Τύπος και Πολιτική

Ομαδική αμνησία και ιστορική ακρισία φαίνεται πως έχει καταλάβει τους εκπροσώπους του παλιού πολιτικού συστήματος, που ένιωσαν έκπληξη αν όχι και αποτροπιασμό, από την παράθεση, εκ μέρους του πρωθυπουργού, κατά την προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή, που αποδείκνυαν την εκλεκτική σχέση συγκεκριμένων δημοσιογραφικών συγκροτημάτων με κόμματα της αντιπολίτευσης και δη με την αξιωματική αντιπολίτευση.

Μα πως είναι δυνατό να επιχειρούνται τέτοιοι συνειρμοί, από τον πρωθυπουργό, διαμαρτύρονται οι θιγόμενοι. Δε γνωρίζει ο πρωθυπουργός, ότι ο τύπος είναι ανεξάρτητος; Που νομίζει ότι βρίσκεται ο κος. Τσίπρας; Στην Πολωνία του Ορμπαν ή τη Βενεζουέλα του Μαδούρο; Η μήπως την Τουρκία του Ερντογάν; Αλλά, τέτοιος που είναι, εκεί θέλει να μας οδηγήσει. Ιδού η απόδειξη της βαθύτερης, αντιδημοκρατικής λογικής του. Μα καλά, Ιστορία δεν έχουν διαβάσει, έστω τη νεότερη. Ούτε τα πρόσφατα γεγονότα δε θυμούνται; Τις αλληλοκατηγορίες, επί παραδείγματι, μεταξύ των αείμνηστων Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Αριστείδη Αλαφούζου, όταν ο τότε πρωθυπουργός κατηγορούσε τον τότε ιδιοκτήτη του συγκροτήματος  της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, ότι υπονόμευε την κυβέρνηση του, πριμοδοτώντας την εσωκομματική αντιπολίτευση υπό τον Μιλτιάδη Εβερτ, με τον ιδιοκτήτη-επιχειρηματία, να ανταπαντά με βαρύτατο υπαινιγμό για επιταγή που έδωσε για το κόμμα, της ΝΔ, αλλά ποτέ δεν κατέληξε στα κομματικά ταμεία; Μια διαμάχη που έφτασε μέχρι τις δικαστικές αίθουσες;

Δε γνωρίζουν ότι το περιώνυμο «σκάνδαλο Κοσκωτά» υπέκρυπτε προσπάθεια ελέγχου του τύπου ή διαπλοκής, γενικότερα, μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και δημοσιογραφικών ομίλων; Ότι ο πολιτικοοικονομικός έλεγχος βρισκόταν πίσω και από τη λεηλασία της ΓΡΑΜΜΗΣ Α.Ε. , της εκδοτικής εταιρίας, που είχε ιδρύσει ο περιώνυμος τραπεζίτης; Δε γνωρίζουν ότι τον όρο «διαπλοκή» είχε χρησιμοποιήσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αποδίδοντας και σε μιντιακούς χώρους, την πρόωρη πτώση της κυβέρνησης του; Ότι αυτού του είδους η διαπλοκή, όπως «βαφτίστηκε» και προέκυψε σ` εκείνη τη φορτισμένη περίοδο, αποτέλεσε αντικείμενο και πεδίο προβληματισμού, κατά τη Συνταγματική Αναθεώρηση του 2001, απόρροια του οποίου υπήρξε το περίφημο άρθρο 14, ιδιαίτερα δε η παράγραφος 9 αυτού, που είναι γνωστό ως ο «βασικός μέτοχος»;

Είναι εκείνη η διάταξη, που, σημειωτέον, απέσπασε σχεδόν καθολική συναίνεση των τότε κοινοβουλευτικών δυνάμεων, για να θυμίσουμε σε όσους έχουν πάθει αμνησία, που προέβλεπε τον αποκλεισμό από συμμετοχή σε διαγωνισμούς για δημόσια έργα και προμήθειες, σε όσους εργολάβους και προμηθευτές του δημοσίου, ήταν ταυτόχρονα ιδιοκτήτες ή μετείχαν με υψηλό ποσοστό, στη μετοχική σύνθεση επιχειρήσεων, που κατείχαν μέσα ενημέρωσης. Ηταν μάλιστα τόσο αυστηρή η σχετική Συνταγματική διάταξη, ώστε στα σχετικά ασυμβίβαστα συμπεριλάμβανε και τα λεγόμενα «παρένθετα» πρόσωπα, δηλαδή πέραν των συγγενών και πρόσωπα που, κατά ευρεία ερμηνεία, εκτιμάτο ότι συνδέονταν με τους εν λόγω ιδιοκτήτες-εργολάβους, με σχέση φιλίας ή εξάρτησης. Σε εφαρμογή ή κατ` ευθείαν αντιγραφή της προαναφερθείσας Συνταγματικής διάταξης, ήταν ο φερώνυμος νόμος, που έφερε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, στα τέλη του 2004.

Η άδοξη κατάληξη, εκείνης της νομοθετικής πρωτοβουλίας, όχι μόνο δεν αναιρεί, αλλά και υπογραμμίζει τη σημασία εκείνης της παρέμβασης και του υπαρκτού προβλήματος, που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, αφού χρειάστηκε η σύμπραξη και της ευρωπαϊκής διαπλοκής, με την απροκάλυπτη σύμπραξη διεφθαρμένων-όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια-αξιωματούχων των Βρυξελλών, για να υποχρεωθεί η τότε ελληνική κυβέρνηση, να κάνει πίσω. Πολλώ μάλλον που οι μετέπειτα εξελίξεις τη δικαίωσαν…