Τους «κατάπιε» η κρίση

Με αφορμή την επικείμενη αποχώρηση της Άνγκελα Μέρκελ από το πολιτικό προσκήνιο, ξεκινήσαμε μια αναφορά, στους Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες, που «κατάπιε» η κρίση.

Μιλάμε δε για πολιτικούς, κραταιούς στις πατρίδες τους, με λαμπρές προοπτικές, που «κάηκαν», αποκλειστικά εξαιτίας, αποκλειστικά, της οικονομικής κρίσης. Ξεκινήσαμε, από το χθεσινό μας φύλλο, στην περίπτωση του Γκόρντον Μπράουν, που, σε εκπλήρωση προηγούμενης συμφωνίας με τον Τόνι Μπλερ, ανέλαβε πρωθυπουργός, στη μέση της θητείας, της κυβέρνησης των Εργατικών, στην οποία ήδη μετείχε ως υπουργός Οικονομικών.

Όλες οι ενδείξεις, όπως τονίζαμε και στο χθεσινό μας φύλλο, προδιέγραφαν μια άνετη, νέα νίκη των Εργατικών και εδραίωση του κ. Μπράουν, στην Ντάουνιγκ Στριτ, με τη λαϊκή ψήφο, πλέον. Όπως έχει σημειώσει ο γνωστός επικοινωνιολόγος Γιάννης Λούλης, στις εκλογές που έγιναν το 2010, στην κορύφωση της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης, στην Ευρώπη, ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, ήταν μακράν η πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, αν και χωρίς το χαρισματικό στοιχείο του προκατόχου του, αλλά, σίγουρα, πολύ ανώτερος του βασικού αντιπάλου του, επικεφαλής των Συντηρητικών, Ντέϊβιντ Κάμερον και ο μόνος, σύμφωνα με τον κ. Λούλη, που παρακολούθησε την προεκλογική εκστρατεία, που είχε παρουσιάσει ένα συγκροτημένο προγραμματικό λόγο, με συγκεκριμένες προτάσεις.

Κι όμως, τις εκλογές κέρδισε ο άχρωμος και αδιάφορος κ. Κάμερον, που, επί της ουσίας, δεν έλεγε τίποτα. Ο κόσμος, όπως συμπέρανε ο γνωστός επικοινωνιολόγος, δεν ήθελε να ακούσει, ούτε καν παρακολούθησε την προεκλογική εκστρατεία, καθώς είχε εκ των προτέρων καταλογίσει την ευθύνη, για την οικονομική κρίση, στην απερχόμενη κυβέρνηση, έχοντας, ως εκ τούτου, αποφασίσει να την «τιμωρήσει». Έτσι, επωφελήθηκε ο άχρωμος κ. Κάμερον, που κατέδειξε τους πολύ περιορισμένους ορίζοντες του, στη διαχείριση του Brexit.

Κάτι ανάλογο συνέβη και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, που επλήγησαν, μάλιστα, περισσότερο από την οικονομική κρίση. Στην Ισπανία, επί παραδείγματι, ο σοσιαλιστής Χοσέ Λουϊ Θαπατέρο, διαψεύδοντας όσους αμφισβητούσαν τα ηγετικά του προσόντα, είχε ήδη κερδίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις και εθεωρείτο αδιαφιλονίκητο φαβορί και για τρίτη θητεία, «ισοφαρίζοντας» το ρεκόρ του ιστορικού ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Φελίπε Γκονζάλες.

Ήρθε όμως η κρίση, που έφερε τη μεγάλη χώρα του Θερβάντες, ένα βήμα πριν από την υπαγωγή σε Μνημονιακή Επιτροπεία, σε κάθε δε περίπτωση εκτόξευσε δε το έλλειμμα της, κοντά σε διψήφια ποσοστά. Το τίμημα αυτής της ραγδαίας επιδείνωσης, πλήρωσε ο κ. Θαπατέρο, που εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, για να έρθει ο συντηρητικός Μαριάνο Ραχόι, για να «χαθεί» κι αυτός, πριν λίγο καιρό, ύστερα από την υπερψήφιση πρότασης δυσπιστίας των αντιπάλων του.

Βέβαια, στην περίπτωση του κ. Ραχόι, εκείνο που προκάλεσε την πρόωρη πτώση του, εντός Βουλής, ήταν ένα σκάνδαλο χρηματισμού, που αφορούσε το κόμμα του, με εμπλοκή, έστω έμμεση, του ίδιου, αλλά είχε ήδη φθαρεί ανεπανόρθωτα, εξαιτίας της αδυναμίας διαχείρισης της οικονομικής κρίσης. Γι` αυτό άλλωστε και μετά τις εκλογές του Δεκεμβρίου 2015, χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός, για να καταφέρει «με χίλια ζόρια», να σχηματίσει κυβέρνηση, μειοψηφίας κατ` ουσία, με «κατ` οικονομία» σύμπραξη μικρότερων κομμάτων, κυρίως από την περιφέρεια της Καταλονίας.

Εξ ου και η ευκολία, με την οποία χάθηκε και εκείνη η πλειοψηφία.