Ο Λένιν ήταν αυτός που είχε μιλήσει για τους «χρήσιμους ηλίθιους» του συστήματος, αυτούς, δηλαδή, που, από ιδιοτέλεια ή απλή αφέλεια, προσφέρονται να εξυπηρετήσουν την προπαγάνδα και τη στρατηγική των κυρίαρχων ομάδων.
Είναι αυτοί που και στην Ελλάδα ανέλαβαν αυτοβούλως, το ρόλο του «σπόνσορα» του κ. Μακρόν, αναγορεύοντας τον, μάλιστα, σε «σωτήρα της δημοκρατίας», απέναντι στον κίνδυνο της κ. Λε Πεν. Μέχρι και το «φάντασμα» του Χίτλερ επιστράτευσαν ορισμένοι, για να μας πείσουν ότι το διακύβευμα της μεταπροσεχούς Κυριακής, είναι η ίδια η Δημοκρατία, αν όχι και η Ειρήνη. Φαντάζεται κανείς, έτσι όπως τα λένε, πως η ηγέτης της γαλλικής Ακροδεξιάς, στην, μάλλον απίθανη, εκδοχή, που γίνει η νέα ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων, όχι μόνο θα επιβάλλει ανηλεή δικτατορία, αλλά και θα αιματοκυλίσει την ανθρωπότητα! Για το πρώτο, άλλωστε, θα βρει πρόσφορο έδαφος, αφού, ήδη, ισχύει στη χώρα «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Τι να πει κανείς: Μωραίνει Κύριος ους βούλεται απολέσαι. Αλλά, μια και επιχειρούνται τέτοιες ιστορικές αναγωγές, να θυμίσουμε ότι η κύρια ευθύνη για την ανάθεση της καγκελαρίας στον Χίτλερ, το 1933, που αποτέλεσε και την πρώτη πράξη για όσα ακολούθησαν, είχαν οι στυλοβάτες της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», η πολιτική και οικονομική ελίτ της εποχής που, μετά από μια περίοδο αμφιθυμίας και ταλαντεύσεων, παραχώρησαν κατ` ουσία την εξουσία στον μετέπειτα δικτάτορα, πιστεύοντας ότι θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα τους. Το αντίστοιχο πλέγμα συμφερόντων, επενδύει σήμερα στον κ. Μακρόν, ως εντολοδόχο του σημερινού χρηματοπιστωτικού συστήματος, από το οποίο και ο ίδιος προέρχεται.
Το τελευταίο αποτελεί και μια απάντηση στο μύθο, περί της «άφθαρτης» και προερχόμενης από την κοινωνία, υποψηφιότητας. Στην πραγματικότητα-κι αυτό είναι το διακύβευμα- οι απρόσωπες δυνάμεις της αγοράς, τα «μεγασυστήματα» κατά τον Γιάννη Πανούση, επιχειρούν να επιβάλουν απ` ευθείας έναν δικό τους, προερχόμενο απ` τα σπλάχνα τους, υποψήφιο, κόντρα στο παραδοσιακό πολιτικό σύστημα και, μάλιστα, σε μια χώρα σαν τη Γαλλία και στο αξίωμα του προέδρου, με το μεγάλο εύρος εξουσιών. Πρόκειται, τρόπον τινά, για ένα «πείραμα», όπου οι δυνάμεις που, έτσι κι αλλιώς επιβάλουν με την οικονομική ισχύ, τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, επιχειρούν τώρα να αποκτήσουν άμεσα και την πολιτική εξουσία ή σημαντικό της μέρος. Ίσως, έτσι, εξηγείται η «χειρουργική» εξουδετέρωση του κ. Φιγιόν…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
Πηγή: http://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/281049-To-phantasma-toy-CHitler ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
