή της περιόδου 1967-74, δε θα υπήρχε αυτή η δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης και σκληρής κριτικής προς την κυβέρνηση, ενίοτε και με  προσωπικούς χαρακτηρισμούς. Αν, λοιπόν, σε κάτι μπορεί να φανεί χρήσιμη η επέτειος  μισού αιώνα, από το πραξικόπημα, είναι να επαναπροσδιορίσουμε τη λεπτή διαχωριστική γραμμή, μεταξύ ενός δημοκρατικού-με τις όποιες παθογένειες-και ενός αυταρχικού συστήματος εξουσίας…

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ