Είναι όλοι ένοχοι;

Η απόφαση του Πενταμελούς Συμβουλίου για την αποφυλάκιση του Άκη Τσοχατζόπουλου, πρόσφερε την ευκαιρία, στους «αποδομητές» της Μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, να… πάρουν το φτυάρι.

 Με τη γνωστή τακτική του ισοπεδωτικού αφορισμού, εμφανίζουν την περίπτωση του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας και των «αμαρτωλών» εξοπλιστικών προγραμμάτων, που απασχολούν τη Βουλή και τη Δικαιοσύνη, ως το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Μεταπολίτευσης. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, υπερισχύει μια απλοϊκή προσέγγιση των πραγμάτων. Δε λείπουν όμως και οι επιτήδειοι, που χρησιμοποιούν μεμονωμένα φαινόμενα, σκανδαλωδών  συμπεριφορών, ως πρόσχημα για να πλήξουν τη δημοκρατία, εμφανίζοντας την ως συνώνυμο της διαφθοράς. Η αντίστιξη με τη δικτατορική επταετία προκύπτει αυτόματα ή υποδηλώνεται με σαφήνεια, ενώ δε λείπουν και ακραίοι-περιθωριακοί δίαυλοι, που ανοιχτά διακηρύσσουν τη νοσταλγία τους, για τους πραξικοπηματίες, εν όψει, μάλιστα της συμπλήρωσης, σε λίγες μέρες, 50 χρόνων από την αποφράδα εκείνη ημέρα, που καταλύθηκε η Δημοκρατία. Αντί άλλης απαντήσεως, θα παραπέμπαμε όλους αυτούς τους «νοσταλγούς», στο βιβλίο του συναδέλφου Διονύση Ελευθεράτου «Λαμόγια στο χακί», όπου περιέχονται πλείστα όσα στοιχεία, για «τα έργα και τις ημέρες» των «αδιάφθορων» της χούντας. Άλλωστε, από ένα σημείο και πέρα, ο μύθος κατέρρευσε εκ των ένδον, με τα «αλληλοκαρφώματα» για τη γνωστή υπόθεση των σάπιων κρεάτων.

 Αλλά, για να έρθουμε στη Μεταπολίτευση, αυτό που θέλουν να αποκρύψουν ορισμένοι,  θελημένα ή αθέλητα, είναι πως η έξαρση των σκανδαλωδών φαινομένων, σε μαζικότητα και κλίμακα που να πλήττει το λεγόμενο «περί δικαίου αίσθημα», αφορά μια πολύ συγκεκριμένη, χρονικά, περίοδο, για λόγους που απαιτούν ξεχωριστή ανάλυση. Ας αναλογιστούμε, γιατί, στο ίδιο πεδίο, με παρεμφερείς δυνατότητες πλουτισμού, με αντίστοιχη παρουσία μεσαζόντων, είτε στην περίοδο 1974-81, είτε στη δεκαετία του `80, δεν ακούστηκε το παραμικρό;  Θα διανοούνταν, άραγε, οποιοσδήποτε, να υπαινιχθεί το παραμικρό για τον, κορυφαίο αντιστασιακό, μπαρμπα-Γιάννη Χαραλαμπόπουλο; Η ακούστηκε κάτι, για την περίοδο που το χώρο επόπτευε ο Ανδρέας Παπανδρέου ή, πιο πριν, ο Ευάγγελος Αβέρωφ; Ακόμη και για τους δύο πρώην υπουργούς, που βρέθηκαν στο «μάτι του κυκλώνα», δεν είχε ακουστεί κάτι, πριν το 1996.

Κάνουν λάθος, επίσης, όσοι ισχυρίζονται πως υπάρχει ατιμωρησία, ή κάποιο καθεστώς ασυλίας, για τους ενεχόμενους σε σκάνδαλα με πολιτικό ενδιαφέρον ή «χρώμα». Ούτε έχουμε υπόψη μας περίπτωση, που το θεσμικό πλαίσιο να στάθηκε εμπόδιο, στην αντιμετώπιση της διαφθοράς.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ