Λόγοι, αντίλογοι, αλογίες
Διαβάζοντας κανείς τις ανακοινώσεις της συμπολίτευσης για το πρόσφατο επίμαχο θέμα αναφορικά με «έργα και ημέρες» του πρώην δημάρχου του Δήμου Πυλήνης και, έχοντας μάλιστα βιώσει άμεσα τα γεγονότα, θλίβεται για το επίπεδο εκφοράς πολιτικού λόγου. Αντιπαρέρχομαι, εν προκειμένω, τα πραγματικά περιστατικά, είναι ήδη γνωστά, επειδή θα ήθελα να εστιάσω στα της εκφοράς.
Πρώτα-πρώτα όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν πρόσφατα συνιστούν κακόγουστη επανάληψη φρασεολογίας, υπονοούμενων, ειρωνείας , αλλά και μεγαλοστομίας της κεντρικής πολιτικής σκηνής, δηλαδή τρόποι έκφρασης, με τους οποίους ο ελληνικός λαός, χρόνια τώρα, βομβαρδίζεται βάναυσα. Το γεγονός ότι είμαστε όλοι πολίτες ενός μικρού πληθυσμιακά Δήμου, που μας επιτρέπει να γνωριζόμαστε με το μικρό μας όνομα, δε λέει να μας οδηγήσει σε μια επικοινωνιακή τακτική, αδέσμευτη από ιδεολογικά κλισέ και στείρες αντιπαραθέσεις. Η πρώτη ανακοίνωση της συμπολίτευσης αντί να απαντήσει ευθέως στο θέμα, αρχίζει με βαρύγδουπη, όσο και εξαιρετικά αυτάρεσκη γενίκευση (εγγίζει τα όρια ναρκισσιστικής αυτοδικαίωσης) ότι με το που ανέλαβε το θώκο ο νέος Δήμαρχος «άλλαξε το πολιτικό σκηνικό», έφερε νέο «αέρα», κινδυνεύει η «πολιτική επιβίωση της αντιπολίτευσης», διακρίνει «μέτωπο» εναντίον της, καταφεύγει μάλιστα και σε φαντασίωση περί ύπαρξης «τρόϊκας».
Θα ήταν, ίσως, επωφελέστερο για τον πολιτισμό της επικοινωνίας μας να χρησιμοποιούσε, εν ανάγκη, φράσεις σαν αυτή του νομπελίστα ποιητή Γ.Σεφέρη «άδειο πουκάμισο», παρά «άδειοι ντενεκέδες».Ο λόγος σου δεν έχει αποδέκτη μόνο τον άλλο, αλλά και τον εαυτό σου, συνιστά ευθεία παραπομπή στο ασυνείδητό σου, σε ζωγραφίζει. Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, της ακατάσχετης και υβριστικής φλυαρίας, που τα λέει όλα και τίποτα, θα συνεχίσουμε; Θα συνιστούσα με την ευκαιρία στους συναδέλφους της συμπολίτευσης αυτά τα περί άλλου «αέρα» θα ήταν προς όφελός τους να τα αποφεύγουν, γιατί, εκτός από το θυμόσοφο λαό που μιλάει για ντενεκέδες, υπάρχει και ο Μακρυγιάννης που μιλάει για «τρύπια ασκιά γεμάτα αέρα». Ας σοβαρευτούμε, επιτέλους.
Δεν θα ήθελα, ωστόσο, να εξαντλήσω την παρούσα παρέμβασή μου σε κριτική τοποθέτηση απέναντι στη συμπολίτευση, αλλά να προβώ και σε αυτοκριτική, τόσο ως μέλος του συνδυασμού μας, όσο και ως μέλος της αντιπολίτευσης με την ευρύτερη έννοια. Η συγκεκριμένη εκφορά λόγου της συμπολίτευσης οδηγεί και εμάς από την πλευρά μας σε γενικεύσεις και αφοριστική θεώρηση των πάντων. Δεν είμαστε αντίπαλοι, αλλά συμπολίτες, δεν είμαστε ανταγωνιστές, αλλά αμιλλόμενοι συναγωνιστές, δεν είμαστε αντιμαχόμενες παρατάξεις, αλλά εκλεγμένοι δημοκρατικά συνδυασμοί. Οι συμπολίτες μας, αν δεν γελούν με όσα διαβάζουν και ακούνε, πάντως, όχι άδικα, θλίβονται. Θλίβονται, γιατί δεν τους πείθουμε ότι είμαστε συντοπίτες, αλλά μάλλον κακόγουστοι θιασώτες ενός θεάτρου σκιών.
Με αυτό το σκηνικό που δημιουργείται, ζημιωμένοι βγαίνουν οι συμπολίτες μας. Θα πρότεινα, επωμιζόμενη προφανώς και το μερίδιο ευθυνών που μου αναλογεί, όντας μέλος συγκεκριμένου συνδυασμού – κάτι που θεωρώ τιμή μου-, αλλά και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου, να αντικαταστήσουμε πάραυτα ιδεοληψίες, μικρόνοιες και στείρες αντιπαραθέσεις με στιβαρή σκέψη, τεκμηριωμένη και εποικοδομητική κριτική (σε περίπτωση μάλιστα που είναι αρνητική, οφείλει να συνοδεύεται με στοιχεία θετικής αντιπρότασης), αλλά και με μια δημοκρατική επικοινωνία-πρότυπο για τα παιδιά μας και για όλους τους συμπολίτες μας. Ουτοπία, αλλά τότε τα πρωτοσέλιδα του τοπικού τύπου θα έχουν τίτλους αξιωματικές αρχές δημοκρατικής παιδείας, παρά παρωχημένες ατάκες μας. Τότε και τα πράγματα θα «τα λέμε με το όνομά τους», αλλά και τίποτα δεν θα μας εμποδίζει να διαλεγόμαστε πάντα με το μικρό μας όνομα.
Μ.Κουτσοσπύρου
Δημοτική Σύμβουλος
(ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑ)
