Οι ερευνητές μελέτησαν περίπου 43.400 άτομα (27.900 γυναίκες και 15.500 άνδρες) για 12,6 χρόνια συσχετίζοντας το επίπεδο σωματικής δραστηριότητας με την πιθανότητα εμφάνισης νόσου Πάρκινσον. Να σημειωθεί ότι, κανείς εκ των συμμετεχόντων δεν έπασχε από νόσο Πάρκινσον στην αρχή της μελέτης, ενώ κατά τη διάρκειά της νόσησαν 286 άτομα. Στις σωματικές δραστηριότητες συμπεριλήφθηκαν οι δουλειές του σπιτικού, οι μετακινήσεις εκτός σπιτιού, η κινητικότητά του στο πλαίσιο της επαγγελματικής δραστηριότητας, η άσκηση κατά τον ελεύθερο χρόνο και γενικά η συνολική δραστηριότητα.
Όλες οι δραστηριότητες μετατράπηκαν σε μεταβολικά ισοδύναμες ώρες ανά ημέρα, χρησιμοποιώντας ως κοινή βάση την εκτιμώμενη κατανάλωση οξυγόνου σε κάθε μία από αυτές. Η ανάλυση έδειξε ότι εκείνοι που αφιέρωναν πάνω από έξι ώρες την εβδομάδα σε δουλειές του σπιτιού και σε μετακινήσεις εκτός σπιτιού, είχαν κατά μέσο όρο 43% λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν νόσο Πάρκινσον, σε σχέση με όσους ασχολούνταν λιγότερο από δύο ώρες την εβδομάδα με τις ίδιες δραστηριότητες.
Γενικότερα όμως, όσοι άνθρωποι είχαν ένα μέτριο επίπεδο συνολικής σωματικής δραστηριότητας (κατά μέσο όρο 39 μεταβολικά ισοδύναμες ώρες την εβδομάδα), είχαν 45% λιγότερο κίνδυνο να εκδηλώσουν νόσο Πάρκινσον, σε σχέση με όσους είχαν χαμηλό επίπεδο συνολικής σωματικής δραστηριότητας, κάτι που αφορούσε ιδίως τους άνδρες.