Κι όμως υπήρξαν νεκροί

Ακόμη και σήμερα, 45 χρόνια μετά, ακόμη και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου», αμφισβητούν την ύπαρξη νεκρών, στο Πολυτεχνείο.

Πρόκειται, αν μη τι άλλο, για ασέβεια, απέναντι σε ανθρώπους που, ανεξάρτητα από τη μετέπειτα πορεία τους, εκείνο το τριήμερο «έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά», όχι για ίδιο όφελος, αλλά για ανώτερα ιδανικά και για να μπορούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, να μιλάμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα, ορισμένοι δε εξ ημών, να ασχημονούν κιόλας. Για να είμαστε, βέβαια, απόλυτα δίκαιοι, φρόντισαν, όπως εύστοχα έγραψε και ο παλαίμαχος συνάδελφος Τάσος Κοντογιαννίδης, στη «Realnews», κάποιοι «γιακωβίνοι» της Δημοκρατίας, που έγιναν «αντιστασιακοί» κατόπιν εορτής και εφεύραν ανύπαρκτες «εκατόμβες» νεκρών και «ομαδικούς τάφους». Αποκορύφωμα αυτής της μυθοπλασίας, υπήρξε η  περίφημη «Ηλένια», που κάποιος αγύρτης επιχείρησε να εμφανίσει ως τη σκοτωμένη αρραβωνιαστικιά  του, για ν` αποδεχθεί ότι επρόκειτο για ένα μοντέλο, που πόζαρε σε διαφήμιση μάρκας καλλυντικών και φυσικά έχαιρε άκρας υγείας και δεν είχε, βέβαια, καμιά σχέση με το Πολυτεχνείο.

Αυτές όμως οι υπερβολές ή προσπάθειες καπηλείας της κορυφαίας μαζικής, αντιστασιακής πράξης, από διαφόρους «άκαπνους», δεν αποτελεί δικαιολογία, για όσους επιμένουν στην αθλιότητα, περί μη ύπαρξης νεκρών, που συνιστά και παραχάραξη της ιστορίας. Γιατί, η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν ένα γεγονός που εξαντλήθηκε στις πρωινές ώρες της 17^ης Νοεμβρίου 1973, με την παραβίαση της πύλης του Πολυτεχνείου, από το άρμα μάχης που οδηγούσε ο, μακαρίτης πια, τότε υπίλαρχος Μιχάλης Γουνελάς. Ακόμη κι εκεί, όμως, η «εισβολή» του άρματος δεν ήταν αναίμακτη. Ας αναζητήσουν όσοι επιμένουν να ασχημονούν, καλυπτόμενοι και πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία, την Πέπη Ρηγοπούλου, που βρισκόταν μπροστά στο πύλη και υπέστη στο σώμα της, την εισβολή του άρματος, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται σχεδόν μέχρι σήμερα, με αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις, για την αποκατάσταση της υγείας της. Είναι συγκλονιστική, εν προκειμένω, η συγκλονιστική κατάθεση ψυχής, πριν από πολλά χρόνια, του Κώστα Λαλιώτη, που είχε διαπραγματευτεί εκ μέρους της Συντονιστικής Επιτροπής, μαζί με τον Κυριάκο Σταμέλο, την είσοδο των στρατιωτικών εντός του Πολυτεχνείου.

Από κει και πέρα, όμως, με την κήρυξη και του Στρατιωτικού Νόμου, τα όσα διαδραματίστηκαν το ακολουθήσαν Σαββατοκύριακο, ήταν αποτέλεσμα της καταστολής της εξέγερσης και της καταδίωξης των «αγωνιζόμενων φοιτητών». Κατά συνέπεια, υπάρχει απόλυτη σύνδεση, ανάμεσα στο πριν και το μετά, την εκκένωση του Πολυτεχνείου. Άλλωστε και όσοι μιλούν για τον «ιδρυτικό μύθο» της Μεταπολίτευση, παραδέχονται, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, ότι υπήρξαν νεκροί στους γύρω δρόμους, τις επόμενες μέρες. Άλλωστε, εντός του Ιδρύματος, δεν είχε απομείνει κανείς, μετά την είσοδο του άρματος μάχης, οπότε είναι εκ του περισσού η αναφορά περί… μη νεκρών. Νεκροί υπήρξαν όμως , με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις, που έχουν επιβεβαιωθεί και δικαστικά, τόσο με το γνωστό ως «πόρισμα Τσεβά», όσο και με το παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, όσο και με την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθήνας, που ταυτοποίησε τους δράστες αυτών των εγκληματικών ενεργειών. Κι οι δράστες, βέβαια, που καταδικάστηκαν σε βαρύτατες ποινές, ήταν όργανα του χουντικού καθεστώτος, που είχαν αναλάβει το έργο της καταστολής, ενεργώντας ως «ελεύθεροι σκοπευτές». Όπως ο διαβόητος Νικόλαος Ντερτιλής, που υπερηφανευόταν για τις σκοπευτικές του ικανότητες.