Με επιτυχία ολοκληρώθηκε το Ημερολόγιο Ταινιών της Κοινο_Τοπίας με την προβολή της ταινίας Ο αδελφός μου είναι μοναχοπαίδι του Ντ.Λουκέτι
Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία ολοκλήρωσε τον κύκλο προβολών της με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» την Τετάρτη 9 Μαΐου, μέρα της Ευρώπης όπως αυτή έχει καθιερωθεί, με την προβολή της ταινίας Ο αδελφός μου είναι μοναχοπαίδι (Mio fratello è figlio unico) του Ντανιέλε Λουκέτι.
Ήταν η όγδοη ταινία του κύκλου προβολών οι οποίες πραγματοποιούνται από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Μάιο με σκοπό το διάλογο, τα σχόλια, τις απόψεις, τις παρατηρήσεις αλλά και τις προτάσεις που έχουν ως αφετηρία τη θεματική της ταινίας και τη σύνδεσή της με τη ζωή. Υπεύθυνοι των προβολών ήταν ο Παναγιώτης Καρώνης και ο Κωνσταντίνος Κυριακόπουλος.
Η ταινία του Ντανιέλε Λουκέτι ήταν άκρως επίκαιρη. Αν και η προβολή της είχε προγραμματιστεί από τον Οκτώβριο του 2011, η θεματική της ήταν μέσα στην επικαιρότητα, μετά και τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα.
Στη πλούσια σε διάρκεια και ένταση συζήτηση που ακολούθησε επισημάνθηκαν τα προβλήματα που βιώνει τούτη η φτωχική οικογένεια στην Ιταλία στις αρχές της δεκαετίας του ’60, αφού ο σκηνοθέτης διαλέγει εκείνη την περίοδο για να ξετυλίξει τη δράση της.
Τα δύο αδέρφια, ο έφηβος Άτσιο και ο μεγαλύτερος Μανρίκο που έρχονται αντιμέτωπα και παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις αφού ο ένας πιστεύει στις ιδέες του κομμουνισμού, αντίθετα ο άλλος, ο μικρός και ζωηρός Άτσιο, πως μπορεί να φτιάξει ένα κόσμο καλύτερο με το φασιστικό κίνημα. Όπως είναι φυσικό τούτος ο αναπόφευκτος εμφύλιος που ξεσπά μέσα στη φτωχική οικογένεια είναι κωμικοτραγικός, αλλά δίνει και στο σκηνοθέτη τη δυνατότητα να θέσει με φόντο αυτούς τους δυο διαφορετικούς δρόμους που εδώ, κάτω από την ετοιμόρροπη ετούτη στέγη έχουν διασταυρωθεί, τα ερωτήματά του.
Μιλήσαμε επίσης για τις δυο ιδεολογίες συγκρίνοντας το τότε με τις σημερινές επικρατούσες απόψεις στην Ελληνική κοινωνία, για την υψηλή εκλογική αποτύπωση ακραίων φωνών και του φανατισμού που μόνο θετικά δε μπορούν να λειτουργήσουν για την απαραίτητη σύνθεση και συνεργασία.
Τέλος σχολιάστηκαν οι εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του, αλλά και η φωτογραφία του Κλαούντιο Κολεπίκολο, η μουσική του Φράνκο Πιερσάντι και χαρακτηριστικά τραγούδια της περιόδου, που μας έκαναν μέτοχους ενός κλίματος και μιας εποχής που νοσταλγήσαμε με αφορμή τούτη την έξοχη ταινία.
