Την ζωή της στη Γαλλία, το τότε και το τώρα, περιγράφει η Ελενα Ριζοπούλου.
Πέρασαν κιόλας σχεδόν 5 χρόνια.
Κάπως έτσι θα ξεκινούσε ο ποιητής. Όσο κι αν θέλω να διεκδικήσω αυτό τον τίτλο η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να βρω το κουράγιο να το κάνω. Η κυνικότητά μου και ο σαρκασμός φτάνουν μακριά αλλά όχι μέχρι εκεί.
5 χρόνια. Τι δραματική στροφή που πήρε η ζωή και πως άλλαξαν τα πάντα από τη μία μέρα στην άλλη.
Αναλογίζεσαι τα τελευταία χρόνια, το πόσο άλλαξες εσύ, το πόσο σου φαίνεται πως δεν άλλαξαν οι άλλοι, πόσο ίδια παραμένει η χώρα που άφησες και νοητά σχηματίζεται μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο χθες και το τώρα, το πριν και το μετά, το εκεί και το εδώ.
Αναμνήσεις από δύο ζωές ή και περισσότερες κι ένα άλλο σενάριο, με εσένα να ακολουθείς τις οδηγίες διαφορετικού σκηνοθέτη σε ένα παντελώς ξένο σκηνικό.
Έτσι νιώθεις κάποιες φορές εδώ «στα ξένα». Απάντηση δεν μπορείς να δώσεις γιατί έφυγες. Ίσως γιατί σε ανάγκασαν ή μπορεί και να ήταν αυτό που αναζητούσες πάντα. Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση. Τείνω να καταλήγω πάντα στην ίδια απάντηση γιατί διαφορετικά σπάω το κεφάλι μου για να βρω την άκρη. Ήταν η ανάγκη ή αυτό το άτιμο σύμπαν που τα κάνει όλα όπως επιθυμεί χωρίς να λογαριάζει. Σίγουρα ήταν κάτι που πάντα ονειρευόμουν. Αλλά τα όνειρά έχουν μεγάλη απόσταση από την πραγματικότητα.
Και η ζωή στο αποδεικνύει καθημερινά αυτά τα τελευταία 5 χρόνια.
ΤΟ ΠΡΙΝ
Ναι, έχασα τη δουλειά μου στην Ελλάδα, την έχασα όταν η οικονομική κρίση είχε αρχίσει να θριαμβεύει και ο δημοσιογραφικός κλάδος χτυπήθηκε αμέσως μετά τον διαφημιστικό. (Οι λόγοι που την έχασα φυσικά δεν είχαν να κάνουν μόνο με την κρίση αλλά και με την κακοδιαχείριση ετών από ανθρώπους που κυριαρχούσαν για χρόνια στα μίντια ποντάροντας στις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Δεν είχα μείνει ποτέ χωρίς δουλειά, είχα την τύχη να εργάζομαι πάντα. Με τις δυσκολίες και τα σκαμπανεβάσματα αλλά πάντοτε είχα κάτι να κάνω. Αυτή τη φορά ένιωθα χαμένη. Δεν μπορούσα να σκεφτώ εναλλακτικές, δεν μπορούσα να σκεφτώ διεξόδους. Ήμουν απλά θυμωμένη. Για πολλούς λόγους. Ένα θυμό που δεν μπορούσα και ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω αν μου το ζητήσετε. Ένα θυμό που ξέρω ότι τον νιώθουν πολλοί στη χώρα μου.
Θυμάμαι τους γύρω να μου λένε τα γνωστά στερεότυπα «κάνε υπομονή, θα έρθουν καλύτερες μέρες» κι εγώ περίμενα αυτές τις καλύτερες μέρες κι όσο περίμενα κούναγα το κεφάλι κι ο θυμός θέριευε.
Ωστόσο όπως προείπα και θα μου επιτρέψετε να το επαναλάβω αρκετές φορές μέχρι το τέλος αυτού του κειμένου, είμαι τυχερή, έχω σταθεί τυχερή στην δουλειά μου, είχα συνεργάτες και φίλους που μου στάθηκαν αλλά έχω δώσει πολλά από τη μεριά μου και συνεχίζω να δίνω.
Αυτές οι καλύτερες μέρες λοιπόν δεν άργησαν. Ήρθαν μαζί με την ευκαιρία ν’αφήσω τη χώρα μου και να φύγω στο εξωτερικό. Να εργαστώ σε ένα διεθνές μέσο, να ζήσω σε μία ευρωπαική χώρα, να κυνηγήσω νέες ευκαιρίες, να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να δημιουργήσω καινούρια σημεία αναφοράς και να κάνω μία νέα αρχή.
Είναι πράγματι εξαιρετική η ευκαιρία που σου δίνεται να ξεκινήσεις από το μηδέν, κυρίως όταν είσαι σε μία ηλικία που ψάχνεις τον εαυτό σου και νιώθεις χαμένη, όχι ότι δεν νιώθω κάπως έτσι πάντα, αλλά ναι, όταν είσαι μετά τα τριάντα κι έχεις αυτή την προοπτική είναι στο χέρι σου και μόνο να διεκδικήσεις την παρούσα στιγμή κι αυτό που σου στέρησαν.
Οταν κάτι τελειώνει είτε γιατί το θέλησες εσύ ο ίδιος είτε γιατί σε ανάγκασαν, είσαι ο μόνος που μπορεί να αποφασίσει πότε αυτό το τέλος θα μετατραπεί σε μία νέα αρχή. Αρκεί να βρεις τη δύναμη να το κάνεις.
ΤΟ ΤΩΡΑ
Και κάπως έτσι έφυγα. Μέσα μόλις σε μία εβδομάδα μάζεψα τα πράγματα μου και μετακόμισα.
Ήθελα να φύγω. Ακόμα και τώρα, σχεδόν 5 χρόνια μετά, κάθε φορά που γυρνάω πίσω είτε για να δω την οικογένειά μου είτε για διακοπές αυτή η άρνηση με βαραίνει. Το συναίσθημα της άρνησης, οι εικόνες που μοιάζουν τόσο ξένες και μακρινές, οι άνθρωποι που είναι συνδεδεμένοι με το παρελθόν αλλά και αυτοί που υπάρχουν στο παρόν και δυσκολεύομαι να κατανοήσω. (ξανά, πάντα δυσκολευόμουν, δεν φταίει μόνο το εξωτερικό, ωστόσο στην περίπτωσή μου πιθανότατα η κατάσταση χειροτέρεψε).
Μία άρνηση ακατανίκητη φερμένη από συναισθήματα που προυπήρχαν αλλά κι από αυτά που γεννήθηκαν. Ναι, μου λείπουν πράγματα, άνθρωποι, αλλά όχι καταστάσεις όχι η ζωή, όχι κάτι που να με κάνει να πονάω. Παρ’όλ αυτά κάτι σφίγγεται πάντα μέσα σου, κάθε φορά που ταξιδεύεις πίσω, κάθε φορά που ανεβαίνεις στο αεροπλάνο ή αφήνεις την πόλη σου ή αγκαλιάζεις την μητέρα σου, κάτι πονάει.
Είναι αυτός ο κόμπος που στέκεται διστακτικά στο λαιμό σα να αναρωτιέται κι αυτός ο ίδιος τι πρέπει να κάνει. Τα συναισθήματα σε πλημμυρίζουν και εδώ και εκεί. Σα να χεις δυο πατρίδες, όταν βρίσκεσαι στη μία αναζητάς την άλλη κι όταν είσαι αγκαλιά με την άλλη, κάπου μέσα σου, φαντασιώνεσαι την πρώτη. Και στις δύο είσαι ξένος, εκεί τουρίστας, εδώ μετανάστης.
Είναι αστείο αλλά όταν ακούς, όταν φαντασιώνεσαι, όταν οραματίζεσαι κανείς δεν έρχεται να σου πει, ε ψιτ, δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Όχι, πρέπει να το ζήσεις.
Κι όμως, εδώ ένιωσα για πρώτη φορά ανεξάρτητη, πάτησα στα πόδια μου, άλλαξα ιδέες, πεποιθήσεις, άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα και αντιμετωπίζω καταστάσεις. Άλλαξα. Το ήθελα, το λαχταρούσα. Η νοοτροπία είναι άλλη, οι άνθρωποι, οι λέξεις, η γλώσσα, όλα σε αλλάζουν, θες δε θες.
Αναθεώρησα ολόκληρη τη ζωή μου και είμαι ευγνώμων που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία αλλά όχι, μη γελιόμαστε, παράδεισος δεν είναι, πουθενά δεν είναι αν δεν τον δημιουργήσεις εσύ κι εγώ δεν φημίζομαι γι΄ αυτή την αισιόδοξη πλευρά μου.
Θα μου επιτρέψετε να μη μιλήσω για τα κοινότυπα, είπα να κρατήσω αυτό το κείμενο λίγο πιο εμπνευσμένο και προσωπικό μια που μου δόθηκε η ευκαιρία να γράψω δυο λόγια.
Δεν θα μιλήσω για τα προνόμια, την ποιότητα ζωής, την γραφειοκρατία που δεν υπάρχει, τον σεβασμό που σου δείχνουν και τις ευκαιρίες που σου δίνονται στο εξωτερικό. Πολλά από αυτά τα έχετε ακούσει χιλιάδες φορές.
Κι η αλήθεια είναι ότι όλα τα παραπάνω υπάρχουν κι εδώ. Και τα άσχημα αλλά και τα καλά. Σε άλλο βαθμό, υπό άλλες συνθήκες αλλά όπως προείπα, δεν είναι παράδεισος και πρέπει να το αποδεχτείς πολύ νωρίς αυτό.
Στη δουλειά μου έμαθα να συναλλάσσομαι με ανθρώπους από διαφορετικές εθνικότητες, να γελάω με τα αστεία τους, να γιορτάζω με τις γιορτές τους, να ακούω την γλώσσα τους στους διαδρόμους και να τους απαντάω επίσης στη γλώσσα τους, να σέβομαι την θρησκεία τους. Δεν μπορείς να τα φανταστείς αυτά ακόμα κι αν κάποιος σου έλεγε ότι κάποια στιγμή θα τα βιώσεις.
Ολα όμως μετά από καιρό τα απομυθοποιείς. Όταν συνειδητοποιείς ότι παντού υπάρχουν ψεγάδια. Κι έτσι κι αυτό, γίνεται ρουτίνα και μόνο κάποιες φορές όταν κάτι υπέροχο συμβαίνει ταρακουνάς τον εαυτό σου, κοιτάς στον καθρέφτη και λες πως βρέθηκα εδώ. Είναι λίγες όμως αυτές οι στιγμές γι’αυτό και πολύτιμες.
Αντίθετα οι στιγμές της μοναξιάς είναι άπλετες. Όχι ότι με τρόμαξε ποτέ αυτό. Όχι ότι η μοναξιά δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Αλλά μη γελιέστε, δεν εντάσσεσαι εύκολα σε μία κοινωνία ειδικά όταν αυτή είναι τόσο sui generis όσο στην πόλη που ζω.
Τη μοναξιά πρέπει να ξέρεις να την χειριστείς κι αν δεν ήξερες από πριν πρέπει να μάθεις, διαφορετικά θα σε κατασπαράξει ολόκληρο. Είναι αδυσώπητη. Ώρες ώρες είναι αυτή που κάνει κουμάντο και κινεί τα νήματα και χρειάζεται γερά νεύρα για να την τιθασεύσεις. Εγώ λέω ότι τα έχω βρει μαζί της αλλά και πάλι ποιος με πιστεύει.
ΤΟ ΜΕΤΑ
Μια δραπετομανία την είχα πάντα. Να φύγω, να φύγω μακριά, να δω πράγματα, να κάνω πράγματα, να γνωρίσω ανθρώπους, πολιτισμούς, να φύγω μακριά. Και να που έφυγα.
Μαθαίνεις να ζεις σε μία πανέμορφη πόλη, μία θαυμάσια χώρα, με ευκαιρίες να ταξιδέψεις, να κάνεις πράγματα, είσαι σε απόσταση αναπνοής από την πόλη που ονειρευόσουν να επισκεφτείς από μικρή και το κάνεις πλέον συχνά πυκνά, κάτι που δεν το χωράει ακόμα ο νους σου. Αλλά…
Είναι αυτό το αλλά που μετριάζει τα πάντα.
Κι αν με ρωτήσετε να σας το εξηγήσω σίγουρα θα κομπιάσω, ίσως και να με ακούσετε να αναστενάζω κάποια στιγμή, χαμένη, ψάχνοντας να βρω λόγια, να σχηματίσω τις λέξεις στην άκρη της γλώσσας μου.
Αν με ρωτήσετε όμως αν αυτό το αλλά με κάνει να θέλω να γυρίσω πίσω η απάντηση θα είναι ξεκάθαρη και απόλυτα συνειδητή. Όχι. Τίποτα δεν με τραβάει πίσω στην Ελλάδα. Κι αυτό που έχω αφήσει πίσω με κάνει να θέλω να μείνω μακριά. Εσύ προχωράς, αλλάζεις αλλά οι άνθρωποι που μένουν πίσω συνεχίζουν να παλεύουν σ’αυτή την άμοιρη χώρα.
Αυτό που αφήνεις πίσω παραμένει εκεί που το άφησες έτσι όπως το άφησες. Κι αυτό σε θυμώνει ακόμα πιο πολύ. Κι ο θυμός θεριεύει και πάντα ξεσπάει επάνω σε αυτό που αγαπάς περισσότερο. Στην προκειμένη περίπτωση, τη χώρα σου.
Να με συμπαθάτε για τον προσωπικό τόνο, νιώθω ότι μίλησα για τον θυμό, την μοναξιά και τις τάσεις φυγής μου σα να βρισκόμουν ξαπλωμένη στον καναπέ του ψυχολόγου αλλά αυτό το κείμενο μου ζητήθηκε σε μία ιδιαίτερη συγκυρία και οι λέξεις που διαβάζετε γράφτηκαν εξαιρετικά αβίαστα. Όπως αβίαστη είναι και η απόφασή μου να μείνω μακριά από τη χώρα μου.
Πηγή: http://www.kontranews.gr/KOINONIA/289170-E-Elena-Rizopoyloy-perigraphei-pos-einai-e-zoe-tes-ste-Gallia ΚΟΙΝΩΝΙΑ
