Δεν φταίει το Σύνταγμα

Συγκρατήσαμε ότι ο πρωθυπουργός, δεν προτείνει την κατάργηση, αλλά την τροποποίηση του άρθρου 86 του Συντάγματος, που αφορά την ποινική ευθύνη των μελών της κυβέρνησης.

Μάλιστα, ο πρωθυπουργός αιτιολόγησε τη συγκεκριμένη θέση του, με το επιχείρημα που, πολλές φορές έχουμε χρησιμοποιήσει, ότι, δηλαδή, ούτως ή άλλως, απαιτείται ειδική ποινική διαδικασία, για τα μέλη της κυβέρνησης, κυρίως ως προς την ταχύτητα εκδίκασης των σχετικών υποθέσεων, ώστε να μη μένουν εκτεθειμένοι στον κίνδυνο πολιτικών αντεκδικήσεων και να περισπώνται από την άσκηση των σοβαρών καθηκόντων τους.

Είναι μια θέση, άλλωστε, που έχει επανειλημμένα διατυπώσει και ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επικαλούμενος μάλιστα το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι σε καμία από τις γνωστές υποθέσεις διαφθοράς, που σκανδάλισαν την κοινή γνώμη, δεν αποτέλεσε εμπόδιο, το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, αλλά, είτε η έλλειψη επαρκών αποδεικτικών στοιχείων, κυρίως όμως η έλλειψη  βούλησης, από το παλιό, δικομματικό, πολιτικό σύστημα, που λειτούργησε με όρους συγκάλυψης και αμοιβαίας «ομερτά».

Στη μοναδική περίπτωση, που παραβιάστηκε αυτός ο κανόνας, το 1989, η εφαρμογή του σχετικού θεσμικού πλαισίου, έγινε σε περιβάλλον πρωτόγνωρης σύγκρουσης και με όρους εμπάθειας, γεγονός που κατέστησε μάλλον δυσχερέστερη τη μεταχείριση όσων πολιτικών προσώπων, βρέθηκαν σε θέση κατηγορούμενου.

Ήταν εκείνη η εμπειρία, άλλωστε, που οδήγησε σε δύο ριζικές αλλαγές του εκτελεστικού νόμου (γνωστοί ως νόμοι Πετσάλνικου και Καστανίδη) όπου, ο νομοθέτης, κινούμενος στα ακρότατα όρια της Συνταγματικής διάταξης, διαμόρφωσε ένα πολύ πιο ορθολογικό και σύμφωνο με την εύλογη απαίτηση της κοινής γνώμης για ίση μεταχείριση, θεσμικό πλαίσιο.

Υπό το νέο αυτό πλαίσιο, ο ρόλος της Βουλής, περιορίζεται κατ` ουσία στην κίνηση της άσκησης ποινικής δίωξης και από κει και πέρα, το λόγο έχει η δικαστική αρχή, που έχει τη δυνατότητα ακόμη και έκδοσης απαλλακτικού βουλεύματος, από το Δικαστικό Συμβούλιο του Ειδικού Δικαστηρίου. Με δεδομένο δε, ότι το αδίκημα του «ξεπλύματος» έχει υπαχθεί, πλέον, στην αποκλειστική  δικαιοδοσία της τακτικής δικαιοσύνης, ανάλογο δε νομολογιακό δεδομένο φαίνεται σχεδόν βέβαιο πως θα διαμορφωθεί και για το αδίκημα της «δωροδοκίας», έχουμε μια ντε φάκτο καθιερωμένη πραγματικότητα, όπου, σε μεγάλο βαθμό και τα μέλη της κυβέρνησης υπάγονται στο φυσικό δικαστή. Κάτι που, νομίζουμε, είναι καλύτερο και για τους ίδιους, από κάθε άποψη…

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ