Τρία πολιτικά παραδείγματα προς αποφυγή

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν πολιτικά μεστή. Και απολύτως διδακτική, για όποιον παρακολουθεί στενά την εγχώρια πολιτική σκηνή. Και, συνάμα, συμβολική…

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗ (*)

Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε πρόσκληση στον προοδευτικό κόσμο της χώρας προκειμένου να συγκροτηθεί ένα εκλογικό μέτωπο απέναντι στον παλαιοκομματισμό και τις συστημικές νοοτροπίες του χθες, συμπτωματικά «έσκασαν» στην επικαιρότητα τρεις καραμπινάτες αντιπολιτευτικές περιπτώσεις αντι-προοδευτισμού, κάνοντας τα πράγματα πολύ πιο εύκολα στα μάτια των ακομμάτιστων πολιτών. Και απαριθμώ…

1) Η απίστευτη περίπτωση του Νίκου Γεωργιάδη. Ο γαλάζιος πρώην βουλευτής, οπαδός της αριστείας κι αυτός, καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε ποινή φυλάκισης 28 μηνών με αναστολή για ασέλγεια κατά ανηλίκου έναντι αμοιβής. Μιλάμε για τη γνωστή υπόθεση κυκλώματος παιδεραστίας στη Μολδαβία. Το συγκλονιστικό στοιχείο δεν είναι τόσο η απαξία του αδικήματος, ούτε το ύψος της ποινής σε σύγκριση με τις εξοντωτικές τιμωρίες οι οποίες επιβάλλονται στις καθαρίστριες που εμφανίστηκαν κάνα χρόνο μεγαλύτερες, για να πιάσουν δουλειά. Είναι ότι οι υποστηρικτές του Νίκου Γεωργιάδη, όπως η μάρτυρας υπεράσπισής του, Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου, έκαναν λόγο για «πολιτική δίωξη» που υφίσταται ένα «εξαιρετικά ηθικό στοιχείο». Μιλάνε για σκευωρία οργανωμένη από τους πολιτικούς αντιπάλους του άριστου Νεοδημοκράτη, Νίκου Γεωργιάδη. Επικοινωνιακά, πρόκειται για μια εικόνα πολιτικά αποκρουστική, που -δυστυχώς για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και τους εμπνευστές του ισχυρισμού- αποδεικνύει ότι, τελικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάποια μυαλά δεν θα αλλάξουν ποτέ. Μιλάμε για αυτούς που θεωρούν ότι οι πολίτες είναι άβουλα όντα, έτοιμα να χάψουν ό,τι τους πουν οι πολιτικοί τους καθοδηγητές, αρκεί να στηρίζουν το κόμμα. Η άρρωστη παλαιοκομματίλα σε όλο της το μεγαλείο.

2) Η περίπτωση του πάντα απίστευτου Αδωνι Γεωργιάδη. Άλλη μια είδηση η οποία δεν έτυχε της προβολής που της αναλογούσε, είναι η άσκηση διώξεων σε πέντε στελέχη του ΚΕΕΛΠΝΟ για 74 παράνομες προσλήψεις, που έρχονται να προστεθούν στην ήδη υφιστάμενη δικογραφία για τις 24 προσλήψεις του Αδωνι Γεωργιάδη. Και επειδή πρόκειται για συναφείς υποθέσεις (οι κατηγορούμενοι είναι κατά τα 5/7 ίδιοι), θυμήθηκα την απίθανη ατάκα-απάντησή του στον Γιώργο Μελιγγώνη, όταν τον ρώτησε στο δελτίο ειδήσεων του Kontra για τις δικές του προσλήψεις. Εκείνο το περιβόητο… «η ζημιά του ελληνικού δημοσίου λένε ότι είναι 250.000 ευρώ. Είναι τρομερό σκάνδαλο αυτό;» Με το γνωστό Αδωνικό ειρωνικό ύφος, βεβαίως…

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, της απαξίας του αδικήματος υπερτερεί προφανώς η απαξίωση της νοημοσύνης μας. Ίδιον του Αδωνι Γεωργιάδη καθόλη τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας, όσο και της παλιάς εκείνης πολιτικής λογικής, που θέλει τον οπαδό-ψηφοφόρο ουσιαστικά ψιλοσυμμέτοχο στη ντροπή και, τελικά, συμπαθούντα τον πολιτικό, καθότι επιρρεπής ο ίδιος στη συγχώρεση αμαρτιών των κομματικών ηγετών. Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι, δυστυχώς, κάποιους πείθει ακόμα το επιχείρημα «εντάξει μωρέ, για 250 ψωρο-χιλιάρικα κάνουμε έτσι; Σιγά το σκάνδαλο…».

Στα προαναφερθέντα πρέπει κανείς να συμπληρώσει και την ξεκάθαρη απειλή του γαλάζιου αντιπροέδρου κατά της εισαγγελέως διαφθοράς, με βασικό του επιχείρημα –προσέξτε το, γιατί έχει σημασία- ότι όσα ερευνώνται στην υπόθεση Novartis έχουν παραγραφεί! Δηλαδή, φωνάζει περί αθωότητάς του, επικαλούμενος τυπικούς λόγους! Αριστο επιχείρημα…

3) Η κεντροαριστερή τραγωδία της Φώφης Γεννηματά. Τρίτη ενδεικτική περίπτωση, που τονίζει τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ του προοδευτικού κόσμου και του οπισθοδρομικού πολιτικού μετώπου που σχηματίζεται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η αντίδραση της Φώφης Γεννηματά στο πολιτικό προσκλητήριο που απηύθυνε ο Τσίπρας. Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ επέλεξε στρατηγικά να αδιαφορήσει πλήρως για τη μεγάλη πολιτική ευκαιρία, να συμμετάσχει ενεργά και πρωταγωνιστικά σε μια προοδευτική κοινωνική διεργασία από την οποία θα μπορούσε να κερδίσει ζωτικό μερίδιο στο χώρο του προοδευτικού κέντρου. Αντιθέτως, έσπευσε με απόλυτα πολεμικό τρόπο να «περιχαρακώσει» τους οπαδούς της, ώστε να χάσει όσους λιγότερους γίνεται στην πορεία που τραβάει υπέρ των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Αυτό αποτυπώνεται πλήρως στις κομματικές διαρροές προς τον Τύπο. Οποιος τις διάβασε, πίσω από τις λέξεις δεν είδε τον Αλέξη, αλλά τον Κυριάκο. Προς Θεού, δεν εννοώ ότι ο Μητσοτάκης (ή ο φιλοΣαμαρικός Βενιζέλος) γράφει τους λόγους της Γεννηματά. Όμως, εύκολα βρίσκεις ομοιότητες στη δομή των επιχειρημάτων Μητσοτάκη και Γεννηματά. Ο λόγος –έλεγαν οι παλιοί- διαμορφώνει και τη λογική. Πράγμα που άλλωστε έχει αποδείξει πολλάκις η Φώφη Γεννηματά, ακολουθώντας πιστά τις σχεδόν όλες τις βασικές πολιτικές συνταγές της γαλάζιας νεοφιλελεύθερης κουζίνας. «Η κόρη μου, η σοσιαλίστρια», σε άλλη εκδοχή, παντελώς άσχετη με αυτή του Σακελλάριου.

Ποιους ακριβώς κερδίζει η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, αντιδρώντας με τέτοια γαλάζια σπασμωδικότητα; Σε ποιους ψηφοφόρους απευθύνεται, όταν έχει καταντήσει από πρόεδρος ενός σοσιαλιστικού κόμματος, να είναι σήμερα λίγο πιο πάνω από τη Σπυράκη, μετεξελισσόμενη στη μεγάλη πράσινη ουρά του Κυριάκου;

Η κοινωνία βλέπει, κρίνει, συγκρίνει και –κυρίως- προσπερνά. Ο κόσμος μισεί τις σάπιες πολιτικές νοοτροπίες του χθες και αναζητά ένα νέο πολιτικό όραμα, μετά τη χρεοκοπία του παλιού. Επιβραβεύει τις σύγχρονες πρακτικές, κοιτάει στο μέλλον. Δυστυχώς, αυτό που εισπράττει από το πολιτικό σύστημα της χώρας του είναι μια αδιάκοπη εμμονή στο χθεσινό, που θεωρείται από τους εκφραστές του πολιτικά «ασφαλές». Γι’ αυτό όλοι οι προαναφερθέντες αντέδρασαν με τον τρόπο που το έκανε ο καθένας. Γιατί πιστεύουν, ακόμη, ότι απευθύνονται στο εκλογικό σώμα της δεκαετίας του ‘80. Ε, ας τους πει κάποιος ότι τα μυαλά αλλάζουν και ο κόσμος προχωρά. Και κυρίως προσπερνά…

(*) Ο Γιώργος Χριστοφορίδης είναι δημοσιογράφος – οικονομολόγος.