Τρίτη 28/06/2016 – 16:06Η εμπειρία μας έχει διδάξει, ότι η ψήφος των πολιτών, σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση, δεν έχει μονοσήμαντο περιεχόμενο, καθώς είναι, συνήθως, σύνθετα τα κριτήρια των επιλογών τους.
Αυτό, προφανώς, ισχύει και για τα αποτελέσματα των προχθεσινών ισπανικών εκλογών. Επί παραδείγματι, η πολύμηνη ακυβερνησία, «μέτρησε» αναμφίβολα στις επιλογές των πολιτών. Τηρουμένων των αναλογιών, μας θύμισε ανάλογα προηγούμενη, από τη δική μας πρόσφατη ιστορία, όπως τον Απρίλιο 1990 και τον Μάϊο-Ιούνιο 2012. Γνωρίζουμε, από τη δική μας εμπειρία, ότι, σε αυτές τις περιπτώσεις, ευνοείται το πρώτο κόμμα, που προσφέρει περισσότερα εχέγγυα, για το σχηματισμό κυβέρνησης. Τα αμφίθυμα συναισθήματα, με κυρίαρχο το στοιχείο της αβεβαιότητας, που προκάλεσε το BREXIT, συνέτειναν, στην τελική επιλογή των Ισπανών ψηφοφόρων. Έτσι εξηγείται και ο επαναπατρισμός παραδοσιακών ψηφοφόρων του Λαϊκού Κόμματος που, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, είχαν προτιμήσει το
«Ισπανικό Ποτάμι» (Θιουδιαδιάνος). Όμως, θα ήταν ατελής και ρηχή, οποιαδήποτε ανάλυση, του προχθεσινού αποτελέσματος, αν δε λάμβανε υπόψη, ένα σαφές και ευδιάκριτο μήνυμα των ψηφοφόρων. Ένα μήνυμα που απευθυνόταν στο σύνολο της Αριστεράς, ή της Κεντροαριστεράς, με πιο ευρεία έννοια, συμπεριλαμβανομένου, δηλαδή, του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Το ότι το τελευταίο, ανέλπιστα και παρά τις δημοσκοπήσεις και τα exit pols, τερμάτισε στη δεύτερη θέση, δεν αναιρεί το γενικό αίσθημα αποτυχίας, αν συνυπολογίσουμε και το ισχνό ποσοστό του. Ακόμη πιο καθαρή είναι η αποτυχία του άλλου πόλου, που, ας μη μας διαφεύγει, ήταν ο συνασπισμός του νεότευκτου κινήματος του Πάμπλο Ιγκλέσιας, με το κόμμα της, ενωμένης, παραδοσιακής Αριστεράς. Ενδεχομένως, η σύμπραξη αυτή, να αφαίρεσε, αντί να προσθέσει δυναμική, στο Podemos, επιβεβαιώνοντας αυτό που βλέπουμε σε όλη την Ευρώπη, από τη Γαλλία και την Ιταλία, μέχρι τις χώρες του Βορρά και της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Ότι, δηλαδή, στη συνείδηση των, απογοητευμένων και οργισμένων, ψηφοφόρων, ο χώρος της Αριστεράς, δεν πείθει ως εναλλακτική λύση, σε αυτό που τους έχει επιβληθεί. Οι λόγοι είναι πολλοί και θ` απαιτούσαν ξεχωριστή, αυτοτελή ανάλυση. Είναι γι` αυτό, άλλωστε, που τη «σημαία» του αγώνα, κατά της σημερινής «γερμανικής» Ευρώπης και της, νεοφιλελεύθερης κοπής, λιτότητας δεν τη «σηκώνει» η Αριστερά, όπως μια γραμμική ανάλυση θα απαιτούσε, αλλά νεότευκτα σχήματα, με ακαθόριστο, πολλές φορές, προσανατολισμό.
Δείτε και τους πρωταγωνιστές του BREXIT.
Πηγή: