Δεν τους ενδιαφέρει;

Δεν έχουμε ιδέα, αν και τι στοιχεία διαθέτει ο Άκης Τσοχατζόπουλος, που να τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς του. Προφανώς και η ιδιότητα του κατηγορουμένου-ήδη καταδικασμένου σε πρώτο βαθμό-καθιστά μειωμένης αξιοπιστίας τον όποιο ισχυρισμό του, εάν δε συνοδεύεται από αδιαμφισβήτητα ντοκουμέντα και τεκμηριωμένα στοιχεία.

  Τούτων δοθέντων, προς τι ο πανικός ορισμένων, που εκδηλώνεται έμμεσα, από φιλικούς δημοσιογραφικούς διαύλους; Μήπως γιατί αντιλαμβάνονται ή έχουν λόγο να πιστεύουν ότι ο πρώην υπουργός, είναι σε θέση να αποκαλύψει τα σκοτεινά παρασκήνια της επίμαχης περιόδου, εφόσον αποφασίσει να μιλήσει και δεν μπλοφάρει η διαπραγματεύεται την τύχη του; Όλοι δα γνωρίζουμε ότι δεν ήταν ένας απλός υπουργός, αλλά ένας πανίσχυρος παράγων του τότε κυβερνώντος κόμματος, που διεκδίκησε με αξιώσεις την αρχηγία του και δι` αυτής την πρωθυπουργία. Επομένως, εύλογα προκύπτει το συμπέρασμα, πως η αντίδραση αυτού του τύπου  υποδηλώνει κάποιο είδος ενοχής ή αδιόρατου φόβου. Εκείνο που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι η αφωνία, τουλάχιστον, του επίσημου ΠΑΣΟΚ. Αισθάνονται ότι δεν τους αφορά ή ότι έχουν ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς με το παρελθόν; Το γεγονός ότι ο παρ` ολίγο διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου και επί πολλά χρόνια «Νο 2» του κόμματος, απευθύνει, για όποιο λόγο και υπό όποια σημερινή ιδιότητα, ένα κατηγορώ αυτής της μορφής- εγκαλώντας τους και ως υπεύθυνους για τη χρεοκοπία και την υποδούλωση της χώρας- δύο πρώην προέδρους του κόμματος και πρώην πρωθυπουργούς, με τους οποίους συνυπήρξε σε πλήθος κυβερνητικών σχημάτων, μπορεί να αφήνει αδιάφορα τα σημερινά στελέχη του ΠΑΣΟΚ;

 Με πάσα ειλικρίνεια, πιστεύουμε ότι, ανεξάρτητα από τη βασιμότητα και την εξέλιξη των καταγγελιών του κου. Τσοχατζόπουλου, προσφέρεται μια μοναδική ευκαιρία στους σημερινούς ενοίκους της Χαριλάου Τρικούπη, να ξεχωρίσουν την ήρα απ` το στάρι. Διαφορετικά, θα τους ακολουθούν δια βίου καίρια ερωτήματα: Εάν, παραδείγματος τα δύο θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα (EMΠAE) της περιόδου 1996-2004 ανταποκρίνονταν στις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας, με συνυπολογισμό και των υπαρκτών-εξ Ανατολών-απειλών ή, όπως υποστηρίζουν πολλοί, τις υπερέβαιναν πέραν παντός ορίου; Εάν ισχύει, ως φαίνεται, το δεύτερο, πως το ΚΥΣΕΑ, ως το επίσημο συλλογικό όργανο, πως και με ποια κριτήρια και επιχειρήματα ενέκρινε τα συγκεκριμένα εξοπλιστικά προγράμματα;  Κανείς δεν υποψιάστηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά; Αυτό και μόνο, δε δημιουργεί ζήτημα μέγιστης πολιτικής ευθύνης, για τα τότε μέλη του ΚΥΣΕΑ;

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ