Άλλο τοπίο

Όταν ο (ιδιαίτερα εκνευρισμένος προχθές) πρόεδρος της Βουλής, προέβλεπε πολιτικές διεργασίες και εξελίξεις, μάλλον ούτε ο ίδιος φανταζόταν αυτό που αποκαλύφθηκε μπροστά στα μάτια μας, κατά τη μαραθώνια, κοινοβουλευτική διαδικασία.

Δε χρειάζεται δα ιδιαίτερη εμβάθυνση,  για να αντιληφθεί κανείς, το νέο πολιτικό τοπίο, που αναδείχθηκε. Ακριβέστερα, επρόκειτο για αναπαλαίωση, αφού, αν έκανε κανείς μια αφαίρεση, θα νόμιζε ότι βρίσκεται στην περίοδο της διακυβέρνησης και κυριαρχίας Σαμαρά-Βενιζέλου. Κάποιος «επισκέπτης από το παρελθόν», θα σχημάτιζε την εντύπωση (και από την ένταση των χειροκροτημάτων) που οι ανωτέρω, εξακολουθούν να προεδρεύουν της ΝΔ και της ΔΗΣΥ  αντίστοιχα. Δεν ήταν μόνο η, λογική, ένταση των ομιλιών, προσώπων που εγκαλούνται, αλλά για το περιεχόμενο, κυρίως δε το πολιτικό «δια ταύτα». Αν δε, η εμφυλιοπολεμική ρητορική του πρώην πρωθυπουργού, ήταν ευθέως ανάλογη της προσωπικής του διαδρομής και χαρακτήριζε τη θητεία του, ως προέδρου της ΝΔ και πρωθυπουργού, για τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αποτέλεσε μια μάλλον δυσάρεστη έκπληξη, η υιοθέτηση ενός μετωπικού, διχαστικού λόγου, διανθισμένου μάλιστα με το αίτημα για εκλογές, υπό το δίλημμα «δημοκρατία ή φασισμός»! Η ανάσυρση μάλιστα από το δυσώνυμο παρελθόν, του «φαντάσματος Κόλλια» ή του παρακράτους της δεκαετίας του `60, αναδίδει και ένα στοιχείο ιστορικής αντιστροφής, στα όρια της φάρσας. Δηλαδή, εάν θεωρήσουμε ότι οι κ.κ. Τσίπρας και Παπαγγελόπουλος, αποτελούν το σημερινό έκδοχο του Μήτσου και του Γκοτζαμάνη, ποιος θα υποδυθεί το ρόλο του Γεωργίου Παπανδρέου; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή, μήπως, ο Αντώνης Σαμαράς; Μήπως, σ` αυτό το ιδιόμορφο ριμέικ, μπορούμε να φανταστούμε και τους πιθανούς, μελλοντικούς «αποστάτες»;

Εκτός αν πάμε πιο πίσω, στη δεκαετία του `40, όπως φαίνεται να «φαντασιώνονται» όχι κάποιοι ακροδεξιοί θύλακοι , αλλά σχολιαστές με κεντροαριστερό πρόσημο, που επαναφέρουν την περίφημη, αναγόμενη σε εκείνη την εποχή, φράση του Γεωργίου Παπανδρέου, απευθυνόμενη προς το ΚΚΕ: «Είστε Κατοχή, είμαστε Εθνική Αντίστασης». Μας συγχωρείται, αλλά ποια διαφορά έχει ο υπαινιγμός που υποκρύπτει η ανάσυρση της φράσης, που προβάλλεται μάλιστα ως τίτλος του σχετικού κειμένου, με το «σας θάψαμε στο Γράμμο, θα σας θάψουμε και τώρα», που φέρεται να είπαν, ακροδεξιάς κοπής, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ; Που οδηγεί αυτός, ο απροκάλυπτά ή υπόρρητα εμφυλιοπολεμικός λόγος, μπροστά στον οποίο το «φως και σκότος» του μακαρίτη Κουτσόγιωργα, μοιάζει με βρεφονηπιακό σταθμό;