Κεντροαριστερή φάρσα

Σε φάρσα εξελίσσεται η περίφημη ιστορία, ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς. Αρκεί να δει κανείς, τα ονόματα όσων εμπλέκονται, πέρα από τα  κόμματα που συμπράττουν ή εκδηλώνουν ενδιαφέρον, για να κατανοήσει του λόγου το αληθές.  Για να κατανοήσει, δηλαδή, ότι το όλο εγχείρημα είναι εξ αρχής καταδικασμένο, να έχει την ίδια τύχη, που είχαν ανάλογες απόπειρες, στη δεκαετία, κυρίως, του `70. Τα πράγματα, μάλιστα, στην προκείμενη περίπτωση, είναι ακόμη χειρότερα, καθώς, τουλάχιστον, τότε, στις αντίστοιχες διεργασίες, συμμετείχαν προσωπικότητες με ισχυρό πολιτικό και ηθικό εκτόπισμα, με νωπές αγωνιστικές περγαμηνές, όχι μόνο από την περίοδο της δικτατορίας, αλλά και προηγούμενα, ενώ, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, είχαν έναν ξεκάθαρο ιδεολογικό προσανατολισμό, προς  μια, έστω ήπια, Σοσιαλδημοκρατία. Εξυπακούεται δε, ότι ήταν δεδομένη και απολύτως ξεκαθαρισμένη, η αμετάθετη διαχωριστική γραμμή με το χώρο της συντήρησης ή, με «γεωγραφικούς» όρους, της Κεντροδεξιάς, με ότι σήμαινε αυτό, στην καθημερινή πολιτική πρακτική. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι περισσότεροι από τους εν λόγω, προσχώρησαν, νωρίτερα ή αργότερα, στο ΠΑΣΟΚ, ως το λαϊκό, μαζικό φορέα, που κάλυπτε όλο το φάσμα, μεταξύ της Δεξιάς και της παραδοσιακής, κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Κάντε μια απλή σύγκριση με τους σημερινούς πρωταγωνιστές, για να καταλάβετε τη χαώδη διαφορά. Την ανύπαρκτη εμβέλεια, το ελάχιστο εκτόπισμα, αλλά και την , τουλάχιστον, ασαφή ιδεολογική τοποθέτηση που, σε πολλές περιπτώσεις, υποκρύπτει σύμπλευση ή και ταύτιση, με τη συντηρητική παράταξη. Είναι, τουλάχιστον, παράδοξο, αγγίζοντας, πράγματι, τα όρια της φάρσας, το γεγονός ότι ορισμένοι από όσους εμφανίζονται να πρωταγωνιστούν στις σχετικές διεργασίες, διεκδικώντας ακόμη και συμμετοχή στην «Επιτροπή Διαλόγου», ταυτόχρονα φλερτάρουν,  παρασκηνιακά ή και ανοιχτά, με τη σημερινή ηγεσία της ΝΔ, συζητώντας ακόμη και το ενδεχόμενο πλήρους ένταξης. Οι τοποθετήσεις τους, άλλωστε, πολλές φορές κινούνται σε πιο συντηρητική κατεύθυνση και από τον επίσημο λόγο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεν είναι λιγότερο συγκεχυμένη η κατάσταση, στο χώρο των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων, με κοινοβουλευτική έκφραση τα περισσότερα, που φιλοδοξούν ν` αποτελέσουν τις ιδρυτικές «συνιστώσες» του εγχειρήματος. Περιέργως πως, εκεί που φαίνεται να συμπίπτουν οι περισσότεροι, είναι στην απέχθεια τους για το παλιό, «κακό» ΠΑΣΟΚ. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί κάτι τέτοιο, δε θα διευκόλυνε, την, σε πολλές περιπτώσεις, σκόπιμη ασάφεια του λόγου τους;