Με συγκίνηση και με την υπόσχεση να ακολουθήσουν μεγαλύτερες εκδηλώσεις για τις μελλοντικές επετείους, οι Ναυπάκτιοι της Αθήνας παρέστησαν το Σάββατο 13 Απριλίου 2019 στη Δοξολογία για την Απελευθέρωση της Ναυπάκτου από τον τουρκικό ζυγό, που τελέστηκε στον Άγιο Νικόλαο Πτωχοκομείου με πρωτοβουλία της Αδελφότητας Ναυπακτίων Νομού Αττικής «Ο Έπαχτος».
Την εκδήλωση λάμπρυναν οι νέοι από τη Λευτέριανη Πυλλήνης που παρέστησαν με παραδοσιακές φορεσιές και τη σημαία της Επανάστασης.
Για το χρονικό της απελευθέρωσης της πόλης διανεμήθηκε ένα περιεκτικό κείμενο με την υπογραφή του έξοχου συντοπίτη μας κ. Μπάμπη Χαραλαμπόπουλου.
Σε μήνυμα εκ μέρους του διοικητικού συμβουλίου, ο πρόεδρος Κωστής Βουτσινάς αναφέρθηκε, μεταξύ των άλλων, στα εξής:
Όσα έχουν γραφτεί για την Εθνική Παλιγγενεσία είναι εξαντλητικά και ικανά να διακρίνουν την αλήθεια από το μύθο.
Οι αναλυτές συγκλίνουν στην άποψη ότι, όταν ξεκίνησε η Επανάσταση, δεν υπήρχε αρχηγός. Ο Καποδίστριας, ο Κοραής, ο Πατριάρχης ή άλλες προσωπικότητες επιρροής εργαζόντουσαν για τη δημιουργία των προϋποθέσεων, αλλά φρονούσαν ότι το 1821 δεν ήταν πρόσφορος χρόνος και γι΄ αυτό δίσταζαν να δώσουν το γενικό πρόσταγμα φοβούμενοι ότι ο αγώνας θα καταπνιγόταν στο αίμα.
Το Γένος ξεσηκώθηκε, όταν μετά από μία μακρά περίοδο εκπαίδευσης και διαφωτισμού είχε εμπεδώσει ότι η γλώσσα που μιλούσε το είχε καταστήσει κληρονόμο ενός οικουμενικού πολιτισμού και χρέος του ήταν να υπερασπιστεί την πίστη του.
Ειδικά στη Ναύπακτο, μετά από πολιορκία, Τούρκοι και Αλβανοί που είχαν εγκλωβιστεί στο κάστρο, ολιγοψύχησαν και παραδόθηκαν στα ελληνικά στρατεύματα. Το κάστρο ακόμη και τότε που πολιορκητές του ήταν οι ημέτερες δυνάμεις δεν έπεσε. Ίσως αυτή είναι η μυστική του δύναμη που στη θέα του και μόνο μας προκαλεί ακόμη και τώρα δέος. Την 18η Απριλίου 1829 υψώθηκε η ελληνική σημαία, η Ναύπακτος λυτρωμένη από το ζυγό ανασυντάχθηκε, εποικίστηκε και άρχισε τη σύγχρονη ιστορία της με όλες τις διακυμάνσεις μέσα στο χρόνο. Είναι μεταφυσικό, σύγκορμο το ρίγος που νιώθουμε αναλογιζόμενοι ότι εμείς προφανώς είμαστε γεννήματα της νέας ζωής που ξεκίνησε τότε.
Στον 21ο αιώνα της πλουραλιστικής πρόσβασης σε πληροφορίες και γνώση το δίδαγμα είναι ότι πρέπει να καταστήσουμε ως πρώτη μας έγνοια τη γλώσσα, να μελετάμε την ιστορία μας και να εμβαθύνουμε στη θεολογία του ορθοδόξου δόγματος, ώστε χωρίς την ανάγκη κάποιου αρχηγού να επαναστατούμε έναντι του κακού μας εαυτού και της μετριότητας που μας καθηλώνει. Μόνο με ισχυρή ταυτότητα θα διέλθουμε νικητές από την αναδίπλωση της εποχής χωρίς να καμπτόμαστε από τον αλυτρωτισμό των γειτονικών κρατών ή να αλλοτριωνόμαστε από την κατασκευή τεμενών ή την εισροή αλλοδαπών, φαινόμενα που πάντα συνέβαιναν και θα συμβαίνουν. Για τα δεινά δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε τις σκοτεινές δυνάμεις ή τα ξένα κέντρα αποφάσεων, αλλά πρώτα να ελέγχουμε τους εαυτούς μας. Η μοίρα μας είναι ο χαρακτήρας μας.
Παινεύουμε τους νέους από την Λευτέριανη που παρίστανται με τις παραδοσιακές φορεσιές και την ελληνική σημαία και εκφράζουμε στους ιερείς και στους ψάλτες του Αγίου Νικολάου την πνευματική συγκίνηση που νιώσαμε προσερχόμενοι ως εκκλησιαζόμενοι και την αισθητική που νιώσαμε ως επισκέπτες».
