Πως βγαίναμε;

Δεν είναι μόνο η βουλευτής της ΝΔ, αλλά και αντικειμενικοί σχολιαστές, που επιμένουν στο αφήγημα, ότι τάχα η χώρα ήταν έτοιμη να βγει απ` τα Μνημόνια, στα τέλη του 2014, πριν έρθει ο «κακός» ΣΥΡΙΖΑ.

Βέβαια, το επιχείρημα ότι δεν έκλεινε η αξιολόγηση, επειδή ο τότε πρωθυπουργός, δεν έστεργε στην επίλυση του ζητήματος των Σκοπίων, είναι οψιγενές, για την ακρίβεια το ακούμε για πρώτη φορά. Κατ` αρχήν, δεν ξέρουμε αν η τότε κυβέρνηση είχε ενιαία στάση επί του θέματος, αφού ο τότε αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών, είχε άλλη άποψη, στο «πνεύμα του Βουκουρεστίου», δηλαδή της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό.

Θέση μάλιστα που, όπως αποκαλύφθηκε, είχε υποστηρίξει και ενώπιον του ΟΗΕ, μάλλον εν αγνοία του τότε πρωθυπουργού. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετική και έχει καταγραφεί, μεταξύ άλλων, σε ρεπορτάζ της έγκριτης-και διόλου αριστερής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, τον Ιούνιο του 2015, δηλαδή στην «περίοδο Βαρουφάκη». Έχει, επίσης, φωτιστεί, από «εξομολογήσεις» του πρώην υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφανγκ Σόιμπλε, στον Αλέξη Παπαχελά, ότι ο τότε πρωθυπουργός του ζήτησε, στην κρίσιμη εκείνη χρονιά, θορυβημένος κατ` αρχήν από τα δημοσκοπικά ευρήματα, στη συνέχεια δε από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, να ανασταλεί η προώθηση συμφωνημένων μνημονιακών δράσεων.

Υπάρχει ακόμη η παραδοχή του Έλληνα υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη, ότι, στα τέλη του 2014, είχε εκπληρωθεί μόνο ένα μικρό ποσοστό των περίφημων προαπαιτούμενων. Εξ όσων γνωρίζουμε, το θέμα των Σκοπίων, δε συμπεριλαμβανόταν στα προαπαιτούμενα.

Επιπλέον, σύμφωνα με το προαναφερθέν ρεπορτάζ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, οι εταίροι-δανειστές είχαν απογοητευθεί, όχι από τη στάση του τότε πρωθυπουργού στο θέμα των Σκοπίων, που δεν είχε καν τεθεί, αλλά από αυτό που εκείνοι ονόμαζαν «μεταρρυθμιστική κόπωση». Στο σχετικό ρεπορτάζ, μάλιστα, γινόταν επίκληση ακόμη και της σύνθεσης, της νέας κυβέρνησης, που προέκυψε από τον ανασχηματισμό, που πραγματοποιήθηκε μετά τις ευρωεκλογές, η οποία ενίσχυσε την πεποίθηση των εταίρων και δανειστών μας, για παλινδρόμηση της τότε κυβέρνησης, ως προς την εφαρμογή των συμφωνημένων-και μόνο-μνημονιακών πολιτικών.

Γιατί τα επίμαχα ζητήματα, που είχαν αναχθεί σε «αγκάθια», που παρεμπόδιζαν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, όπως η περικοπή των συντάξεων, στο πλαίσιο της «ασφαλιστικής μεταρρύθμισης», ή ακόμη και το Υπερταμείο, ήταν τμήματα των μνημονιακών υποχρεώσεων, όπως αναγνώρισε και ο τότε υπουργός Οικονομικών.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ