Οι ποιμένες εβόσκησαν εαυτούς και δεν εβόσκησαν τα πρόβατά μου…

Του Νίκου Βασιλειάδη.

Η δυαδική υπόσταση του Χριστού είναι για μένα πάντα ένα βαθύ και ανεξερεύνητο μυστήριο. Η μάχη που δίνει το ανθρώπινο, η λαχτάρα, να φτάσει μέχρι το Θεό να ταυτισθεί μαζί του. Μια μάχη, ανήλεη πάλη ανάμεσα στο πνεύμα και στη σάρκα σαν δύο στρατοί που πότε χτυπιούνται και πότε σμίγουν άρρηκτα δεμένοι μεταξύ τους, μια πάλη που στο πέρασμα της ιστορίας ανοίγει πολλές πληγές αλλά και πηγές γνώσης, αυτοσυνειδησίας μεγάλες για όποιον κατορθώσει να φιλιώσει τις δύο αυτές αντίδρομες κοσμογονικές δυνάμες, να νιώσει πως δεν είναι οχτροί, είναι συνεργάτες, και να αγγίξει, όσο αυτό γίνεται την αρμονία.

 

Το μυστήριο αυτό του Χριστού δεν είναι μονάχα μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας· είναι πανανθρώπινο· παντού και πάντα ξεσπάει η πάλη Θεού και ανθρώπου και συνάμα αυτή η λαχτάρα της συμφιλίωσης. Για τους υπεύθυνους ανθρώπους, για τους ανθρώπους που θέλουν να φτάσουν να φιλιώσουν τις δύο αυτές δυνάμεις, αυτή πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνεύμα αυτή η δια βίου ανάβαση στην κορυφή της θυσίας, τα στάδια του αγώνα για την θέωση, είναι τα βήματα που απαλύνουν λίγο κάθε φορά και κάθε σκαλοπάτι την καρδιά μας και τότε είναι που ο καθένας από εμάς γίνεται στην σκληρή του καθημερινότητα ο “καλός ποιμένας”.

Ένας ποιμένας που καλεί στην αγκαλιά του τα δικά του πρόβατα με το όνομά τους, έτσι το έγραφε ο Ιωάννης, θυμάμαι. Ο καλός ποιμένας που ενδιαφέρεται για το κάθε πρόβατο ξεχωριστά, και όχι απλά για τον αριθμό τού κοπαδιού με την λογική όσο περισσότερα πρόβατα, τόσο περισσότερο “άρμεγμα”. Ο καλός ποιμένας που “θυσιάζει τη ζωή του υπέρ των προβάτων” πάλι ο Ιωάννης, και όχι τα πρόβατα για την “εταιρεία”. Ο καλός ποιμένας που προστατεύει από το “λύκο” και δεν εφευρίσκει “λύκους” ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν, ώστε να εκφοβίζει και να συγκεντρώνει τα πρόβατα στη δουλειά τους, δηλαδή στο “άρμεγμα” και στο “κούρεμα”.

Αυτό μου θυμίζει έντονα εκείνο που γράφει ο Ιεζεκιήλ…οι ποιμένες εβόσκησαν εαυτούς, και δεν εβόσκησαν τα πρόβατά μου… Τι κρίμα…

Για τους επικριτές αυτής της άποψης που εκφράζω θα πω πως ναι, δεν είναι εύκολη δουλειά για τον καθένα να ασχοληθεί με τη θεραπεία μιας αρρώστιας, μιας κατάστασης, μιας εκτροπής. Μπορεί να υπάρχει πρόθεση, διάθεση καλή, κίνητρα γνήσια, αλλά δεν αρκούν όλα αυτά, γιατί υπάρχει σωστή και λάθος θεραπεία. Όταν η θεραπεία που προτείνεται και είναι λάθος, τότε αυτό μπορεί να οδηγήσει και στο θάνατο ακόμα, κάτι που δεν συμβαίνει σπάνια…

Σωστή και λάθος θεραπεία. Σωστή και λάθος προσέγγιση του προβλήματος. Ίσως ο ποιμένας να αποτύχει έτσι. Να δημιουργήσει εχθρούς και αντίπαλους, να διχάσει, να πικράνει ανθρώπους, να διώξει, να απομακρύνει. Μήπως αυτός είναι ένας ρόλος που εμείς αυθαίρετα τον προεκτείνουμε σε κάτι που ούτε γνωρίζουμε, ούτε μας ανήκει;

Κάποια ταπεινά ερωτήματα που σε μερικούς ίσως βρουν πρόσφορο έδαφος για σκέψη και συζήτηση.

 

 

 



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...