Επιστροφή του δικομματισμού;

Μετά τον Στράτο Φαναρά της ΜΕΤΡΟΝ ANALYSIS, ένας ακόμη επικεφαλής εταιρίας ερευνών κοινής γνώμης, ο Δημήτρης Μαύρος, της MRB, διαπιστώνει, από τη συχνότητα του «Real FM»,  τάση αναβίωσης ενός δικομματικού σκηνικού.

Το μαρτυρούν άλλωστε και τα στοιχεία της τελευταίας έρευνας, των «εξαμηνιαίων τάσεων», όπως έχουν επικρατήσει, που δείχνουν ταυτόχρονη ενίσχυση και των δυο πρώτων κομμάτων, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με ταυτόχρονη, δημοσκοπική, στασιμότητα των υπόλοιπων δυνάμεων, αλλά και σαφή, παγιωμένη σχεδόν, τάση μείωσης του αριθμού των εκπροσωπούμενων κομμάτων, από οκτώ σε πέντε. Η εξέλιξη αυτή, που φαίνεται πλέον να καθίσταται ευδιάκριτη, ανεξάρτητα από την τελική έκβαση της μονομαχίας των δύο, θα πρέπει, πρωτίστως, να προβληματίσει άλλες πολιτικές ηγεσίες, όπως του ΚΙΝΑΛ, καθώς αναδεικνύει εμφαντικά το στρατηγικό πρόβλημα, ειδικά του συγκεκριμένου χώρου. Πέραν τούτου, όμως, η εξέλιξη αυτή δεν πρέπει να εκπλήσσει, τουλάχιστον όσους παρακολουθούν στενά, τα όσα γράφονται σε τούτη τη δημοσιογραφική έπαλξη. Εγκαιρα είχαμε επισημάνει πως οι, τουλάχιστον, προβληματικές όψεις που ανέδειξαν οι κυβερνήσεις συνεργασίας, που δεν οφείλονται μόνο στις έκτακτες συνθήκες της μνημονιακής εποπτείας, όπως κατέδειξαν και τα τελευταία γεγονότα, είναι φυσικό να δημιουργούν έντονο προβληματισμό στο εκλογικό σώμα, κατά πόσον είναι ευκταίο, να συνεχίσει να «πριμοδοτεί», με την ψήφο του, τις κυβερνητικές συνεργασίες ή θα ήταν προτιμότερο, να επιστρέψουμε στις «ευκλεείς» μέρες των αυτοδύναμων κυβερνήσεων και των θηριωδών κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών. Το ενδεχόμενο διεξαγωγής των μεθεπόμενων εκλογών, με απλή αναλογική, ενδεχομένως να λειτουργήσει ανασχετικά, αλλά μπορεί και να ενισχύσει τις παραπάνω τάσεις. Ας θυμηθούμε τα, σχεδόν εξωπραγματικά, ποσοστά που πήρε η ΝΔ, υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, την περίοδο 1989-90, όταν ίσχυσε εκλογικό σύστημα, στα όρια της απλής αναλογικής. Ποσοστά που αποδείχθηκαν πλασματικά, με τις εξελίξεις που ακολούθησαν.

Ας μη διαφεύγει από τη σκέψη μας ότι και η συζήτηση, στο πλαίσιο της Συνταγματικής Αναθεώρησης, για το ενδεχόμενο ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας συνδέεται-με βάση και την ιστορική εμπειρία-με τις αρρυθμίες, που έχουν εντοπιστεί στην κοινοβουλευτική  λειτουργία, λόγω της έλλειψης αυτοδυναμίας, γεγονός που μπορεί να καθιστά τον κάθε τυχαίο βουλευτή, ρυθμιστικό παράγοντα, ικανό να θέτει όρους, ακόμη και με εκβιαστικό τρόπο. Είναι και εξ αυτού του λόγου, που η προσεχής εκλογική αναμέτρηση, καθίσταται ιδιαίτερα κρίσιμη.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ