Τα πράγματα, σε σχέση με την Τουρκία εξελίσσονται, δυστυχώς, πολύ χειρότερα και από τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις, τείνοντας να καταστούν ανεξέλεγκτα. Στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας, παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού, συνεχίζεται αμείωτο το πογκρόμ διώξεων, αγγίζοντας ακόμη και εσωκομματικούς επικριτές του κου. Ερντογάν. Το τοπίο γίνεται ακόμη πιο γκρίζο, μετά τις καταγγελίες, συνοδευόμενες από οπτικό υλικό, για άσκηση βασανιστηρίων, στους κρατούμενους, για την απόπειρα πραξικοπήματος. Οι πληροφορίες, μάλιστα, για άσκηση παντοειδών διώξεων, στις οικογένειες των 8 Τούρκων στρατιωτικών, που έχουν ζητήσει άσυλο στη χώρα μας (από δέσμευση τραπεζικών λογαριασμών, μέχρι απόλυση από τις εργασίες τους) πέραν του ότι περιπλέκουν τη διαδικασία έκδοσης τους, επαναφέρουν, στον 21ο αιώνα και στις παρυφές της Ευρώπης, τη ναζιστική αρχή της συλλογικής, οικογενειακής ευθύνης. Ακόμη πιο επιβαρυμένο εμφανίζεται το τοπίο, στη σχέση του καθεστώτος Ερντογάν με το λεγόμενο Δυτικό παράγοντα. Η ευθεία προσπάθεια «ενοχοποίησης» των Ηνωμένων Πολιτειών στην απόπειρα πραξικοπήματος, μέσω του, εμφανώς, κατευθυνόμενου δημοσιεύματος τουρκικής εφημερίδας, αν συνδυαστεί με το ότι η προσέγγιση του καθεστώτος Ερντογάν, με τη Ρωσία, φαίνεται να προσλαμβάνει στρατηγικά χαρακτηριστικά (εξ ου και η συνάντηση Ερντογάν-Πούτιν, στις 9 Αυγούστου), δείχνει ότι υπάρχει μια συνειδητή πολιτική ρήξης, με τη Δύση. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται από τις δηλώσεις του ίδιου του κου. Ερντογάν, με τις οποίες απειλεί απροσχημάτιστα την Ευρωπαϊκή Ενωση, με ανοιχτή παραβίαση της συμφωνίας για τους πρόσφυγες, με ότι σημαίνει αυτό και για τη χώρα μας. Όπως, άλλωστε, είχαμε επισημάνει και σε προηγούμενη αναφορά μας, κινδυνεύουμε να βρεθούμε στο μέσο αυτής της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης, με άμεσο κίνδυνο να χάσουμε και το πολύτιμο γεωπολιτικό χαρτί, ως παράγων σταθερότητας, στην περιοχή. Η εκ νέου αύξηση, σε ημερήσια βάση, των προσφυγικών ροών (σε Λέσβο, Χίο) μετά από μακρά περίοδο νηνεμίας, αποτελεί ένα πρώτο «καμπανάκι», ενώ η υπόθεση των 8 Τούρκων στρατιωτικών, όπως ήδη εκτέθηκε, αποδεικνύεται πολύ πιο περίπλοκη, απ` όσο εκτιμήθηκε αρχικά. Στο βάθος δε όλων αυτών, υπάρχει ή Θράκη, όπου επιφανείς παράγοντες της τουρκογενούς μειονότητας, αποβάλουν και το τελευταίο «φύλλο συκής», αναζητώντας τον «Ντενκτάς της περιοχής» και ο νοών νοείτω. Να μην ξεχνάμε άλλωστε και το Κυπριακό, όπου, μέσω των ενδοκυπριακών συνομιλιών, επιχειρείται η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής…
Πηγή:
