Παραμορφωτικός καθρέπτης

Προκαλεί μελαγχολία, αν όχι και απελπισία, ο λόγος σεβαστών, κατά τα άλλα, πνευματικών ανθρώπων ή και παλιών μας καθηγητών, που παρουσιάζει μια παραμορφωτική εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας.

Αν μείνουμε στα τελευταία χρόνια, της κρίσης και όσων προηγήθηκαν αυτής, εκπλησσόμαστε από την προθυμία της εγχώριας πνευματικής ελίτ, να υιοθετεί και αναπαράγει μέχρι σήμερα, μια ρητορική «αυτομαστιγώματος», που την έχουν εγκαταλείψει ακόμη και οι πιο σκληροί και πλέον φιλοκατήγοροι εκ των εταίρων και δανειστών. Τη στιγμή που όλο και περισσότεροι, από τους διεθνείς παράγοντες, αναγνωρίζουν τα καίρια λάθη που διέπραξαν, στην «επιχείρηση σωτηρίας» της χώρας μας, λάθη που εντάσσονται στον ίδιο το «γενετικό κώδικα» των περίφημων «προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής», που φτάνουν στο σημείο να ζητούν «συγγνώμη» από τον ελληνικό λαό, η εγχώρια ελίτ επιμένει στην αναπαραγωγή ενός «παραμορφωτικού καθρέφτη», μιας λογικής αυτοενοχοποίησης. Είναι αυτή η παραμορφωτική εικόνα, που οδήγησε στο να καταστήσουμε μόνη μας τη χώρα «δακτυλοδειχτούμενη», για τις συνέπειες μιας οικονομικής κρίσης, που, σε τελευταία ανάλυση, είχε εξωγενή προέλευση και επηρέασε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλη την Ευρώπη. Ομιλούν για τα υψηλά ελλείμματα της χώρας, κατά την κρίσιμη περίοδο, παραβλέποντας ή παρασιωπώντας ότι κατά την ίδια περίοδο, εξίσου υψηλά ελλείμματα, κοντά σε διψήφιο νούμερο, είχαν και πολλά άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σίγουρα δε τις χώρες του Μεσογειακού Νότου.

Η ίδια τάση «αυτομαστιγώματος» χαρακτηρίζει και η ρητορική για υπαρκτές παθογένειες, όπως η αδυναμία της Δημόσιας Διοίκησης, που όμως εμφανίζονται μ` ένα υπερδιογκωμένο τρόπο, με μια ισοπεδωτική κριτική, που φτάνει ενίοτε και στα όρια της τερατολογίας, όπως αυτή για το υπερδιογκωμένο Δημόσιο, όπου, υποτίθεται, έχει… διοριστεί η μισή Ελλάδα. Ώσπου ήρθε η γνωστή «απογραφή», μετά την επιβολή της Επιτροπείας, για να αποδειχθεί ότι ο αριθμός των υπηρετούντων στο στενό δημόσιο τομέα, την προ κρίσης περίοδο, ήταν κοντά στις 750.000. Ακόμη και δε και με την, κατά προσέγγιση, προσθήκη των εργαζόμενων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ κ.λπ..) η αριθμητική έκταση του Δημόσιου Τομέα, στην Ελλάδα, βρίσκεται στο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι όμως, παρά τη διάψευση, εξακολουθεί, ακόμη και από πανεπιστημιακούς, η παραπλανητική ρητορική, περί του υπερδιογκωμένου Δημοσίου, παραβλέποντας εν τέλει, τα πραγματικά προβλήματα, της εγχώριας Δημόσιας Διοίκησης.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ