Αγγλόφιλη πολιτική

Αγγλόφιλη πολιτική

Οπως σηµειώσαµε στο χθεσινό µας φύλλο, ο Ιωάννης Μεταξάς ακολούθησε, πράγµατι, ως πιστός βασιλόφρον, τη γερµανόφιλη προσέγγιση του Παλατιού, τασσόµενος υπέρ της Γερµανίας και του υπ’ αυτήν Άξονα (Ιαπωνία κ.λ.π.) κατά τον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο.

Είχε προβλέψει, µάλιστα, τη νίκη του Άξονα. Φαίνεται όµως πως η διάψευση των προβλέψεων του τον οδήγησε και σε γενικότερη αναθεώρηση των γεωπολιτικών του προσανατολισµών. Σε αντίθεση, δηλαδή, µε ότι είχε επικρατήσει ως αντίληψη ή ως µυθολογία, τα παλαιότερα χρόνια, ο Ιωάννης Μεταξάς ακολούθησε και ως επικεφαλής της δικτατορικού καθεστώτος, γνωστού ως «καθεστώτος της 4Ης Αυγούστου», αγγλόφιλη πολιτική ή, εν πάση περιπτώσει, µια εξωτερική πολιτική που δεν αµφισβητούσε αλλά, µάλλον διατηρούσε και αναπαρήγαγε τον κυρίαρχο προσανατολισµό της χώρας, προς την πλευρά της Αγγλίας. Πρώτος, που κατέρριψε το σχετικό µύθο και οφείλουµε να του το αναγνωρίσουµε, ήταν ο δηµοσιογράφος και ιστορικός Σπύρος Λιναρδάτος, στη σχετική µονογραφία του, αποδίδοντας, όµως, αυτό τον προσανατολισµό, περισσότερο στην επιρροή του βασιλιά Γεωργίου Β’, η συµβολή του οποίου, στην επιβολή και διατήρηση του δικτατορικού καθεστώτος, ήταν κάτι παραπάνω από καθοριστική. Νεότερες έρευνες έτειναν προς την ερµηνεία, ότι επρόκειτο για συνειδητή επιλογή, απόρροια µιας ρεαλιστικής προσέγγισης των πραγµάτων. Στο πρόσφατο αφιέρωµα, στην εφηµερίδα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακου», διατυπώθηκε ή άποψη, πως ο αγγλόφιλος προσανατολισµός του δικτάτορα είχε ξεκινήσει από πολύ παλιά, µετά, δηλαδή, τη διάψευση των προβλέψεων και προσδοκιών του, περί του ανίκητου της γερµανικής πολεµικής µηχανής.

Τούτο, βέβαια, δεν αναιρεί την εγγύτητα ή και το θαυµασµό που ένιωθε ο δικτάτορας-όπως πράττουν και οι λιγοστοί θαυµαστές του-για το ναζιστικό καθεστώς. Ίσως γιατί και ο Μεταξάς αξιοποίησε την εθελοτύφλωση των δυνάµεων του αστικού κοινοβουλευτικού χώρου, για ν’ αναρριχηθεί στην εξουσία, µε τις δικές τους «ευλογίες». Σε αντίθεση, µε τον Χίτλερ, ο Μεταξάς, αν και δοκίµασε πολλές φορές την τύχη του, ως επικεφαλής του κόµµατος «Ελευθεροφρόνων», ουδέποτε κατάφερε να αποκτήσει αξιόλογο λαϊκό έρεισµα. Παρά ταύτα, όµως, κατάφερνε να βρίσκεται στο πολιτικό προσκήνιο και, µάλιστα, να αναλάβει και κυβερνητικό αξίωµα (υπουργός Συγκοινωνιών), το 1926, στην οικουµενική κυβέρνηση, υπό τον Ανδρέα Ζαΐµη. Η µεγάλη του, βέβαια, ευκαιρία, παρουσιάστηκε µετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 1936, όταν η αδυναµία του πολιτικού συστήµατος, να αναλάβει τις ευθύνες του, ειδικά δε η αδυναµία συνεννόησης των πολιτικών δυνάµεων, κατέστησε τον Ιωάννη Μεταξά, παρά την ισχνή εκλογική και κοινοβουλευτική δύναµη, τον «από µηχανής Θεό», για την υπέρβαση του αδιεξόδου. Έτσι, όχι µόνο του ανατέθηκε, µετά τον αιφνίδιο θάνατο (δε θα ήταν ο µόνος), του Κωνσταντίνου Δεµερτζή, η πρωθυπουργία, αλλά του δόθηκε και η δυνατότητα, µετά την πρόωρη (Απρίλιος 1936) διάλυση της Βουλής, να κυβερνά µε Βασιλικά Διατάγµατα, χωρίς καµιά λογοδοσία. Αυτή τη δυνατότητα αξιοποίησε, µε την αναγκαία-όµως-συνδροµή και του τότε βασιλιά, για να επιβάλει το δικτατορικό του καθεστώς, το οποίο, κατ’ ουσία, τερµατίστηκε στις 27 Ιανουαρίου 1941, µε το θάνατο του, για τον οποίο διακινούνται µέχρι και σήµερα, διάφορες «θεωρίες συνωµοσίας». Δε θα ήταν υπερβολή, ως εκ τούτου, αν πούµε πως, ειδικά σ’ αυτή την περίπτωση, οι πολιτικές-κοινοβουλευτικές δυνάµεις, αποδείχθηκαν «ιδανικοί αυτόχειρες», µε την τιµητική εξαίρεση του Γεωργίου Παπανδρέου, που δε δίστασε, µάλιστα, να συγκρουστεί µε τον µετέπειτα δικτάτορα, εντός Βουλής…

Πηγή: https://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/339630-Agglophile-politike ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...