ΑΝ δεν ξηλώσουμε τις συντεχνίες του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, ένα επί της ουσίας εξολοκλήρου κρατικοδίαιτο σύστημα επιχειρηματιών, μαζί με τις λεγόμενες «οργανωμένες ομάδες συμφερόντων»
ΑΝ δεν προτείνουμε ως κεντρικό πολιτικό αίτημα τον εκσυγχρονισμό του διοικητικού και παραγωγικού μοντέλου της χώρας
ΑΝ δεν καυτηριάσουμε τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας
ΑΝ δεν κατανοήσουμε πως αυτό που πρωτίστως χρειαζόμαστε είναι ισχυρές δόσεις μεταρρυθμίσεων και ανταγωνιστικότητας
ΑΝ δεν ταυτίσουμε την έννοια της μεταρρύθμισης με την έννοια της προόδου
ΑΝ δεν κατανοήσουμε πως… το να επενδύουμε στην αυταπάτη περί καλών και κακών εταίρων, κατηγορώντας παράλληλα για όλα την κακή Ευρώπη, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ταυτολογία με χαμηλή αναλυτική αξία
ΑΝ δεν αντιληφθούμε πως οι ρηχές αφηγήσεις περί κακών τοκογλύφων εμποδίζουν τις όποιες δυνατότητες λύσης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο
ΤΟΤΕ τίποτα θετικό δεν πρόκειται να προκύψει.
Αν δεν κάνουμε τα παραπάνω τότε θα πρέπει να είμαστε σίγουροι γι’ αυτά που δεν θα αλλάξουν.
Το πρωτογενές έλλειμμα… θα παραμείνει πρωτογενές έλλειμμα.
Το έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου… θα παραμείνει έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου.
Η διαφθορά… θα παραμείνει διαφθορά.
Τα δομικά προβλήματα της οικονομίας… θα παραμείνουν δομικά και αθεράπευτα.
Με λίγα λόγια η Ελλάδα θα παραμείνει θεατής των εξελίξεων, συνεχίζοντας την παραγωγή «Βαλκάνιας οπισθοδρομικότητας».
Δε χρειαζόταν και δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει πως ακόμα και την εποχή της ευμάρειας, πίσω από τη βιτρίνα της κατανάλωσης, υπήρχε μια οικονομία απαρχαιωμένη που ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να αναπτυχθεί. Ποτέ δεν ψάξαμε άλλωστε ουσιαστικά ούτε τις επενδύσεις, ούτε τις καινοτομίες. Ποτέ λοιπόν δε βρήκαμε το δρόμο για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων που είχαμε και έχουμε, καταστώντας τες λιμνάζουσες.
Στην Ελλάδα κάναμε σχεδόν ότι περνούσε από το χέρι μας για να εμποδίσουμε την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων, οι οποίες ήταν, αλλά και συνεχίζουν να είναι, ικανές να τροφοδοτήσουν μια αναπτυξιακή δυναμική που θα μεταλλάξει την απαρχαιωμένη οικονομία σε οικονομία πιο σύγχρονη, και σε κάθε περίπτωση περισσότερο ανταγωνιστική.
Για το εάν θα πρέπει ή όχι η χώρα να μπει στη διαδικασία του διλλήματος της παραμονής της στο ευρώ, η συζήτηση είναι περιττή. Το ΠΟΤΑΜΙ δε διαπραγματεύεται το συγκεκριμένο ζήτημα. Η παραμονή μας στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, σε συνδυασμό με τη δρομολόγηση σειράς αλλαγών που είναι απαραίτητες είναι ο μόνος δρόμος.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Αλλαγές με ισχυρές δόσεις παρελθόντος, με ισχυρές δόσεις προσώπων και πολιτικών που γέννησαν και έθρεψαν το πρόβλημα γίνονται; Η απάντηση είναι μόνο μία, η οποία μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και στην καλύτερη επιλογή για την 25η του Γενάρη. Ψηφίζουμε ΠΟΤΑΜΙ για να τα αλλάξουμε… χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα.
Δημήτρης Παπαναστασόπουλος
Υποψήφιος Βουλευτής Αιτ/νιας με το Ποτάμι
