Δευτέρα 30/05/2016 – 16:39
Η επίσκεψη του Ρώσου προέδρου, με τα συγκεκριμένα-κυρίως στο οικονομικό πεδίο-πρακτικά αποτελέσματα και την ακόμη μεγαλύτερη συμβολική σημασία, έρχεται να μας υπενθυμίσει τις δυνατότητες, αλλά και τα όρια άσκησης εξωτερικής πολιτικής, στα ασφυκτικά όρια της οικονομικής επιτροπείας, αλλά και της ψυχροπολεμικής ατμόσφαιρας, που έχει, φευ, επανέλθει στη διεθνή σκηνή.
Το ότι, μάλιστα, ανακοινώθηκε ταυτόχρονα, η επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Κίνα, ενίσχυσε την αίσθηση-και την ελπίδα-παραγωγικής αναζήτησης νέων γεωπολιτικών οριζόντων, που θα διευρύνουν, στο μέτρο του δυνατού, τα όρια της χώρας. Ξέρουμε, άλλωστε και από την πρόσφατη, μεταπολιτευτική, εμπειρία, πως αυτά τα όρια εξαντλούνται σε ότι είχε προσδιοριστεί, στη δεκαετία του `70, ως μια ενεργητική, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Η πολιτική αυτή, ξεκίνησε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και δοκίμασε τα ακρότατα όρια της, με τις τολμηρές εμπνεύσεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Ακόμη και τότε, όμως, δεν αμφισβητήθηκε, το στάτους κβο του παγιωμένου διπολικού συστήματος (Ανατολή-Δύση, ΗΠΑ-ΕΣΣΔ). Γι` αυτό, ίσως, δεν υπήρξαν και ιδιαίτερες αντιδράσεις, ακόμη και σε κάποιες «προκλητικές» διαφοροποιήσεις του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, όπως με την κατάρριψη του κορεατικού Τζάμπο ή την αναγνώριση του στρατιωτικού καθεστώτος Γιαρουζέλσκι, στην Πολωνία, που πάντως, διεύρυναν σημαντικά τα περιθώρια παρέμβασης και άσκησης ενός αναβαθμισμένου διεθνούς ρόλου της χώρας.
Ηταν, όμως, στην περίοδο 2004-2009, με συντηρητική, μάλιστα, κυβέρνηση, όπου επιχειρήθηκαν, ανοίγματα τέτοιας έκτασης και μορφής, που, ίσως για πρώτη φορά, άγγιξαν τη λεπτή οριογραμμή, υπέρβασης του ευρωατλαντικού πλαισίου. Ηταν τότε που η ελληνική εξωτερική πολιτική, αξιοποιώντας το πιο χαλαρό, πολυπολικό σχεδόν, διεθνοπολιτικό περιβάλλον, επιχείρησε να κινηθεί στο ενδιάμεσο ευρασιατικό τόξο, ως αυτόνομος παράγοντας, «πουλώντας» και τα εγγενή συγκριτικά πλεονεκτήματα, από τη γεωπολιτική θέση της χώρας, σε πλείστα επίπεδα, όπως εκείνο των θαλάσσιων μεταφορών. Είναι χαρακτηριστικό της στρατηγικής αντίληψης, εκείνης της περιόδου, ότι τα ανοίγματα δεν περιορίστηκαν στον ενεργειακό τομέα, ούτε μόνο στη Ρωσία. Υπενθυμίζουμε τη σύμβαση με την, ημικρατική, κινεζική COSCO, που αποτελεί, πλέον, μια αναγνωρισμένη πραγματικότητα, για τη χώρα μας. Όμως, εκείνη η πολιτική, προσέκρουσε, όχι μόνο σε ευαίσθητες γεωπολιτικές ισορροπίες, με αιχμή την ενέργεια, αλλά και επενδυμένα, στη μονόπλευρη σύμπλευση με τη Δύση, επιχειρηματικά συμφέροντα, με πολιτικές απολήξεις, που έφταναν μέχρι και την τότε κυβέρνηση! Ας ελπίσουμε ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα….
Πηγή:
